ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – Δεν υπάρχουν μόνο προχωρημένης ηλικίας άνθρωποι που εκκλησιάζονται και προσπαθούν να ζήσουν χριστιανικά.
Υπάρχουν και νέοι που αγωνίζονται κατά του κοσμικού φρονήματος, που εκκλησιάζονται τακτικά, που εγκρατεύονται, που παρθενεύουν, που νηστεύουν, που προσεύχονται καθημερινώς κάνοντας παρακλήσεις, το απόδειπνο, γονυκλισίες…
Υπάρχουν νέοι άνθρωποι, λαϊκοί, που έχουν τέτοια αυταπάρνηση που θα ζήλευαν πολλοί μοναχοί, που έχουν τέτοια καθαρότητα βίου που θα ζήλευαν πολλοί κληρικοί, που έχουν τέτοια υπακοή στον Πνευματικό τους, που δύσκολα τη βρίσκεις μέσα σε κοινόβια μοναστήρια ή σε σκήτες και κελιά.
Υπάρχουν λαϊκοί άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, που αν και δεν έχουν προχωρημένη ηλικία, βρίσκονται σε προχωρημένη πνευματική κατάσταση λόγω της σταθερής απόφασης που πήρανε να γίνουν του Χριστού ό,τι και αν τους στοιχίσει. Και είναι τόσο όμορφο να συναντάς τέτοιους ανθρώπους και να συνδέεσαι μαζί τους, διότι παίρνεις παράδειγμα ζωής, πίστης και αγάπης προς τον Χριστό. Βλέπεις αυτόν τον πόθο για τη σωτηρία, βλέπεις τη σωφροσύνη που έχουν αυτοί οι νέοι και ωφελείσαι.
Υπάρχουν νέοι που έχουν ξεπεράσει στα πνευματικά τους ηλικιωμένους, του ιερείς και μοναχούς. Και τους έχουν ξεπεράσει γιατί κατάλαβαν νωρίς ότι αξία δεν έχει απλά το να ζεις καλά (να περνάς καλά) αλλά να ξέρεις γιατί ζεις.
Υπάρχουν νέοι, λοιπόν, οι οποίοι παρά τον πόλεμο που δέχονται από τον κοινωνικό τους περίγυρο, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν λόγω της εργασίας τους, λόγω της νιότης τους, αυτοί επιμένουν να ζουν χριστιανικά χωρίς να ντρέπονται για την επιλογή τους.
Δεν ντρέπονται που έρχονται στην Εκκλησία, που έχουν πνευματικό Πατέρα, που νηστεύουν, που παρθενεύουν, που συμμετέχουν σε πνευματικές ομιλίες και συζητήσεις, που κάνουν τον σταυρό τους καθώς περνούν έξω από έναν ιερό Ναό, που ντύνονται σεμνά, που συναναστρέφονται ρασοφόρους, που συχνάζουν σε μοναστήρια, που βοηθούν την ενορία τους σε διάφορες δράσεις της.
Υπάρχουν ασκητές μέσα στον κόσμο που ακουμπούν τα κράσπεδα του ουρανού και ας μην έχουν ρυτίδες στο πρόσωπο, και ας μην έχουν άσπρα μαλλιά. Έχουν πρόσωπα νέα, γεμάτα θείο ζήλο, σεμνότητα και αγαθότητα που χαμογελούν μπροστά στην απαξίωση των πολλών. Χαμογελούν άκακα, όπως ο κάθε άνθρωπος που ξέρει ποιος είναι και είναι σίγουρος για το τι κάνει.
Χαμογελούν γιατί ελπίζουν, γιατί βιώνουν αυτήν τη χαρά που κανείς μίζερος δεν μπορεί να την μειώσει. Χαμογελούν γιατί ζουν στην ασφάλεια της υπακοής τους, γιατί ζουν μέσα στον κόσμο ως κοσμήματα του κόσμου. Χαμογελούν και είναι το χαμόγελό τους η μαρτυρία της Αλήθειας του Χριστού.
Υπάρχουν πολλοί νέοι που έχουν παραδοθεί στα πάθη τους έχοντας αναγάγει την ασωτία τους σε καμάρι τους, σε μαγκιά τους. Εγώ δεν μένω σ’ αυτούς. Μένω σ’ όλους εκείνους και σ’ όλες εκείνες που κάνουν τη μεγαλύτερη επανάσταση. Μια επανάσταση που δεν θέλει να νικήσει τους άλλους, αλλά μια επανάσταση που ποθεί την προσωπική πνευματική εξέλιξη και μεταμόρφωση του επαναστάτη. Μια επανάσταση που φέρνει ανάσταση, αφθαρσία, σωτηρία. Που κάνει τον άνθρωπο κατά χάρη θεάνθρωπο.
Οι νέοι αυτοί είναι σύγχρονοι άνθρωποι. Μάλλον τι σύγχρονοι; Καλύτερα να πούμε ότι είναι μπροστά από την εποχή τους. Διότι ο κάθε άνθρωπος που ζει θεάρεστα, πραγματώνοντας τον ευαγγελικό λόγο, είναι μπροστά από κάθε εποχή. Έχει ξεπεράσει κάθε ενδοκοσμικό status κάθε οριοθετημένο κοινωνικοπολιτισμικοοικονομικό θεσμό. Ζει ως πολίτης της αιωνιότητος, ως συμπολίτης των Αγίων, ως κοινωνός της θριαμβεύουσας Εκκλησίας.
