Toυ Βασίλειου Ευσταθίου Δρ. Φυσικού, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)
Την Κυριακή στις 16 Ιουνίου, ένα χρόνο μετά την αποφράδα μέρα της υπογραφής της προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, Μακεδόνες από όλα τα μέρη της Μακεδονίας, της Ελλάδας και της Υφηλίου (Αυστραλία) συναντήθηκαν στο ακριβές σημείο στο χωριό Ψαράδες, όπου στις 17 Ιουνίου 2018 το έως σήμερα κυβερνών αριστερό κόμμα εκχώρησε το όνομα της Μακεδονίας, γλώσσα και εθνικότητα στο γειτονικό κρατίδιο των Σκοπίων, φέρνοντας πολύ κοντά το ενδεχόμενο για την εκχώρηση και εδάφους, και οδηγώντας στην σταδιακή πραγματοποίηση των ονείρων προκατόχων τους για ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας, τα οποία είχαν μείνει ανεκπλήρωτα μετά την εκδίωξή τους προς την τότε Γιουγκοσλαβία.

Αν και ο καιρός ήταν βροχερός, αυτό δεν εμπόδισε τις Μακεδονικές καρδίες να πάλλουν στους παραδοσιακούς ρυθμούς και να δείξουν σε όσους ατίμασαν τον τόπο με την παρουσία τους πέρυσι εκεί και σε όσους θέλησαν με ευκολία να οικειοποιηθούν το όνομα και την ιστορία άλλων, σε ποιούς ανήκουν αυτά που θέλησαν να πουλήσουν και να αρπάξουν. Η βροχή που προηγήθηκε λες και καθάρισε την περιοχή από την δυσοσμία που άφησε η προδοσία στην ατμόσφαιρά της, ώστε οι μακεδονικές παρουσίες που κατέφθαναν να μπορέσουν να την πληρώσουν με τις ευωδίες των παραδοσιακών τραγουδιών και των ιερών ύμνων της Ελλάδας και της Μακεδονίας, διατρανώνοντας την μοναδικότητα και ελληνικότητά αυτής. Πού είναι όλοι αυτοί οι περσινοί ‘επίσημοι’ καραγκιοζοπαίχτες, που βόλταραν απρόσκλητοι σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο της Μακεδονίας, υπογράφοντας σε μια μονόωρη παράστασή στο θέατρο σκιών τους συμφωνίες γι’ αυτήν, την έχουσα τρισχιλιάχρονη ηλικία, αψηφώντας τον λαό που ως εκείνη την ώρα αντιδρούσε, χορταίνοντάς τον και αυτή τη φορά με τα δακρυγόνα τους τριάντα χιλιόμετρα πιο πέρα, όπου τον είχαν εγκλωβισμένο για να μην τους ενοχλήσει στην παράσταση; Αν άνοιγαν λίγο τα τυφλωμένα από τις ιδεοληψίες και τις φιλοδοξίες μάτια τους θα έβλεπαν πολύ εύκολα ότι Μακεδόνας δεν γίνεσαι με συμφωνίες, αλλά Μακεδόνας μόνο γεννιέσαι. Ας μην κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και άλλους. Η αυλαία έπεσε.

Ένα χρόνο μετά χάθηκαν οι σκιές, και την θλίψη της προδοσίας σκέπασαν τα φωτεινά πρόσωπα των Μακεδόνων που με τις χαρακτηριστικές παραδοσιακές στολές τους κάτω από τους ζωηρούς και αρμονικούς ήχους των ύμνων και των τραγουδιών τους έκαναν τα πάντα τριγύρω, ακόμα και τις πέτρες, συμμέτοχους της χαράς τους. Μιας χαράς που πηγάζει από μια αλήθεια, η οποία σχίζει ψευδοσυμφωνίες της κακιάς ώρας, τις οποίες συναντάει μπροστά της και δεν μπορούν να την αναιρέσουν, ούτε να περιπαίξουν αυτήν, έναν ταξιδιώτη που έφθασε σε εμάς μέσα από τα βάθη των αιώνων και θα συνεχίσει να προχωράει μαζί μας ακάθεκτη μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτή η χαρά που ζούμε όταν παραμένουμε μέσα στο άπλετο φως της ιστορίας και της παράδοσής μας είναι ασύγκριτη με οτιδήποτε και απροσμάχητη από οποιονδήποτε. Αυτή δεν χαρίζεται, ούτε αρπάζεται μέσα από συμφωνίες, αλλά την ζούμε από αυτό που πραγματικά έχουμε. Και ναι την έχουμε. Την μία και μόνη Μακεδονία, την ελληνική.

Και όπως, μέσα από κύκλους, που γυρνούν όλοι με τον ένα μέσα στον άλλο γύρω από το κοινό τους κέντρο, προχωράει ο χορός μέσα στην πανδαισία, έτσι και μέσα στο πέρασμα της ιστορίας πολλοί περιστρέφονται γύρω από την Μακεδονία, την λυμαίνονται και την ταλαιπωρούν, όμως ενώ τόσοι έρχονται και τελικά παρέρχονται, αυτή μένει αμετακίνητη στην θέση την κεντρική της. Εκεί αυτή ως γλυκιά μάνα διαλαλεί, ευφραίνοντας τα πιστά της τέκνα, ότι είναι Ελλάδα. Πώς να μην θυσιάζονται και αυτά γι᾿ αυτή, όταν έχουν μια τέτοια μάνα;