Μετά τον πανελλήνιο σάλο που έγινε για το κάστανο του αγίου Παϊσίου, ο θόρυβος δεν λέει ακόμη να κοπάσει.
Πρόσφατα μεγάλος τηλεοπτικός σταθμός αφιέρωσε εκπομπή στο γεγονός, όπου ακούστηκαν διάφορες ενδιαφέρουσες απόψεις.
Στη συζήτηση μάλιστα συμμετείχε και γνωστός Μητροπολίτης, στην Μητρόπολη του οποίου είχε συμβεί ανάλογο γεγονός.
Επίσης για το θέμα εκδόθηκαν δύο ανακοινώσεις, μία του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου και μία της Μητροπόλεως Αιτωλίας.
Η ανακοίνωση του Ναού δεν φάνηκε να ικανοποίησε ιδιαίτερα, καθώς προσπάθησε να αναιρέσει το γεγονός της εκθέσεως για προσκύνημα, κάτι που δεν φαίνεται να προκύπτει από τα γεγονότα. Στην Εκκλησία μας υπάρχει το «ήμαρτον» και η μετάνοια. Αλάθητος είναι μόνο ο Πάπας. Ίσως ένα απλό «ήμαρτον» του Ναού να ενεργούσε πολύ πιο κατευναστικά.
Αντίθετα η ανακοίνωση της Μητροπόλεως ήταν μέσα στα πατερικά πλαίσια και έθετε το θέμα σε σωστή βάση.
Παρόλα αυτά υπερβολές γίνονται και από την άλλη πλευρά.
Για παράδειγμα, στην παραπάνω εκπομπή ακούσαμε τον έναν καλεσμένο να λέει ότι όποιος χριστιανός προσκυνά το κάστανο, θα πάει και στον μάγο!
Είναι δυνατόν να λέγονται δημόσια τέτοια πράγματα; Φαινόμενα νοσηρής θρησκευτικότητας ασφαλώς υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μας. Αλλά τέτοιες γενικεύσεις είναι πολύ αυθαίρετες και επικίνδυνες.
Ο λαός μας ευτυχώς έχει ακόμη εμπιστοσύνη στους ιερείς του. Αλοίμονο εάν δεν είχε. Όταν αυτοί του εκθέτουν κάποιο αντικείμενο προς προσκύνηση, δεν εξετάζει πολύ τί είναι: αυτός αγαπά τον άγιο Παΐσιο, πιστεύει στον Θεό, στην Εκκλησία και ακούει τους ποιμένες του, δεν πολυπραγμονεί, και όπως σωστά είπε ο δημοσιογράφος, μπορεί και προσκυνώντας ένα κάστανο με πίστη και αγάπη στον άγιο να αγιάζεται, να ανακουφίζεται, να επικοινωνεί μαζί του. Είναι ο μόνος που δεν βγαίνει ποτέ χαμένος. Στη σημερινή εποχή της αμφισβήτησης των πάντων αυτό μάλλον είναι αξιέπαινο και όχι αιτία ανησυχίας. Απλά η ευθύνη βαρύνει τους κληρικούς, οι οποίοι θα πρέπει να κατευθύνουν σωστά την ευλάβεια του λαού. Δεν σημαίνει όμως ότι όλοι αυτοί που προσκύνησαν το κάστανο θα πήγαιναν σε έναν μάγο! Ήμαρτον, Κύριε!
Ο Μητροπολίτης που πήρε μέρος στην εκπομπή έκανε σε αρκετά σημεία πολύ σωστές και εύστοχες τοποθετήσεις και δικαίως επαινέθηκε από τον δημοσιογράφο.
Όμως κάπου ας μας επιτραπεί, με καλή διάθεση, να σημειώσουμε ορισμένες υπερβολές.
Π.χ. ο Μητροπολίτης είπε ότι ο άγιος του είχε μιλήσει για «ευλαβείς βλαμμένους».
Δεν το αμφισβητούμε. Όμως δεν νομίζουμε ότι ο άγιος θα χαιρόταν να άκουγε κάτι τέτοιο να λέγεται δημόσια σε μία τηλεοπτική εκπομπή.
Πολλές φορές ο άγιος τόνιζε ότι αυτό που σας είπα δεν είναι για να το πείτε δημόσια.
Διότι, κακά τα ψέματα, είναι προτιμότεροι οι ευλαβείς βλαμμένοι από τους ανευλαβείς αβλαβείς.
Η Εκκλησία μας στηρίζεται μάλλον στους πρώτους παρά στους δεύτερους.
Καλύτερα να είσαι μέσα στην Εκκλησία και να είσαι και λίγο βλαμμένος, παρά να είσαι έξω και να είσαι ανευλαβής, να μην υπολογίζεις αγίους, λείψανα, εικόνες. Διότι, όπως λένε οι πατέρες, έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει καμία σωτηρία (extra Ecclesiam nulla salus).
Επίσης ο δημοσιογράφος έδειχνε μία ευρεία συγκατάβαση και αποδοχή απέναντι στο γεγονός της προσκύνησης έστω και ενός κάστανου από τον άγιο και ότι κάποιοι άνθρωποι όντως μπορεί να βοηθιούνται.
Ασφαλώς και θα πρέπει να τον επαινέσουμε για αυτήν την στάση και την ανοχή του, όταν οι περισσότεροι έχουν πάρει στα χέρια τους και εκτοξεύουν τους μύδρους του χλευασμού των πάντων, όπως σωστά επεσήμανε και ο Μητροπολίτης.
Όμως, και εδώ μία παρένθεση: ακόμη και θαύματα να γίνονται, η Εκκλησία μας έχει την δική της τάξη, που δεν πρέπει να παραβαίνεται.
Π.χ. μπορεί η φανέλα του αγίου να θαυματουργεί. Όμως δεν εκτίθεται σε προσκύνηση. Είναι π.χ. γνωστό ότι, μόλις εκοιμήθη ο άγιος Νεκτάριος, ακούμπησαν την φανέλα του δίπλα στο κρεβάτι όπου ήταν ένας εοτιμοθάνατος, ο οποίος έγινε αμέσως καλά. Όμως η φανέλα ποτέ δεν εκτέθηκε για προσκύνηση. Γνωρίζουμε ότι τα μόνα ενδύματα που εκτίθενται για προσκύνηση είναι η ζώνη της Παναγίας (στο Άγιον Όρος), ο χιτώνας της (στην Γεωργία) κ.λπ. Τα ενδύματα των αγίων έχουν κάνει μύρια θαύματα (και μάλιστα των μαρτύρων που ήταν βουτηγμένα στο αίμα τους), αλλά γενικά δεν εκτίθενται σε προσκύνηση.
Και να πούμε και ένα τελευταίο από τον βίο του αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη, που γιόρταζε χθες (με το παλαιό ημερολόγιο).
Κάποιος από τους μαθητές του είχε αγιάσει.
Όταν εκοιμήθη και τον έβαλαν στον ναό για την εξόδιο ακολουθία, έβγαλε το χέρι του έξω από το νεκροκρέββατο και αυτό άρχισε να μυροβλύζει και να κάνει θαύματα, θεραπείες κ.λπ.
Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει τεράστια κοσμοσυρροή για να δουν το μοναδικό φαινόμενο και ίσως κάποιο θαύμα.
Ο άγιος Αθανάσιος, όταν είδε τί γινόταν, πήγε στον ναό και κτύπησε το χέρι του μαθητή του με το ραβδί του, λέγοντάς του:
-Σαλός (= τρελός) ήσουν όσο ζούσες, σαλός είσαι και μετά τον θάνατό σου!
Βάλε το χέρι σου μέσα! Θέλεις να κάνει το μοναστήρι μας κόσμο;
Και ο υπήκοος μοναχός έκανε υπακοή και μετά τον θάνατό του: τράβηξε το χέρι του μέσα, σαν να ήταν ζωντανός και τα θαύματα σταμάτησαν.
Αυτό δείχνει ότι για την Εκκλησία μας υπάρχουν πράγματα που είναι πιο πολύτιμα και από τα θαύματα, όπως για παράδειγμα η πνευματική επιβίωση μιας μονής.
Discussion about this post