Την Κυριακή 24η Φεβρουαρίου που στους Ιερούς Ναούς αναγινώσκεται το φιλολογικό αριστούργημα της παραβολής του Ασώτου από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο ( Λουκ. ιε΄11-32 ), ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιερισσού Θεόκλητος μαζί με τον Διάκονό του π. Κωνσταντίνο Ισαακίδη επεσκέφθηκε το χιονισμένο Νεοχώρι της Ιεράς Μητροπόλεως.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Μητρόπολης: «Στην Ενορία αυτή διακονεί ο Αιδ. Οικ. π. Γαβριήλ Ζαχαρίου, έντιμος έγγαμος κληρικός και πατέρας δύο τέκνων, τον οποίο ιδιαιτέρως εκτιμά και αγαπά ο Επίσκοπός μας αξιολογώντας πολύ θετικά τον ανηφορικό αγώνα που εκείνος διεξάγει αίροντας τον σταυρό του.

Οι πολικές θερμοκρασίες δεν επέτρεψαν, βεβαίως, τέτοια ευλογημένη ημέρα στον πολύ κόσμο να μετάσχη στην Αρχιερατική Ευχαριστιακή Σύναξη, μα δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που τόλμησαν και προσήλθαν στο κάλεσμα της καμπάνας με επικεφαλής τον Τοπικό Πρόεδρο κ. Νικόλαο Ανικούλα και τη Δημοτική Σύμβουλο κα Κασσάνδρα Κατσαρού-Λάμπρου.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος, αφού παρουσίασε φιλολογικά το υπέροχο αυτό και πολύτιμο μαργαριτάρι της Εκκλησίας, απευθυνόμενος απλά στο εκκλησίασμα, στα πνευματικά του παιδιά, ξεκαθάρισε ότι η Παραβολή αυτή υπαρξιακά και θεολογικά ερμηνεύει την Εκκλησία, μιλάει για την υπόσταση και την οντολογία Της, μιλάει στο συναίσθημα , στην καρδιά, μα και στο λογικό του ανθρώπου με λόγια πατρικά και του λέει ότι ο Θεός δεν είναι ο απολιθωμένος δυνάστης του παπισμού και του προτεσταντισμού, που σαν άλλος Δίας κρατά στα χέρια του την τρίαινα για να πλήξη το αδαμιαίο γένος, τα παιδιά του, που τον εξόργησαν παραβαίνοντας το θέλημά Του, μα είναι ο Πατέρας που στο μετανιωμένο Του παιδί στέργει και τρέχει να ανοίξη την αγκαλιά Του, σκορπίζοντας τη μοσχοβολιά της συγγνώμης.

Αυτή η Παραβολή, συνέχισε ο ομιλητής, υποστασιάζει επίσης και το μέγα Μυστήριο της Εξομολογήσεως – Μετανοίας, που είναι φάρμακο, γιατί μοιράζεται σε καρδιές που βουτήχτηκαν στο πάθος, που επλήγησαν από τον ιο της αμαρτίας, που κεντρίστηκαν από το δηλητήριο της αποστασίας από τον Πατέρα, αλλά ξέπλυναν τη ντροπή τους με τους αναστεναγμούς και τα δάκρυα της επιστροφής “στο πατρικό κονάκι”, γιατί ήξεραν καλά πως ο γεροπατέρας θα περιμένη στο αγνάντιο για να καλωσορίση το πληγωμένο από την απανθρωπιά της ξενιτιάς και κουρελιασμένο ψυχοσωματικά τέκνο του, σαν άκουγε να σέρνη και πάλι δειλά το κουφάρι του στο αγκαθόσπαρτο στρατί για να γυρέψη, να αγναντέψη και πάλι την προτινή φωλιά του και να αράξη στο ασφαλές απάγκιο του!

Και κατέληξε ο Σεβασμιώτατος: «Θα γύριζε πίσω πάλι το παιδί, αν δεν ήταν βέβαιο ότι θα το περιμένη ο Πατέρας; Κι ο Πατέρας θα αγνάντευε αναμένοντας το ακατόρθωτο, την επιστροφή του παιδιού, αν δεν ήξερε ότι είχε φυτέψει από τη νιότη του στα φυλλοκάρδια του παιδιού τη μεγαλοσύνη και τον ηρωισμό της συγγνώμης, το μεγαλείο της μετανοίας; Ναί στην Εκκλησία ο Θεός είναι Πατέρας και συγχωρεί, κρατώντας για πάντα τα ματωμένα χέρια Του στο Σταυρό. Αλλά και το παιδί ξέρει τα όρια του, ζητώντας με το δάκρυ να ξεπλύνη την παραλογιά και τη σαπίλα της αμαρτίας!»

Δείτε φωτογραφίες της Μητρόπολης εδώ