ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΣΙΝΑ: Η υπόθεση της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης του Σινά εξελίσσεται σε διπλωματική φαρσοκωμωδία με εθνικές συνέπειες, και η κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα: Γιατί δεν αλλάζει τη σύνθεση της επιτροπής που χειρίζεται το θέμα;
Του Γιάννη Παπανικολάου – ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Πόσο ακόμη θα ανεχτούμε διπλωμάτες ή «τεχνοκράτες» που δεν γνωρίζουν ούτε την ιστορική, ούτε τη θεολογική, ούτε τη γεωπολιτική βαρύτητα της Μονής του Σινά;
Σύμφωνα με πληροφορίες του vimaorthodoxias.gr, η ελληνική αποστολή εμφανίστηκε στο Κάιρο χωρίς στιβαρή τεκμηρίωση, χωρίς διεθνή στρατηγική και χωρίς σοβαρή συμμαχία με ορθόδοξα πατριαρχεία. Αντίθετα, η αιγυπτιακή πλευρά κινείται μεθοδικά, παρουσιάζοντας νομικά έγγραφα που επιχειρούν να αποδυναμώσουν το ιδιοκτησιακό καθεστώς του μοναστηριού, αφήνοντας μόνο τη θρησκευτική του λειτουργία ως «λατρευτικό σημείο». Δηλαδή, ως αν ήταν ένα πολιτιστικό μνημείο χωρίς ρίζα και εθνική ταυτότητα.
Πού είναι οι αντιδράσεις του Υπουργείου Πολιτισμού; Γιατί δεν υπάρχει κινητοποίηση σε επίπεδο UNESCO, όπου το μοναστήρι είναι καταχωρημένο ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς; Ποιος εκπροσωπεί την Ελλάδα διεθνώς για το Σινά; Οι σιωπές είναι πολλές και οι ευθύνες ακόμη περισσότερες.
Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών με επικεφαλής τον Γιώργο Γεραπετρίτη έκανε επαφές στην Αίγυπτο, αλλά χωρίς να προκύψει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, η αιγυπτιακή δικαιοσύνη εξέδωσε απόφαση που αναγνωρίζει μεν τη θρησκευτική σημασία της Μονής, αλλά όχι την ελληνική κυριότητα επί των περιουσιακών της στοιχείων. Πρόκειται για διπλωματικό Βατερλό.
Οι μοναχοί της Μονής είναι ξεκάθαροι: δεν παραχωρούν ούτε σπιθαμή από τις 72 γαίες που ανήκουν στο μοναστήρι. Και η ελληνική πλευρά; Σιωπά ή χαϊδεύει τα αυτιά των Αιγυπτίων για να μην… χαλάσει το καλό κλίμα. Αυτή όμως δεν είναι εξωτερική πολιτική, είναι υποχώρηση. Είναι πολιτιστική παραίτηση. Και όσοι χειρίζονται έτσι ένα εθνικό θέμα τέτοιου βεληνεκούς, δεν πρέπει να είναι άλλο στη θέση τους.
Η επιτροπή της κυβέρνησης- επί 10 ολόκληρα χρόνια- πρέπει να αλλάξει τώρα. Να μπουν μέσα πρόσωπα κύρους, καθηγητές διεθνούς δικαίου, ειδικοί σε θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς, και όχι απλώς πολιτικοί υπάλληλοι. Η Ελλάδα έχει πολλά επιχειρήματα, ιστορικά και θεολογικά. Αν δεν μπορεί να τα παρουσιάσει τεκμηριωμένα και διεθνώς, τότε είτε δεν θέλει, είτε δεν ξέρει. Και τα δύο είναι εξίσου επικίνδυνα.
Ούτε οι μοναχοί, ούτε η ιστορία, ούτε οι επόμενες γενιές συγχωρούν τόσο πρόχειρες ή επιπόλαιες προσεγγίσεις. Το Σινά δεν είναι τουρίστικο αξιοθέατο. Είναι ιερή παρακαταθήκη. Και αυτή τη στιγμή, κινδυνεύει να χαθεί από τα λάθος χέρια.
