Παρακλητικός Κανών: Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια Μ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
†Εορτάζεται στις 1 Απριλίου και τη Ε Κυριακή των Νηστειών
Ευλογήσαντος του ιερέως αρχόμεθα αναγινώσκοντες τον ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμά μου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοί ήλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου· εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι σύ εί ο Θεός μου· το Πνεύμά σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τώ ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμι.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Απαμαυρώσασα συντόνω ασκήσει του παναλάστορος, οσία Μαρία, το πρόσωπον ανέδραμες συνείναι Χριστώ· εν τοις θείοις δώμασι και Αυτόν ικετεύειν δούναι τοις ικέταις σου ειρηναίον τον βίον και νοσημάτων τάραχον δεινόν ημών κοπάσαι, Αιγύπτου οσφράδιον.
Και νύν.
Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ει μη γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερῥύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν, έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σού, σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Ψαλμός Ν´(50)
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου· επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστι διαπαντός. Σοί μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ῥαντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορῥίψης με από του προσώπου σου και το Πνεύμά σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ῥύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ· τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης αναφοράν και ολοκαυτώματα· τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Και ο Κανών, ού η ακροστιχίς·
Μετανοίας δείξον μοι τρίβους, Μαρία. Χ. Μ.
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Μαρία οσία, Χριστού λαμπάς, πυρφόρε εικόνας, των παθών μου εκ της εμής, ψυχής ταις απαύστοις σου πρεσβείαις, προς όν ηγάπησας τάχος εξάλειψον.
Εν κόλποις, Μαρία, του Αβραάμ, σκηνώσασα χάριν, εύρες Κύριον δυσωπείν, υπέρ ικετών σου των ποθούντων, ευαρεστήσαι Αυτώ έργοις πρέπουσι.
Τον βίον μου, οίμοι, εν ηδοναίς ασώτως ο τάλας, δαπανήσας νύν εκζητώ, οσία Μαρία, τας ευχάς σου, ίνα σωθώ προς τον μόνον Φιλάνθρωπον.
Θεοτοκίον.
Απόκρουσον πάσας τας προσβολάς εχθρού του βεβήλου, προσευχαίς σου ταις ῥυπτικαίς, Αγνή, προς όν έτεκες αφράστως, και ζοφερών περιστάσεων ῥύσαί με.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Νύν προσπίπτω σοι, Μήτερ, αναβοών, πρόφθασον, Αιγυπτίων εύχος Μαρία, και ανακούφισον, εκ κατωδύνων παθών, τον σε προφρόνως υμνούντα, ως ερήμου ίασμον άγαν ηδύπνευστον.
Ολοτρόπως θελχθείσα τώ του Χριστού έρωτι, και του Παρακλήτου ῥωσθείσα, σθένει κατήσχυνας, Μαρία, τον δυσμενή, ού και ημάς αποκρούσαι, τους πιστούς αξίωσον βέλη τα πύρινα.
Ιορδάνου, Μαρία, τοις ιεροίς νάμασι, βίου αποπλύνασα ῥύπον, άφθορον ένδυμα, περιεβλήθης λαμπρόν της σωστικής μετανοίας, γενομένη πρέσβειρα πάντων προς Κύριον.
Θεοτοκίον.
Ασυγχύτως, Παρθένε, ο του παντός αίτιος, εξ αγνών αιμάτων σου σώμα, Δέσποινα, βρότειον λαβών το γένος ημών εκ της αρχαίας κατάρας, έσωσε και έδειξε κόσμου σε σώτειραν.
Διάσωσον, εξ επηρείας του δαίμονος σούς ικέτας, μετανοίας πυρσέ λαμπρέ, Μαρία πανεύφημε, τους σπεύδοντας πόθω ταις σαίς πρεσβείαις.
Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Μαρία σεπτή, Αιγύπτου θείον βλάστημα, ερήμου φωστήρ του Ιορδάνου πάμφωτε, μετανοίας πύλας μοι σωτηρίους τάχος υπάνοιξον και τώ Σωτήρι πρέσβευε Χριστώ διδόναι εμών πταισμάτων άφεσιν.
Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.
Σκοτισθείσαν τοις πάθεσι την ψυχήν μου, δέομαι, φωταγώγησον ταις ακτίσι των καμάτων σου των υπερφυών, Μαρία ένδοξε.
Δακρυβρέκτους αγώνάς σου τους εν τη ερήμω ιδών ο Κύριος σε Μαρία, εκραταίωσε και της μετανοίας βάθρον έδειξεν.
Εγκρατείας κατέταμες ξίφει της σαρκός σου, ορέξεις πάνσεπτε, η σαρκός ημών σκιρτήματα σαίς λιταίς, Μαρία, καταστέλλουσα.
Θεοτοκίον.
Ιλασμός, Μητροπάρθενε, γένους των μερόπων και απολύτρωσις πέλεις όθεν δυσωπούμεν σε εκ φθοράς τους δούλους σου ανάγαγε.
Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.
Ξένωσον τον νούν, του ικέτου σου συγχύσεως, κοσμικής, Μαρία, μήτερ θαυμαστή, ξενοτρόπως εν ερήμω η ασκήσασα.
Όλη καθαρά, τώ Νυμφίω σου ανέδραμες υπαντήσαι, ώ πρεσβεύεις εκτενώς υπέρ πάντων, ώ Μαρία, των τιμώντων σε.
Νέκρωσον ημών, αμαρτάδας και διέγειρον, προς απάθειαν, Μαρία, τους πιστώς, ως ζωής σε ανυμνούντας θείας μέτοχον.
Θεοτοκίον.
Μήτερ του Θεού Παναμώμητε, ορμήματα των παθών μου καταπράυνον ταχύ, και τον νούν μου προς εγρήγορσιν ανάστησον.
Ωδή ς΄. Την δέησιν εκχεώ.
Ουράνιον, πολιτείαν ένδοξε, κτησαμένη ευσεβείας Μαρία, φωστήρ γεγένησαι και εποπτεύειν, κατηξιώθης τον θρόνον του Κτίσαντος, προς όν και πάντας τους πιστώς σε Οσία, γεραίροντας έλκυσον.
Ικέτευε, τον Χριστόν γενέσθαι με, κοινωνόν της ουρανών Βασιλείας, η των αχράντων Αυτού μυστηρίων, εκ των χειρών κοινωνήσασα εύφημε, του θεοφόρου Ζώσιμα, πρίν αν ζήν εκμετρήσης, πανεύφημε.
Τα ύδατα Ιορδάνου πάνσοφε, διεπέρασας αβρόχως και ήλθες, τώ ιερώ Ζώσιμα υπαντήσαι, και ιστορήσαι αυτώ την σήν βίωσιν, Μαρία, πάντων των δεινώς, τρυχομένων χαρά και αντίληψις.
Θεοτοκίον.
Ῥανίδας μου, των δακρύων δέομαι, Παναμώμητε απόσμηξον Κόρη, τώ μανδηλίω θερμών πρεσβειών σου, προς της χαράς αενάου τον Κύριον, ομίχλην λύπης απ’ εμού, ζοφεράς απελαύνουσα τάχιστα.
Διάσωσον, εξ επηρείας του δαίμονος σούς ικέτας, μετανοίας πυρσέ λαμπρέ, Μαρία πανεύφημε, τους σπεύδοντας πόθω ταις σαίς πρεσβείαις.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον ως έχουσα μητρικήν παρῥησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος δ΄. Τοις των αιμάτων σου.
Η δαπανήσασα βίον το πρότερον ταις αμαρτίαις, Χριστού νύμφη πάγκαλος λαμπροίς κατορθώμασιν ύστερον, Μαρία, ώφθης, διό χάριν είληφας πρεσβεύειν υπέρ των τιμώντων σε.
Προκείμενον.
Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι και εισήκουσε της φωνής της δεήσεώς μου.
Στίχος. Καυχήσονται Όσιοι εν δόξη και αγαλλιάσονται επί των κοιτών αυτών.
Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Ματθαίον.
(Κεφ. κε΄ 1-13).
Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην. Ομοιωθή η Βασιλεία των ουρανών δέκα παρθένοις, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δε ήσαν εξ αυτών φρόνιμοι και αι πέντε μωραί. Αίτινες μωραί λαβούσαι τας λαμπάδας εαυτών ουκ έλαβον μεθ᾿ εαυτών έλαιον· αι δε φρόνιμοι έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών. Χρονίζοντος δε του νυμφίου ενύσταξαν πάσαι και εκάθευδον. Μέσης δε νυκτός κραυγή γέγονεν· ιδού ο νυμφίος έρχεται, εξέρχεσθε εις απάντησιν αυτού. Τότε ηγέρθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι και εκόσμησαν τας λαμπάδας αυτών. Αι δε μωραί ταις φρονίμοις είπον· δότε ημίν εκ του ελαίου υμών, ότι αι λαμπάδες ημών σβέννυνται. Απεκρίθησαν δε αι φρόνιμοι λέγουσαι· μήποτε ουκ αρκέσει ημίν και υμίν· πορεύεσθε δε μάλλον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εαυταίς. Απερχομένων δε αυτών αγοράσαι ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ᾿ αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα. Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι λέγουσαι· κύριε κύριε, άνοιξον ημίν. Ο δε αποκριθείς είπεν· αμήν λέγω υμίν, ουκ οίδα υμάς. Γρηγορείτε ούν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται.
Δόξα.
Ταις της σής Οσίας πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νύν.
Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Στίχος. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β´. Ολήν αποθέμενοι.
Πόνοις χαλινώσασα, ασκητικοίς της σαρκός σου, φοβερά σκιρτήματα της ψυχής σου φρόνημα το αδάμαστον, άπασιν έδειξας, τοις πιστοίς Μαρία, Ιορδάνου ενδιαίτημα, Οσίων καύχημα, και ασκητριών εγκαλλώπισμα· διό και ταις πρεσβείαις σου, πάθη καταστέλλειν χαμαίζηλα, σε των ανυμνούντων, και πόθω γεραιρόντων την σεπτήν και πανσεβάσμιον μνήμην σου, ουρανόθεν είληφας.
Σώσον ο Θεός τον λαόν σου.
Ωδή ζ΄. Παίδες Εβραίων.
Ίσχυσας ανδρικώς παλαίσαι παριδούσα της σής φύσεως το χαύνον κατά του πονηρού, Μαρία, και βραβεία λαβείν της άνω κλήσεως, φως λαμπρόν εσκοτισμένων.
Βίου σου τας ατασθαλίας, θεοφρούρητε, απέλασον, Μαρία, η αχλύν των παθών διώξασα δυνάμει της χάριτος και Άγγελος επί γης λαμπρός οφθείσα.
Όντως ψυχής σου το εδραίον απεθαύμασεν ο Ζωσιμάς, Μαρία, ο γνωστόν εις ημάς ποιήσας τον σόν βίον τον θαυμαστόν, αρχέτυπον ψυχοτρόφου μετανοίας.
Θεοτοκίον.
Ύμνους προσάγω σοι απαύστως, τη Μητρί του Λυτρωτού μου και Θεού μου ικετεύων πιστώς ειρήνην δώρησαί μοι κατ’ άμφω και ομόνοιαν, μητροπάρθενε Μαρία.
Ωδή η΄. Τον Βασιλέα.
Σταυρόν τον θείον, όν εν Σιών ημποδίσθης, θαυμαστώς προσκυνήσαι προστάτην, έσχες είτα μήτερ, Μαρία εν ερήμω.
Μαρία, κούφως, τώ ποταμώ Ιορδάνη, χάριν εύρες πολλήν επιβαίνειν, και αεί πρεσβεύειν, υπέρ των σε υμνούντων.
Αγιωσύνης αδιατάρακτε στύλε, καθαγίασον πάντας Μαρία, σε υμνολογούντας, ως βάθρον μετανοίας.
Θεοτοκίον.
Ῥερυπωμένον, τη κοινωνία του σκότους, αποκάθαρον Θεογεννήτορ, και προς του Υιού σου, οδήγησόν με φέγγος.
Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Ιλύος αμαρτίας, κάθαρον δυσώδους, κεκαθαρμένη Μαρία σούς πρόσφυγας, ταις προς Θεόν σου πρεσβείαις, Αιγύπτου σέμνωμα.
Ακοίμητον λαμπάδα, θείας μετανοίας, κατέγνωμέν σε Μαρία διόπερ σε, ανευφημούντες πρεσβείας, τας σας αιτούμεθα.
Χριστού μυροδοχείον, εύχρηστον Μαρία, την δυσωδίαν παθών μου εξάλειψον, και προς λειμώνας αρῥήτου οσμής με ίθυνον.
Θεοτοκίον.
Μανίας Θεοτόκε, του εχθρού συντήρει, ημάς ατρώτους εξ ύψους παρέχουσα, δεδοξασμένη απαύστως, την ευλογίαν σου.
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις, μετανοίας υπογραμμός, χαίροις, απαθείας και νηστείας τερπνός λειμών, χαίροις, Ιορδάνου, ερήμου όρνις θεία, Μαρία, Αιγυπτίων κύδος περίλαμπρον.
Την μεμεστωμένην ταις ηδοναίς, της πορνείας πρώτον, μελωδήσωμεν εκτενώς, την φανείσαν είτα πυξίον μετανοίας, Μαρίαν, και Κυρίου νύμφην πανένδοξον.
Την παθών κηλίσι και ηδονών, βεβορβορωμένην, την καθάρασαν εαυτήν ύδατι νηστείας και θείας μετανοίας, Μαρίαν την οσίαν εγκωμιάσωμεν.
Της Αιγύπτου εύχος περιφανές, χεύμασι δακρύων, και ιδρώτων σου ταις ῥοαίς, χθόνα της ερήμου κατήρδευσας Μαρία, και μετανοίας άνθη εύοσμα ήνθησας.
Είδε και εθαύμασε Ζωσιμάς, ο θεόφρων μήτερ, σήν ισάγγελον βιοτήν και την σοί οικούσαν, Μαρία, θείαν χάριν, δι’ ής κατηξιώθης βλέπειν τα μέλλοντα.
Παύσον ικεσίαις σου προς Θεόν, τας επαναστάσεις, του σαρκίου τας ζοφεράς, και τον νούν Μαρία, ειρήνευσον των πίστει, υμνούντων ως Οσίων σε υποτύπωσιν.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς· Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν· Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γής. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον· και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ῥύσαι ημάς από του πονηρού.
Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Και τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί σοί γάρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλ’ επίβλεψον και νύν ως εύσπλαχνος και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών και ημείς λαός σου, πάντες έργα χειρών σου και το όνομά σου επικεκλήμεθα.
Και νύν.
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις σε μη αστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά σου των περιστάσεων, σύ γάρ η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Και το Απολυτίκιον. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Τον ποδήρη χιτώνα της ψυχής σου τον γέμοντα, ῥύπου βδελυρού τοις δακρύων, οχετοίς σου απέπλυνας, Μαρία, ενδιαίτημα σεπτόν ερήμου και αυτόν επιμελώς, μετανοίας μαργαρίταις και προσευχής, σαπφείροις κατεκόσμησας· δόξα τώ σε κρατύναντι Χριστώ, δόξα τώ σε σωφρονήσαντι, δόξα τώ δωρουμένω διά σου ημίν τα κρείττονα.
Έτερον. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Τον ῥυπώδη ψυχής σου αποκαθάρασα, χιτώνα ῥείθροις δακρύων, της μετανοίας στολήν ενεδύθης θεία χάριτι περίλαμπρον, και Βασιλείας ουρανών, ηξιώθης θαυμαστή Μαρία, Αιγύπτου θρέμμα, ής και ημάς απολαύσαι, τους σε τιμώντας καταξίωσον.
Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ην ψάλλομεν τα εξής·
Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.
Δέχου τας αιτήσεις ευμενώς, των σοί προστρεχόντων Μαρία, και δίδου πάσιν αεί, τοις πιστώς προφέρουσι σόν θείον όνομα, ευλογίαν ως έχουσα, πολλήν παρῥησίαν, προς Χριστόν τον Κύριον, όνπερ λυπήσασα, πρώτον αμαρτίαις ποικίλαις, είτα κατεφαίδρυνας πόνοις, τοις ασκητικοίς σου και τοις δάκρυσι.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
Δίστιχον·
Μετανοίας βάθρον ανάδειξον, Μαρία,
Χαραλάμπη πρεσβείας σας εκζητούντα.
Χαιρετισμοί εις την Οσίαν Μητέρα Ημών Μαρία την Αιγυπτία
Παρακλητικός Κανών εις την Οσία Μαρία την Αιγυπτίαν
Ποίημα Γεωργίου Γαλανοπούλου
Ευλογήσαντος του ιερέως αρχόμεθα αναγινώσκοντες τον ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμά μου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοί ήλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου· εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι σύ εί ο Θεός μου· το Πνεύμά σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τώ ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμι.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Είτα τα Τροπάρια·
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Τη σεβασμία της Μαρίας εικόνι, της Αιγυπτίας και Χριστού πανοσίας, δακρυρῥόως προσπέσωμεν τιμώντες αυτής, μνήμην και ασπαζόμενοι, αρετάς τας θεοειδείς, άθλα τα ασκητικά, μιμησώμεθα βίον· και γάρ πρεσβεύει άπασι Χριστώ, η μακαρία, ημίν δούναι έλεος.
Δόξα. Και νύν.
Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ει μη γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερῥύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν, έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σού, σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Ψαλμός Ν´(50)
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου· επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστι διαπαντός. Σοί μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ῥαντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορῥίψης με από του προσώπου σου και το Πνεύμά σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ῥύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ· τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης αναφοράν και ολοκαυτώματα· τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Είτα ο Κανών, ού η ακροστιχίς·
Μαρίας Αιγυπτίας μέλπω άθλα. Γεωργίου.
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Μαρία Οσία μήτερ Θεού, η άσωτος πόρνη, εκφυγούσα την γην παθών, Σταυρόν του Κυρίου αραμένη, τον θείον πόθον ημίν εγκαρδίωσον.
Ασκήσει διέπρεψας θαυμαστώς, αγώσι καμάτοις, μεταγνούσα δι’ όσας πρίν, ειργάσω αισχράς επιθυμίας· διό μετάνοιαν σήν ημίν βράβευσον.
Ῥοαίς δακρυρῥόοις και στεναγμοίς, ιλέωσας Μήτερ, τον ευίλατον Ιησούν, όν σύ ικετεύομεν δυσώπει, όπως παράσχη πταισμάτων την άφεσιν.
Θεοτοκίον.
Ικέται προστρέχομεν ταπεινώς, υπό την σήν σκέπην, θεονύμφευτε Μαριάμ, αιτούμενοι θείαις σου πρεσβείαις, τώ σώ Υιώ λυτρωθήναι κολάσεως.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Αμαρτίας φυγούσα και της σαρκός πρόνοιαν, φαύλους λογισμούς ενηδόνους, και έργα άσεμνα, τώ σώ Νυμφίω πιστώς, κατηκολούθησας Μήτερ, ού ημάς αξίωσον, έπεσθαι ίχνεσιν.
Σπιλωθέντας Οσία αμαρτωλαίς πράξεσι, νόσων και παθών ψυχοφθόρων, ιώ του δράκοντος, ημάς τους δούλους Χριστού, ταις σαίς λιταίς προς Δεσπότην, τάχει ελευθέρωσον, τούτου τοις δήγμασιν.
Απημαύρωσας έργοις το της ψυχής κάτοπτρον, τώ λουτρώ δακρύων Μαρία, και καθαρότητος, εγένου σκεύος Χριστού, χάριτι Πνεύματος θείου· όθεν σήν μετάνοιαν, δός εκμιμήσασθαι.
Θεοτοκίον.
Ικεσίαις προσδέχου αμαρτωλών Άχραντε, πάντων ποθητώς προσπιπτόντων, σεπτή εικόνι σου, εκδυσωπούσα Υιόν, ώσπερ Μαρίας κατέστης, Κόρη εγγυήτρια, σωθήναι άπαντας.
Διάσωσον, παντός κινδύνου οσία μήτερ Μαρία, βλάβης νόσων τους τη σή σεπτή εικόνι προστρέχοντας, εν πίστει δέ, ταύτη ασπαζομένους.
Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Παθών της ψυχής, νοός τε και του σώματος, Οσία Θεού, απάλλαξον τους μέλποντας, βιοτήν και άθλους σου, των κινδύνων λύτρωσαι άπαντας, και σαίς πρεσβείαις προς Χριστόν ημάς, τρυφής αιωνίου καταξίωσον.
Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.
Γαληνόμορφον ποίησον, την τρικυμιώδη ψυχήν μου πάθεσιν, ώ Μαρία σαίς δεήσεσι, προς τον Λυτρωτήν και πολυεύσπλαγχνον.
Υψηλόφρονα έχοντα, νούν τον ηγεμόνα ταις παραγγέλμασιν, αγαγόντα εις απώλειαν, Μήτερ ταπεινώσει ευθυγράμμισον.
Πεπτωκότα ανόρθωσον, τοις της μετανοίας Μαρία τρόποις σου, και δαιμόνων μηχανήματα, τη σή επεμβάσει διασκόρπισον.
Θεοτοκίον.
Την ψυχήν μου Θεόνυμφε, Μήτερ του Υψίστου παθών καθάρισον, η τεκούσα δόξης Ήλιον, υπέρ αισθητού ηλίου Κύριον.
Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.
Ίασαι παθών, και κινδύνων ῥύσαι τάχιστα, ώ πανοσία Μαρία του Θεού, τους την σήν μνήμην, μελίσμασι μεγαλύνοντας.
Άρασα Σταυρόν, τον Χριστόν κατηκολούθησας, Μήτερ Μαρία ερημίαις πιστώς, ενασκηθείσα· διό ημάς όπλω τείχισον.
Σπούδασον ταχύ, και Ελλάδος την χώραν, ην σε Μαρία Αιγυπτία τιμά, απαύστως φρούρει, και τους πιστούς διαφύλαττε.
Θεοτοκίον.
Μήτερ του Θεού, μεγαλύνομέν σε Δέσποινα, η αχώρητον χωρήσασα γαστρί, όν εκδυσώπει ημάς, τρυφής αξιώσασθαι.
Ωδή στ΄. Την δέησιν εκχεώ.
Επίχαρμα, εγενόμην δαίμοσιν, ηδοναίς της αμαρτίας δουλεύσας, ότι παθών η ψυχή εμολύνθη, και ως ιχθύν ο σατάν με εζώγρησε, αλλά πρό τέλους εκβοώ· Πανοσίας ευχαίς Σώτερ σώσόν με.
Λευκόχροον, την ψυχήν ανάδειξον, αποκάθαρον παθών προσευχαίς σου, νόσων δεινών πειρασμών με οδύνης, Μαρία ῥύσαι κινδύνων και θλίψεων, καρδίαν νούν σώμα ψυχήν, λυτρουμένη κακίας του όφεως.
Περίζωσον, τους πιστώς υμνούντάς σε, τη σή χάριτι οσία Μαρία, και προς οδόν μετανοίας Κυρίου, σωτηριώδη ημάς μήτερ ίθυνον, τους άδοντας περιχαρώς, αρετάς σου και θεία παλαίσματα.
Θεοτοκίον.
Ώ Δέσποινα, εκ παθών με νήστευσον, και δυνάμει σου ενίσχυσον θεία· ότι τροφός, γλυκασμός και αγάπη, ημών υπάρχεις ελπίς και μεσίτρια· αεί δ’ υμνούμεν σε πιστώς, προσκυνούντες τον άφραστον Τόκον σου.
Διάσωσον, παντός κινδύνου Οσία μήτερ Μαρία, βλάβης νόσων τους τη σή σεπτή εικόνι προστρέχοντας, εν πίστει δέ, ταύτη ασπαζομένους.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρῥησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β΄. Προστασία των Χριστιανών.
Μετανοίας ο υπογραμμός παναοίδιμε, και μεσίτις πέλεις των πιστών προς τον Εύσπλαγχνον· σύ Μαρία την Εκκλησίαν πίστιν τε φρουρείς· διό πρόφθασον μήτερ σεπτή, εις την βοήθειαν ταχύ, των πιστώς προσκαλούντων σε· ίασαι τους νοσούντας, εκλύτρωσαι δαιμονώντας, ημάς δ’ εκ βλάβης εξελού, πειρασμών και περιστάσεων.
Προκείμενον.
Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου.
Στίχος. Και έστησεν επί πέτρα τους πόδας μου και κατηύθυνε τα διαβήματά μου.
Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Λουκάν.
(Κεφ. στ΄ 17-21).
Τώ καιρώ εκείνω, έστη ο Ιησούς επί τόπου πεδινού· και όχλος πολύς μαθητών αυτού και πλήθος πολύ του λαού από πάσης της Ιουδαίας και Ιερουσαλήμ και της παραλίου Τύρου και Σιδώνος, οί ήλθον ακούσαι αυτού και ιαθήναι από των νόσων αυτών· και οι οχλούμενοι από πνευμάτων ακαθάρτων και εθεραπεύοντο. Και πάς ο όχλος εζήτει άπτεσθαι αυτού, ότι δύναμις παρ’ αυτού εξήρχετο και ιάτο πάντας. Και αυτός, επάρας τους οφθαλμούς αυτού εις τους μαθητάς αυτού, έλεγεν· μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα εστίν η Βασιλεία του Θεού· μακάριοι οι πεινώντες νύν, ότι χορτασθήσεσθε· μακάριοι οι κλαίοντες νύν, ότι γελάσετε· μακάριοί εστε, όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς, και ονειδίσωσιν, και εκβάλωσιν το όνομα υμών ως πονηρόν, ένεκα του Υιού του ανθρώπου. Χαίρετε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε· ιδού γάρ ο μισθός υμών πολύς εν τώ ουρανώ.
Δόξα.
Ταις της πανοσίας πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.
Και νύν.
Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.
Στίχος. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Μήτερ παναοίδιμε, σαρκός τον μεμολυσμένον, και ψυχής τον άσωτον, σύ νύν καταφεύγοντα μη εάσης με· δέομαι σώσόν με, λιταίς προς Κύριον, ευπροσδέκτοις ώ πανθαύμαστη, ίασιν βράβευσον, άμφω πειρασμών δ’ ελευθέρωσον, θλίψεων εξαιρούμενον, και των χαλεπών συμφορών του βίου· όπως ανυμνώ σου, Μαρία μετανοίας βιοτήν, και μεγαλύνω εν άσμασιν, άθλους και καμάτους σου.
Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…
Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.
Ασκήσει θεαρέστω εξιλέωσε Πλάστην και μετανοίας οδώ, επέστρεψας Μαρία, σατάν καταβαλούσα, γηθοσύνως κραυγάζουσα· ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Θεραπαίνις Κυρίου και συναυλιζομένη, σύν τοις Οσίοις Χριστόν, ιλέωσε λιταίς σου, κολάσεως ῥυσθήναι, ώ Μαρία τους ψάλλοντας· ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Λαόν Οσία μήτερ, ανυμνούντά σε ύμνοις, των Ορθοδόξων πιστών, σαίς προς Χριστόν πρεσβείαις, εκλύτρωσαι κινδύνων, και ευκλείας αξίωσον, της Βασιλείας Θεού, οδόν ορθήν δεικνύσα.
Θεοτοκίον.
Αγνή νύν καθορώμεν, απειρόγαμον Νύμφην σε ως κατείδε Μωσής, εν τώ Σιναίω Βάτον, φλογί παραδοθείσαν, αλλ’ δ’ άφλεκτον μείνασαν· διό την φλόγα παθών, ημών σβέσον Παρθένε.
Ωδή η΄. Τον Βασιλέα.
Γήθεν ανήλθες, προς την Σιών Πανοσία, του ποθείν οράν Χριστόν Νυμφίον· όθεν προσευχαίς σου, καμίν σόν πόθον δίδου.
Ελέους θείου, και δωρεών πλήσον πάντας, και λαόν Ελλάδος γης τιμώσαν, σε ώ Αιγυπτία, προστάτευε Μαρία.
Ώ Πανοικτίρμον, σώσον λιταίς σής Οσίας, τους πιστώς απαύστως σε υμνούντας, και δοξολογούντας, σόν κράτος εις αιώνας.
Θεοτοκίον.
Ῥύσαι γεέννης, των ουρανών πλατυτέρα, και Αγίων η αγιωτέρα Μήτερ, σε τιμώντας, και σκέπε πάσης βλάβης.
Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Γαλήνιον δός βίον, φύλαττέ μοι Σώτερ, της θεοφόρου ευχαίς τον προσφέροντα, τόνδε τον ύμνον και πάντας περίσωζε.
Ικέτευε Σωτήρα, όπως ψυχοφθόρων, αμαρτιών απαλλάξη ημάς ώ σεμνή, τους σήν πανένδοξον μνήμην πανηγυρίζοντας.
Ορδάς των αλλοπίστων, τρέψον Μήτερ πόρῥω, ημάς τους επαπειλούντας δουλώσθαι οικτρώς, και υπερμάχει Ελλήνων αεί τιμώντων σε.
Θεοτοκίον.
Υψίστου η καθέδρα, υπάρχεις Παρθένε· διό δυσώπει Υιόν σου σωθήναι ημάς, τους αληθώς Θεοτόκον ομολογούντάς σε.
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια,
Τις σου τα παλαίσματα αρετάς, τεράστια ξένα, διηγήσασθαι ευχερώς, δύναται Μαρία, ά σύ ειργάσω πόθω, και μετανοίας τρόποις, προς βίον ένθεον;
Ώ κατορθωμάτων ασκητικών, ιδρώτων καμάτων, δακρυρῥόων τε προσευχών, ώ σής εγκρατείας, και αυστηράς νηστείας, δι’ ών σόν βίον Μήτερ, όντως εκόσμησας.
Δεύτε ανυμνήσωμεν οι πιστοί, Οσίαν μητέρα, ενασκήσασαν ανδρικώ, φρονήματι σθένει, εν Ιορδάνου τόποις, πανερημικοτάτοις, ύμνοις γεραίροντες.
Μήτερ πανοσία διηνεκώς, σε παρακαλούμεν, καθικέτευε Λυτρωτήν, δούναι πάσι τρίβον, ανύσαι μετανοία, και πάθη αφιέναι, ως Πολυέλεος.
Λύτρωσαι κινδύνων και συμφορών, θλίψεως ανάγκης, πειρασμών τε δαιμονικών, τους πιστώς τιμώντας, την μνήμην σου Μαρία, και ιερά εικόνα, ασπαζομένους σου.
Νόσων ελευθέρωσον λοιμικών, σεισμού σφοδροτάτου, θεηλάτου οργής πιστούς, ώ μήτερ Μαρία, και σκέπε την Μονήν σου, και τας σεπτάς μητέρας, παθών απήμονας.
Φρούρει εκ κινδύνων βλάβης πυρός, ημάς πανοσία, επιθέσεων του εχθρού, εξ αιρετιζόντων, μανίας σαίς πρεσβείαις, προς Λυτρωτήν τοις ύμνοις, σε μεγαλύνοντας.
Ώ Μαρία μήτερ σύν Ζωσιμά, Πατρί θεοφόρω, σε ιδόντι πρό τελευτής, και Τιμίοις Δώροις, προσφέροντι Σωτήρος, ημάς πάσης ανάγκης, απολυτρώσασθε.
Ῥύσαι του ασβέστου πυρός ημάς, ώ Δικαιοκρίτα, ικεσίαις θερμαίς μητρός, Μαρίας οσίας, και ίθυνον τον βίον, προς μετανοίας τρίβον, ψυχοσωτήριον.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς· Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν· Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γής. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον· και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ῥύσαι ημάς από του πονηρού.
Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Και τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί σοί γάρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλ’ επίβλεψον και νύν ως εύσπλαχνος και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών και ημείς λαός σου, πάντες έργα χειρών σου και το όνομά σου επικεκλήμεθα.
Και νύν.
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις σε μη αστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά σου των περιστάσεων, σύ γάρ η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ην ψάλλομεν τα εξής·
Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.
Πρόσδεξαι Οσία του Θεού, ύμνον ιερόν άσμα θείον, προς σε νύν περιχαρώς, ῥόδα μύρα δάκρυα, εν μετανοία θερμή, κατανύξει και πόθω τε, πιστώς σήν εικόνα, κατασπαζομένων σου, και εκβοώντων τρανώς· Μήτερ σκέπε Ελλάδα χώραν, ῥύσαι πειρασμών και κινδύνων, και λαόν συντήρησον απήμονα.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
