Ποιά Νέα Τουρκία;

Του Semih Idiz

Οι οπαδοί και υποστηρικτές του κυβερνώντος κόμματος της Δικαιοσύνης και της Ανάπτυξης μιλούν με περηφάνια για τη Νέα Τουρκία που όπως ισχυρίζονται αντικατέστησε την Παλιά Τουρκία, προσθέτοντας πως η Παλιά αδυνατεί να κατανοήσει τη Νέα.

Γνωρίζουμε ,φυσικά το πρόσωπο της Παλιάς Τουρκίας. Παρόλο που είχε σαν γνώμονα τα υψηλά ιδανικά ενός σύγχρονου πολιτισμού και του εκσυγχρονισμού της χώρας ,δεν πραγματοποίησε όλα όσα ευαγγελιζόταν.

Οι πασιφανείς της αδυναμίες στους τομείς της δημοκρατίας, των ανθρώπινων και μειονοτικών δικαιωμάτων, την ελευθερία της έκφρασης, την κοινωνική δικαιοσύνη κ. οκ μαζί με τα στρατιωτικά πραξικοπήματα σκότωσαν την δημοκρατία και δημιούργησαν την ανάγκη μιας Νέας Τουρκίας.

Για τον ίδιο λόγο αν η σπουδαιότητα ενός σχεδίου εκμοντερνισμού όπως η είσοδος στην ΕΕ είχε γίνει αντιληπτή και κατανοητή εδώ και 50 χρόνια και δεν είχαν τινάξει στον αέρα όλες τις ευκαιρίες που στο μεταξύ παρουσιάστηκαν, τότε δεν θα υπήρχε καν η ανάγκη δημιουργίας μιας Νέας Τουρκίας.

Η Τουρκία θα ήταν ένα ενεργό μέλος και θα έπαιρνε μέρος στις πολιτικές και οικονομικές διεργασίες της Ευρώπης και η αποκαλούμενη Νέα Τουρκία θα είχε δημιουργηθεί εντελώς φυσικά. Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφέρουμε πως μια τέτοια Τουρκία θα αποτελούσε ένα σημαντικό παίκτη στη διεθνή σκακιέρα δεδομένης της στρατηγικής της θέσης σε μια ταραχώδη γεωγραφική περιοχή.

Αλλά δεν άφησαν τίποτα από όλα αυτά να συμβεί. Οι συντηρητικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν προς τα πού όδευε ο κόσμος. Όπως δεν μπόρεσαν να δουν και το τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό της Τουρκίας που άφηναν αναξιοποίητο.

Με την εμμονή και το φόβητρο του κομμουνισμού, που τους οδηγούσε σε ακρότητες προκειμένου να προστατέψουν τα συμφέροντα τους, καταστρατηγούσαν ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα γεγονός που παρακολουθούσαν και οι χώρες της μη κομμουνιστικής Δύσης.

Τελικά η Τουρκία, στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, σπατάλησε τα τελευταία 50 χρόνια και θεωρήθηκε ως μια χώρα που απέτυχε να εγκαθιδρύσει το δημοκρατικό πολίτευμα και τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων, μια χώρα όπου τα βασανιστήρια δεν τιμωρούνται μια χώρα που δεν μιλάει κανείς όπου η ελευθερία του λόγου και του τύπου είναι υπό διωγμό.

Ξέρουμε λοιπόν πολύ καλά τι δεν ήταν και τι δεν έκανε η Παλιά Τουρκία. Όμως δεν είναι ξεκάθαρο τι εννοούν με τον όρο Νέα Τουρκία οι οπαδοί του κυβερνώντος AKP. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα πίστευε κανείς ότι ένας τέτοιος όρος θα υποδήλωνε ότι η Τουρκία είναι νέα γιατί έχει ξεπεράσει τις αμαρτίες και τις ελλείψεις του παρελθόντος.

Θα έπρεπε λοιπόν αυτή η νέα Τουρκία να διαθέτει μια προχωρημένη δημοκρατία, με μάξιμουμ προστασία και σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ακηδεμόνευτη ελευθερία στην έκφραση και τον Τύπο, ποινές για βασανιστήρια και κακομεταχείριση και οτιδήποτε κανείς μπορεί να περιμένει από μια δημοκρατία.

Δεν θα περίμενε κανείς από ένα δημοκρατικό καθεστώς να καλύπτει περιπτώσεις και κατηγορίες διαφθοράς, να παρακωλύει το έργο της δικαιοσύνης προκειμένου να σώσουν το τομάρι της. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πως μια τέτοια Τουρκία θα έχαιρε διεθνούς αναγνώρισης και εκτίμησης.

Τελικά τί από όλα αυτά πέτυχε η Τουρκία ώστε να αξίζει τον χαρακτηρισμό Νέα με Ν κεφαλαίο;

Αν βέβαια ερωτηθεί κάποιος οπαδός του ΑΚΡ θα απαντήσει πως τα περισσότερα από τα παραπάνω έχουν ήδη γίνει και πως τα υπόλοιπα είναι ήδη στο στάδιο της υλοποίησης.

Σε σημείο μάλιστα που ο Πρωθυπουργός Ερντογάν ισχυρίζεται πως ο δρακόντειος νόμος για το διαδίκτυο προωθεί την δημοκρατία στην Τουρκία, ενώ μέλη της κυβέρνησης του διατείνονται πως τα αντισυνταγματικά μέτρα που παίρνουν προκειμένου να καλύψουν τις υποθέσεις διαφθοράς είναι η προστασία της δημοκρατίας από τους αήθεις συνωμότες.

Για τους αντικειμενικούς παρατηρητές πάντως είναι ηλίου φαεινότερον πως η Νέα Τουρκία είναι μια χώρα που οι ελλείψεις της κυρίως στο κομμάτι του εκσυγχρονισμού της χώρας είναι περισσότερες και χειρότερες από αυτές της Παλιάς Τουρκίας.