Ο ασκητής Δαβίδ μιλά στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ από τα Καρούλια
Χριστούγεννα: Χριστούγεννα τότε και τώρα: όχι μια ανάμνηση, αλλά μια ρωγμή στον χρόνο-Τα Χριστούγεννα δεν είναι μια γιορτή που πέρασε.
Ρεπορτάζ: Γιώργος Θεοχάρης – vimaorthodoxias.gr
Είναι μια πληγή φωτεινή που άνοιξε στον κόσμο και δεν έκλεισε ποτέ. Χθες, στη Βηθλεέμ, μέσα σε ένα σπήλαιο φτωχό. Σήμερα, μέσα στις καρδιές που πάγωσαν από την κούραση, τη μοναξιά, την απογοήτευση. Ο κόσμος άλλαξε, αλλά η αγωνία του ανθρώπου έμεινε ίδια: να αγαπηθεί, να μην χαθεί, να έχει λόγο να συνεχίσει.
«Ο Χριστός δεν γεννήθηκε για να στολίσουμε τον χρόνο», λέει στο Βήμα Ορθοδοξίας ο ασκητής Δαβίδ από τα Καρούλια του Αγίου Όρους. «Γεννήθηκε για να σωθεί ο άνθρωπος από τη διάλυση». Στον λόγο του δεν υπάρχει ρητορεία. Υπάρχει βίωμα. Και γι’ αυτό πονά και θεραπεύει μαζί.
Ο κόσμος σήμερα: διαζύγια, συγκρούσεις, ψύχρα και απόσταση
Σήμερα οι άνθρωποι ζουν πιο κοντά από ποτέ, αλλά είναι μακρύτερα από ποτέ. Τα διαζύγια πάνε κι έρχονται σαν στατιστική. Οι οικογένειες γίνονται πεδία μάχης. Οι φιλίες χάνονται χωρίς εξηγήσεις. Ο ένας δεν αντέχει τον άλλον. Μια ψύχρα απλώνεται παντού – όχι μόνο οικονομική ή κοινωνική, αλλά υπαρξιακή. Ο άνθρωπος κουράστηκε να ελπίζει και έμαθε να επιβιώνει.
«Η αποσυσσωποίηση του ανθρώπου είναι το μεγάλο δράμα της εποχής μας», λέει ο ασκητής. «Ο καθένας μόνος του, με τον πόνο του άναρθρο, με τον θυμό του καταπιεσμένο, με την αγάπη του φοβισμένη». Και μέσα σε αυτό το κλίμα, τα Χριστούγεννα κινδυνεύουν να γίνουν απλώς μια παύση κατανάλωσης, όχι μια γέννηση ζωής, τονίζει στο vimaorthodoxias.gr
Τι είπε ο Χριστός και τι ζούμε σήμερα
Ο Χριστός είπε: «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου». Δεν είπε ότι ο κόσμος δεν θα έχει σκοτάδι. Δεν υποσχέθηκε ευκολία. Υποσχέθηκε παρουσία. Σήμερα όμως ο άνθρωπος ζητά λύσεις χωρίς σχέση, παρηγοριά χωρίς μετάνοια, χαρά χωρίς σταυρό. Και γι’ αυτό μένει κενός.
«Ο Χριστός δεν ήρθε να μας βγάλει από τον πόνο», λέει ο ασκητής Δαβίδ. «Ήρθε να μας δείξει πώς ο πόνος δεν μας καταστρέφει». Η Γέννηση δεν ακυρώνει τη φάτνη. Την αγιάζει. Δεν εξαφανίζει τη νύχτα. Την διαπερνά.
Η ελπίδα στις στενοχώριες και στις προσωπικές ήττες
Στις στενοχώριες, στις αποτυχίες, στα χαμένα όνειρα, ο άνθρωπος νομίζει ότι ο Θεός τον εγκατέλειψε. Κι όμως, εκεί ακριβώς γεννιέται ο Χριστός. Όχι στα τακτοποιημένα, αλλά στα ραγισμένα. Όχι στους δυνατούς, αλλά στους κουρασμένους.
«Η ελπίδα δεν είναι αισιοδοξία», λέει. «Είναι εμπιστοσύνη». Εμπιστοσύνη ότι ο Θεός εργάζεται ακόμα κι όταν δεν τον βλέπεις. Ότι η ζωή δεν τελειώνει στο διαζύγιο, στη μοναξιά, στη σύγκρουση. Ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, όταν το αφήσεις στα χέρια Του.
Τα Καρούλια και η αλήθεια της ζωής
Στα Καρούλια, εκεί όπου ο βράχος γίνεται κατοικία και η σιωπή προσευχή, ο άνθρωπος δεν έχει πού να κρυφτεί. Εκεί δεν αντέχει το ψέμα. Γι’ αυτό και ο λόγος των ασκητών έχει βάρος. Δεν είναι θεωρία. Είναι αίμα.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Νίκος Καζαντζάκης, όπως αποκαλύπτει στην Αναφορά στον Γκρέκο, συγκλονίστηκε όταν βρέθηκε στα Καρούλια. Στα σπήλια και τα σκεταριά είχε μια μακρά συνομιλία με τον Γέροντα Μακάριο. Εκεί άρχισε να καταλαβαίνει ότι η αλήθεια της ζωής δεν είναι η φυγή από τον Θεό, αλλά η πάλη μαζί Του. Όχι η άρνηση, αλλά η συνάντηση.
Τα μυστήρια της Εκκλησίας ως γέννηση νέου ανθρώπου
Το Φως της Γεννήσεως δεν μένει θεωρία. Μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας γίνεται ζωή. Εκεί ο άνθρωπος ξαναγεννιέται. Όχι συμβολικά, αλλά υπαρξιακά. Εκεί μαθαίνει να συγχωρεί, να υπομένει, να αγαπά ξανά. Όχι τέλεια. Αληθινά.
«Η Εκκλησία δεν είναι για τους αναμάρτητους», λέει ο ασκητής Δαβίδ. «Είναι για τους τραυματισμένους». Και τα Χριστούγεννα είναι η απόδειξη: ο Θεός δεν ντράπηκε τη φτώχεια μας. Την έκανε τόπο παρουσίας Του.
Τι πρέπει να αλλάξει: από τον καθένα μας ξεχωριστά
Ο κόσμος δεν αλλάζει με συνθήματα. Αλλάζει όταν αλλάζει ο άνθρωπος. Όταν σταματήσει να κατηγορεί και αρχίσει να μετανοεί. Όταν αντί να κλείνεται, ανοίγεται. Όταν αντί να παγώνει, ζεσταίνεται από την αγάπη.
«Αν ανάψει λίγο φως μέσα σου», καταλήγει ο ασκητής, «φωτίζεται κι ο άλλος». Αυτό είναι το θαύμα των Χριστουγέννων. Όχι ότι ο Θεός γεννήθηκε τότε. Αλλά ότι μπορεί να γεννηθεί και τώρα. Μέσα σου.
Και ίσως αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό μήνυμα για τον σημερινό κόσμο: ότι, όσο κι αν πάγωσε, το Φως δεν έσβησε. Περιμένει.
