Του Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ
Μεγάλη Πέμπτη! Μια συγκλονιστική ημέρα! Για τον κάθε χριστιανό και ιδιαίτερα για εμάς τους κληρικούς.
Θυμόμαστε την ιερωσύνη μας.
Θυμόμαστε το υπερφυές Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το οποίο μας χάρισε ο Θεός για να τρέφεται ο λαός Του με το σώμα Του και με το αίμα Του.
Δανείζουμε κι εμείς σ’αυτό το Μυστήριο, όπως και στα υπόλοιπα, την γλώσσα μας και τα χέρια μας, για να ευλογεί και να αγιάζει ο Θεός, τον λαό Του και την κληρονομία Του.
Μεγάλη Πέμπτη! «Οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες», μέσα από τα ιερά κείμενα μάς παρέδωσαν «τέσσερα τινά εορτάζειν» :
• Τον Ιερό Νιπτήρα
• Τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση των καθ’ ημάς φρικτών μυστηρίων
• Την υπερφυά προσευχή
• Την προδοσία
Συγκινητική η Ακολουθία του Όρθρου της Μεγάλης Πέμπτης.
Συγκλονιστικός ο κανόνας, ποίημα Κοσμά του Μοναχού.
Θεοκίνητα και απαράμιλλα σε νοήματα τα ιερά τροπάρια. Συγκλονίζουν ακόμη και τις πέτρες, όπως έλεγε ένας γέροντας από το Άγιον Όρος.
Αναφέρονται στα παραπάνω γεγονότα κυρίως όμως στο πρόσωπο του Ιούδα. Τον χαρακτηρίζουν :
• Ιούδας ο παράνομος
• Ιούδας ο προδότης και δόλιος
• Ιούδας ο δούλος και δόλιος, ο μαθητής και επίβουλος, ο φίλος και ο διάβολος
• Ιούδας που κρύπτει με την υποκρισία του της φιλοπτωχίας το προσωπείο και φανερώνει της πλεονεξίας τη μορφή
• Ιούδας γέννημα εχιδνών
Μιλούν ακόμη τα ιερά κείμενα και για τον τρόπο της προδοσίας, «ο τρόπος σου δολιότητος γέμει».
«Η γαρ λύσσα της φιλαργυρίας κατά του ιδίου Δεσπότου, μαίνεσθαι εποίησεν αυτόν».
«Νοσών για φιλαργυρίαν, εκέρδησε μισανθρωπίαν».
Γιατί όμως έφτασε ο Ιούδας σ’αυτήν την καταστροφική κατάσταση, ώστε να προδώσει τον διδάσκαλό του «φιλήματι» και να τον παραδώσει εις χείρας ανόμων;
• Δεν είδε θαυμαστά γεγονότα; (ιάσεις, θεραπείες ασθενών, αναστάσεις νεκρών και τόσα άλλα).
• Δεν έζησε δυο φορές τη θαυμαστή διατροφή τόσων χιλιάδων ανθρώπων μέσα στην έρημο;
• Δεν άκουσε μέχρι τώρα τη διδασκαλία Του;
• Δεν συγκλονίστηκε από την Ανάσταση του Λαζάρου και από την μετάνοια της πόρνης γυναικός;
Ο Ιούδας τα έζησε όλα αυτά και τα είδε. Έχασε όμως κάτι σπουδαίο, που είναι η χάρις του Θεού.
Μας το τονίζει ο ιερός υμνογράφος :
«Πνέων την χάριν αυτού μαθητής ο αχάριστος, ταύτην αποβάλλεται και βορβόρω συμφύρεται, φιλαργυρία απεμπολών αυτόν».
Και τα αίτια είναι :
Α) Λησμόνησε τις ευεργεσίες του Θεού.
Ο Χριστός τον κάλεσε στο Αποστολικό αξίωμα, τον περιέβαλε με στοργή και αγάπη, τον κατέστησε ταμία των μαθητών του, του έπλυνε τα πόδια το βράδυ του Μυστικού Δείπνου, του προσέφερε ακόμη και ψωμί την φοβερή εκείνη βραδιά, μήπως η αγάπη αυτή έστω και την τελευταία στιγμή τον συγκλονίσει. Για το πρόσωπό του ισχύουν τα λόγια του δευτερονομίου, «ενεπλήσθη και απελάκτισεν ο ηγαπημένος». Σύνηθες το φαινόμενο και σήμερα και πάντοτε, αφού ουδείς ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο.
Β) Μειώθηκε η αγάπη προς το πρόσωπο του Χριστού.
Όταν κλήθηκε στο Αποστολικό αξίωμα, η καρδιά του διέθετε αγάπη για τον διδάσκαλο. Τον ακολούθησε χωρίς κόπους και ταλαιπωρίες. Όμως στην πορεία, η αγάπη μειώθηκε και αντικαταστάθηκε από το πάθος της φιλαργυρίας. Σκοτίστηκε ο νους του. Έγινε χρημάτων ο εραστής και επώλησε τον ατίμητο, «προδιδούς εις μιαιφονίαν».
«Φρίξον ήλιε, στέναξον γη και κλονουμένη βόησον».
Γ) Τον Ιούδα τον κατέστρεψε η κρυψίνοια.
Έκρυψε τον εσωτερικό του κόσμο. Έβαλε επάνω του το προσωπείο της υποκρισίας. Έγινε ο κλειστός τύπος και ο αδιαφανής. Ήταν ο φίλος αλλά και ο διάβολος. Κάλυψε τον εαυτό του, ώστε κανείς εκτός του Χριστού, να μην υποψιαστεί το δόλιο σχέδιο του. Κι αυτή η κρυψίνοια τον οδήγησε στο έγκλημα της προδοσίας και τελικά κληροδότησε την αγχόνη και κατεστράφη αιώνια.
Πόσο σημαντικό είναι στη ζωή μας να μην αθετούμε και να μην απωθούμε τη χάρη του Θεού!
Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Αποστόλου Παύλου «Ουκ αθετώ την χάριν του Θεού» (Γαλ. Β’, 21).
Και κάποια ερωτήματα :
• Μήπως όλοι μας πολύ ή λίγο ακολουθούμε τα αχνάρια του Ιούδα;
• Μήπως ξεχνούμε τις ευεργεσίες του Θεού, μειώνεται η αγάπη μας στο πρόσωπό Του και μας διακατέχει η κρυψίνοια;
• Μήπως η ζωή μας δεν συμβαδίζει με τη χάρη του Θεού και ιδιαιτέρως βρισκόμαστε κάτω από το πάθος της φιλαργυρίας;
Όλα θα πρέπει να μας προβληματίσουν. Κυρίως όμως αυτό που αναφέρει ο Ιερεμίας στο αποψινό ανάγνωσμα που είναι συγκλονιστικό, ιδιαιτέρως για εμάς τους ποιμένες της Εκκλησίας, «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου, έδωκαν την μερίδα την επιθυμητήν μου εις έρημον άβατον, ετέθη εις αφανισμόν απωλείας» (Ιερεμίας κεφ. ΙΑ΄. 18-23).
«..φείσαι Κύριε, τοιαύτης απανθρωπίας τας ψυχάς ημών, ο μόνος εν μακροθυμία ανείκαστος».
Discussion about this post