Σκέψεις πάνω στην αυτοκτονία του 14χρονου μαθητή: Tο πρόσφατο τραγικό γεγονός της αυτοκτονίας του 14χρονου μαθητή καθιστά επίκαιρη τη συζήτηση του ρόλου α) της οικογένειας, β) του σχολείου και γ) του δίπολου οικογένειας-σχολείου, (σαν ξεχωριστή οντότητα), στην υγιή και στερεή σωματική και ψυχική ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων.

Της Κλαίρης Μαυρόματου – Δρ Φυσικών Επιστημών
Το παιδί φέρεται να αυτοκτόνησε διότι υπέστη «bullying» από συμμαθητές τους. Η αυτοκτονία δεν είναι μια πράξη της στιγμής. Απαιτεί χρόνο, στον οποίον το θύμα επεξεργάζεται την πράξη στον νου του, απόφαση, προετοιμασία και εκτέλεση της πράξης. Ίσως παραλείπω και κάποια άλλα στάδια, αλλά αυτά είναι τα βασικά.

Στο χρόνο που μεσολαβεί, η συναισθηματική και ψυχική φόρτιση του νέου δεν μπορεί να είναι αμελητέα. Κυρίως, δεν μπορεί να περνά εντελώς απαρατήρητη από το σπίτι και από το σχολείο, τουλάχιστον.

Εδώ εγείρονται συγκεκριμένα ερωτήματα για την περίπτωσή μας: Το σπίτι, οι γονείς δηλαδή, δεν παρατήρησαν τίποτε; Οι γονείς πάντα έχουμε πολύ ευαίσθητες κεραίες στις διαθέσεις των παιδιών μας, και συχνά κάνουμε ακόμα και την τρίχα τριχιά. Δεν παρατήρησαν τίποτε; Και αν παρατήρησαν, έλαβαν κάποιο μέτρο;

Ο νεαρός είχε δίαυλο επικοινωνίας με τους γονείς; Δεν τους παραπονέθηκε ποτέ; Δεν εξωτερίκευσε έστω και ψυχοσωματικά την πίεση που δεχόταν; Δεν «αποσυμπιεζόταν» μιλώντας σε γονείς, αδέλφια, φίλους; Αν όχι, να ψάξουμε το γιατί. Αν ναι, τι έκαναν οι όλοι οι προηγούμενοι γι’αυτό;

Στο σχολείο το παιδί δεν παραπονέθηκε, επίσης, ποτέ; Οι καθηγητές του, άνθρωποι εξ ορισμού ευαισθητοποιημένοι και συχνά εκπαιδευμένοι στην αντιμετώπιση παρόμοιων περιστατικών δεν κατάλαβαν τίποτα; ‘Η μήπως το αγνόησαν; Ειδοποίησαν το σπίτι ότι κάτι παρατηρούν;

Τέλος, συνεργάστηκε η οικογένεια με το σχολείο και το σχολείο με την οικογένεια; Το bullying από άλλα παιδιά, δεν είναι της στιγμής. Συμβαίνει για καιρό και η διάβρωση στο συναίσθημα του θύματος είναι μακροχρόνια. Επίσης , ένα παιδί που αυτοκτονεί, έχει δείξει δείγματα, στο σπίτι, στο σχολείο, στην κοινωνία, κάπου! Δεν αυτοκτονεί από τη μια μέρα στην άλλη. Πώς συνεργάστηκαν η οικογένεια και το σχολείο;

Η οικογένεια με το σχολείο πρέπει να πηγαίνει χέρι-χέρι. Είναι οι απόλυτα σημαντικοί πυλώνες για την στήριξη του παιδιού. Η στενή συνεργασία σπιτιού-σχολείου με εμπιστοσύνη και χωρίς ανταγωνισμούς, μπορεί να αποβεί μόνο προς όφελος του παιδιού. Οι γονείς οφείλουν να είναι δίπλα στα παιδιά με κάθε κόστος. Εφ’ όσον αποφάσισαν να γίνουν γονείς οφείλουν να παρέχουν ένα ασφαλές τοπίο για την ανατροφή των παιδιών τους. Η εκκλησία οφείλει να είναι πιο κοντά στις οικογένειες, στα παιδιά και τους νέους, οι σχολές γονέων να αποκτήσουν επί τέλους ουσιαστική παρουσία και τα σχολεία να στελεχωθούν και από κοινωνικούς λειτουργούς. Οι τηλεφωνικές γραμμές για το παιδί να «διαφημισθούν» ακόμα περισσότερο.

Γιατί οπωσδήποτε θέλουμε προλάβουμε το επόμενο πικρό δάκρυ.

Κλαίρη Μαυρόματου
Δρ Φυσικών Επιστημών