Οι σύγχρονοι Γέροντες, τη ζωή των οποίων η ιστοσελίδα μας -συν Θεώ- θα παρουσιάσει, χαρακτηρίζονται από μια θαυμαστή ενότητα Πίστεως και Ζωής με τους παλαιοτέρους Αγίους, μια ενότητα η οποία δεν μπορεί να είναι έργο ανθρωπίνης δυνάμεως η μιμήσεως, αλλά φυσικό συνεπακόλουθο της ενότητος παλαιών και νέων Αγίων με τον πάντοτε απαράλλακτο Χριστό (Εβρ. 13, 8), ενότητα των κλημάτων με τη ζωοποιό Άμπελο (Ιω. 15, 4.5).
Αν δε οι καρποί χαρακτηρίζουν το δένδρο (Ματθ. 7, 16-20), τότε η ζωή των Αγίων φανερώνει τη δράση του παναγάθου, πανσόφου και παντοδυνάμου Αγίου Πνεύματος στην ιστορία της Εκκλησίας.
Τα θαυμαστά συμβάντα, σημεία, της ζωής των Αγίων – μαρτυρία κυρίως προς τους πλησίον – αλλά πολύ περισσότερο οι εκπληκτικές αρετές τους, όπως η υψοποιός από καρδίας ταπεινοφροσύνη και η ολόθερμος περιεκτική αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον, είναι φαινόμενα και καταστάσεις που διατρέχουν τη ζωή όλων των Αγίων, Προφητών, Αποστόλων, Μαρτύρων, Ομολογητών, Εγκρατευτών κατά την αναλογία της Πίστεως εκάστου, από την αρχή της ιστορίας έως και τις μέρες μας και αποδείξεις ότι οι πύλες του Άδου δεν θα υπερισχύσουν της Εκκλησίας (Ματθ. 16, 18). Κατά τον Άγιον Ιουστίνο Πόποβιτς: «Οι δε «Βίοι των Αγίων» τι είναι; Τίποτε άλλο παρά ένα είδος συνεχίσεως των «Πράξεων των Αποστόλων». Μέσα σ’ αυτούς τους «Βίους» συναντά κανείς το ίδιον Ευαγγέλιο, την ιδία ζωή, την ίδια αλήθεια, την ίδια δικαιοσύνη, την ίδια αγάπη, την ίδια πίστη, την ίδια αιωνιότητα, την ίδια «δύναμιν εξ ύψους», τον ίδιον Θεόν και Κύριον. Διότι «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13, 8).
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν έγινε αποδεκτός ο περιορισμός της περιόδου των Αγίων Πατέρων στους πρώτους μόνον αιώνες μ.Χ., με κατάληξη τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό – όπως στο ρωμαιοκαθολικισμό, αλλά κάθε Άγιος Διδάσκαλος της Εκκλησίας θεωρείται Πατήρ της Εκκλησίας, διότι και στη ζωή της Εκκλησίας «υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν Άγιοι Θεού άνθρωποι» (Β΄Πετρ. 1, 21), η δε μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος προσδίδει στη διδασκαλία των Αγίων ιδιαίτερη αυθεντία· ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος χαρακτηρίζει ως χειρότερους αιρετικούς εκείνους τους ορθοδόξους οι οποίοι αρνούνται τη δυνατότητα αγιασμού των πιστών στα μεταγενέστερα χρόνια της ζωής της Εκκλησίας: «Αλλά περί εκείνων ομιλώ και εκείνους ονομάζω αιρετικούς, όσους λέγουν ότι δεν υπάρχει κάποιος στα δικά μας τα χρόνια και ανάμεσά μας που να δύναται να τηρήσει τις ευαγγελικές εντολές και να γίνει όπως οι Άγιοι Πατέρες… Αυτοί που λέγουν ότι αυτό είναι αδύνατο, δεν έχουν κάποια επιμέρους αίρεση, αλλά όλες – αν είναι δυνατό να το πούμε, διότι αυτή τις ξεπερνάει και τις υπερκαλύπτει όλες εκείνες με την ασέβεια και την υπερβολή της ασεβείας. Όποιος λέγει αυτό ,ανατρέπει ολόκληρες τις Θείες Γραφές» (Λόγος ΚΘ΄).
Η ζωή της Αγίας μας Εκκλησίας είναι η επίδοση της βασιλείας και της εξουσίας και της μεγαλωσύνης της υπό τον ουρανόν στους Αγίους του Υψίστου μέχρι των εσχάτων και πέραν των εσχάτων (Δαν. 7, 22.27), εκπλήρωση της αψευδούς υποσχέσεως του Χριστού ότι ο Παράκλητος «μένει μεθ’ ημών εις τον αιώνα» (Ιω. 14,16).
Discussion about this post