ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΜΑΚΡΙΝΑΣ-Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε και πόσο πρέπει αυτές τίς μέρες να τίς εκτιμούμε και να τις σεβόμαστε!Πρέπει να σκεφτόμαστε, το βράδυ πού πηγαίνουμε να κοιμηθούμε: «Θα την ξαναβρούμε αυτή τη ζεστασιά, αυτό το ζεστό φαγητό πού τρώμε;
Όταν έκκλησιαζομαστε, να είμαστε πολυόμματα Χερουβείμ. Εκεί πού στεκόμαστε, εκεί να μένουμε, εκτός εάν ύπάρχη σωματική ανάγκη. Τί μεγάλη ευλογία είναι να έχουμε κάθε μέρα Θεία Μυσταγωγία! Πολύ μεγάλη ευλογία είναι αυτή.
Θά έρθη καιρός, πού δεν θα βρίσκουμε ένα αντιδωράκι τόσο δα μικρό και θα λέμε:
«Πού είσαι, αντιδωράκι μου, να σέ φάω, πού σέ είχα κάθε μέρα, σέ έπαιρνα και σέ έτρωγα με τίς χούφτες!».
Θά έρθει εποχή πού δεν θα έχουμε ούτε Αντίδωρο ούτε Αγιασμό να πάρουμε. Τώρα είναι μια μεγάλη ευλογία της Παναγίας μας να έχουμε κάθε μέρα Θεία Λειτουργία. Ξέρετε πόσο μάς φρουρεί;
Μάς έλεγε ένας Γέροντας παλαιότερα ότι, όταν μια αδελφή έχει επάνω της ένα Τετραευάγγελο, φυλάει σαράντα γειτονιές.
Σκέφτηκε τώρα να γίνεται κάθε μέρα μία Θυσία του Χριστού, πόση ευλογία έχουμε! Αυτό είναι αφάνταστο’ να κατεβαίνουν κάθε μέρα μύριες μυριάδων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, τα πολυόμματα Χερουβείμ, τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ, να μάς περικυκλώνουν και να γίνεται η Θεία Μυσταγωγία.
Περισσότεροι είναι οι Άγιοι Άγγελοι από την αναπνοή μας πού βγαίνει.
Σκεφτείτε τί μεγάλο πράγμα είναι να είναι γεμάτη η εκκλησία από αγίους Αγγέλους! Δεν ξέρω, εγώ έτσι το νοιώθω, έτσι το βλέπω και έτσι σάς το λέω. Πολλές φορές σκέφτομαι, τί μεγάλη δωρεά του Θεού είναι αυτό, και ξενυχτώ, δεν με πιάνει ο ύπνος.
Κάθε μέρα Θεία Μυσταγωγία! Να μνημονεύουμε τα ονόματα όλων αυτών των ανθρώπων!
Η κάθε ψυχούλα πού είναι τόσο πονεμένη και διψασμένη θέλει μια βοήθεια και μια ενίσχυσή, εκτός από τούς κεκοιμημένους πού είναι μέσα στην Κόλασή και άλλος είναι μέσα στο πυρ και άλλος στο φρυγμό των όδόντων, πού και αυτοί έχουν ανάγκη να μνημονευθούν.
Εις δόξα Θεού σάς λέω, ότι στον κόσμο πού ήμουν και εργαζόμουν εννιά και δέκα ώρες την ήμερα, σηκωνόμουν στις τρεις η ώρα και πήγαινα στην εκκλησία, στην άλλη άκρη, με βροχές και χιονοθύελλες.
Θυμάμαι στην Κατοχή μια μέρα με σταμάτησε ένας Γερμανός και μου είπε «άλτ» πήγε να με σκοτώση. Κάνω το σταυρό μου τρεις φορές και του λέω:
«Πηγαίνω στην εκκλησία». Μόλις με είδε να κάνω το σταυρό μου, μ’ άφησε.
Από το βιβλίο: «Λόγια Καρδίας – Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου»
