Ιάσων Ιερομ.
Είμαστε τσιγκούνηδες στα συναισθήματα. Δε μιλάμε, δε λέμε τι αισθανόμαστε -πιστέυουμε ότι θα προδοθούμε. Μπορεί να έχουμε προδοθεί παλιότερα: τούτο κάνει την εξωτερίκευση των συναισθημάτων πιό δύσκολη.

Απ’ την άλλη, βλέπεις τα παιδιά, κυρίως των μικρότερων τάξεων και του νηπιαγωγείου, πόσο αυθόρμητα κλαίνε, πόσο αυθόρμητα γελάνε. Συμβαίνει να μπαίνεις μέσα στο χώρο που βρίσκονται και τρέχουν να σ’ αγκαλιάσουν, να σε φιλήσουν στο μάγουλο. Μεγάλη ευλογία τα παιδιά, πρώτα απ’ όλα γιατί με την αλήθεια τους όλους μας διδάσκουν.

Γι’ αυτό λέει ο Χριστός ότι αν δε γίνουμε σαν τα παιδιά, τότε δεν θα κληρονομήσουμε την Βασιλεία των Ουρανών. Δε θέλει ψεύτες ο Χριστός, ανθρώπους αληθινούς θέλει, ανθρώπους που αγωνίζονται για να ‘ναι ελεύθεροι. Τα παιδιά δεν είναι ελεύθερα; Αν αφήναμε τη ζωή μας όντως στον Χριστό, τότε θα μοιάζαμε στ’ αλήθεια στα παιδιά.

Γνώρισα μια γιαγιά απ’ τον Ωρωπό που είχε πνευματική σχέση με τον Όσιο Πορφύριο. Όταν την ρώτησα, τώρα να ‘ναι ενενήντα χρονών, πως ήταν ο γέροντας Πορφύριος, εκείνη αυθόρμητα απάντησε: “σαν παιδάκι, σαν παιδάκι”.

Εκεί κατοίκησεν ο Χριστός, σε κάποιον που διάλεξε να μείνει παιδάκι γιατί το παιδάκι δεν μεριμνά, το παιδάκι εμπιστεύεται, το παιδάκι όταν του κάνει κανείς κακό, για λίγο του θυμώνει, έπειτα το ξεχνά. Παιδάκι αν είσαι, τότε τα μάτια σου είναι καθαρά, δε τα κούρασες -εκεί που ως “μεγάλος” χάνεις κάθε εμπιστοσύνη, την κάθε ελπίδα και το φως.

Όταν ρωτήσεις ένα παιδάκι τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, τότε εκείνο θα σου πει κάτι φαντασμαγορικό. Πετάει το μυαλό των παιδιών. Κι η ψυχή του χριστιανού πρέπει να πετάει, λέει ο Όσιος Πορφύριος.

Βλέπεις τον Όσιο Πορφύριο πως κάνει υπακοή, σα παιδάκι, στους δύο αυστηρούς αυταδέλφους μοναχούς, όταν πρωτοασκήτεψε στον Άθωνα ως μοναχός Νικήτας. Ο ένας μοναχός έλεγε, ο άλλος ξέλεγε. Ο δεκατετράχρονος μοναχός Νικήτας έκανε απλά υπακοή. Σαν να έπαιζε σ’ ένα παιχνίδι, άλλωστε, ήταν μικρός στην ηλικία. Κιχ δεν έβγαζε: ο ένας του έλεγε “φόρτωσε τις πέτρες εδώ”, ο μικρός τις μετέφερε μετά κόπων και βασάνων.

Ο άλλος του έβαζε τις φωνές “γιατί έφερες τις πέτρες εδώ;”, “-Να ‘ναι ευλογημένο” απαντούσε. Κι έκανε προσευχή, αυτό ήταν το βασικότερο. Τότε ήταν που απέκτησε και το διορατικό χάρισμα. Έφηβος κι όλας έμοιαζε στον Χριστό: ως αμνός άφωνος… Αυτό θα πει εμπιστοσύνη, αυτό θα πει πίστη! Δες με τι θέρμη κάνουν τα παιδάκια προσευχή, πως επιμένουν να κάνουν σωστά το σταυρό τους… Κι όταν ζητούν κάτι, πόσο γλυκά το ζητούν; Λέει ο γέροντας Πορφύριος να λέμε “γλυκόλογα στον Χριστό”, να Τον παρακαλάμε όμορφα -όπως τα παιδιά παρακαλούν για κάτι.

Ο Όσιος Πορφύριος έχει τόση αλήθεια που οι σοφοί του κόσμου δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος με τον ίντερνετ απείρων ταχυτήτων, δε μπορεί να κατανοήσει εύκολα πως ένας άνθρωπος -που σε πολλούς θα φαίνονταν ανώριμος, σαν παιδάκι- ξεπέρασε τη Σοφία του όλου κόσμου. Έφτασε να κανονίζει διαστημόπλοια ενώσω βρίσκονταν στο καλυβάκι του στο Μήλεσι. Εκεί ψηλά αν δε γίνεις “σαν παιδάκι”, δε φτάνεις!

Ρωτάς τα παιδάκια τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν και θα σου πουν αρκετά “αστροναύτες”. Ο γέροντας Πορφύριος ξεπέρασε σε σοφία και τους ίδιους τους αστροναύτες. Αν τον ρώταγες, μικρό, τι θέλει να γίνει, εκείνος σίγουρα θ’ απαντούσε ότι θέλει να γίνει Άγιος: τούτο μας δείχνει η ζωή του.

Η Σοφία του Θεού ξεπερνά κατά πολύ τη δική μας, τη σοφία του κόσμου. Ο Όσιος Πορφύριος, ήταν του Χριστού κι όχι του κόσμου. Βίωσε στον κόσμο σαν παιδάκι, μαγνήτης του Αγίου Πνεύματος. Πήγε προς τον Χριστό χωρίς δεύτερες σκέψεις. Του έδωσε την αλήθεια του κι ο Χριστός απάντησε με Αγιότητα.