ΕΣΧΑΤΕΣ ΕΠΟΧΕΣ – Από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια απασχολούσε έντονα τους πιστούς το θέμα των εσχάτων, της ελεύσεως του Αντιχρίστου και του τέλους της ανθρώπινης ιστορίας, ως εισαγωγής στην ανατέλλουσα Βασιλεία Του Θεού.
Κάποιοι μονοπώλησαν σε αυτήν την σκέψη αναμένοντας τα έσχατα και το τέλος του κόσμου ως μία λύτρωση στο δικό τους αδιέξοδο, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στον Αντίχριστο παρά στον Χριστό, στο σκοτάδι παρά στο φως. (βλ.Καβάφη «Περιμένοντας τους Βαρβάρους»)
Κάποιο άλλοι προσχώρησαν σε μία εγκόσμια και ενδοιστορική εσχατολογία, νομίζοντας πως η Βασιλεία του Θεού είναι ένα επίγειο γεγονός που πρέπει με κάθε ισχύ και δύναμη να κατακτήσει αυτοκρατορικά την οικουμένη. (βλ. Παπική εκκλησία)
Όπως επίσης ορισμένοι άλλοι στρουθοκαμηλίζουν περί του θέματος θέλοντας τους χριστιανούς απροβλημάτιστους σαν υπνωτισμένο κοπάδι, που να τρώει σανό και να αντιμετωπίζει παθητικά κάθε παγκόσμια εξέλιξη που εξανδραποδίζει το ανθρώπινο πρόσωπο και επιταχύνει την επικράτηση του πονηρού στον κόσμο.
Εδώ όμως, πέρα από υποκειμενικές απόψεις και ιδέες, ας παραθέσουμε την θέση που έχουν πλέον «τα έσχατα» στην λειτουργική συνείδηση της Εκκλησίας μας, μέσα από το θεόπνευστο και υπό της Εκκλησίας μας εγκεκριμένο λειτουργικό γεγονός των ύμνων και ο καθένας ας κάνει τις διαπιστώσεις του:
(κατά περίεργο τρόπο η λέξη των εσχάτων κυριαρχεί στους νέους μας Αγίους κάτι που δεν βλέπουμε να συνηθίζεται στην λειτουργική πρακτική των παλαιών χρόνων, όπως σε μεγάλους Αγίους: του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Αθανασίου, της Αγίας Ευφημίας κ.α. έστω αν και τότε υπήρχε έντονο το εσχατολογικό πνεύμα.)
Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως (20ος αιώνας)
Της ερήμου πολίτης Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα, αρετής φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού· αναβλύζεις γαρ ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου, πάσιν ιάματα.
Μέγας ως αληθώς, θεράπων του Κυρίου εν τοις εσχάτοις χρόνοις, Νεκτάριε εδείχθης, και τους Πιστούς εστήριξας.
Αγίου Νικολάου του Πλάνα (20ος αιώνας)
Τον της εγκρατείας μύστην τρανόν. και της αγρυπνίας τον ωραίον μυσταγωγόν. τον εν εσχάτοις χρόνοις βιώσαντα αμέμπτως. Νικόλαον τον θείον ανευφημήσωμεν.
Άγιος Νεομάρτυς Αργύριος ο Επανομίτης (19ος αιώνας)
Ήχος δ΄. Επεφάνης σήμερον
Ως αθλήσας Άγιε εσχάτοις χρόνοις, τον Χριστόν εδόξασας, θανατωθείς υπέρ Αυτού· διό πιστώς σε γεραίρομεν, ως Αθλοφόρων Αργύριε σύσκηνον.
Αγίου Νεομάρτυρος Νικήτα του Νισύριου (18ος αιώνας)
Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου
Ξίφει τον αυχένα σου τμηθείς, εν εσχάτοις χρόνοις Νικήτα, υπέρ της δόξης Χριστού, των τυράννων ήσχυνας, την ματαιότητα, και αξίως απέλαβες, χειρί τη ακτίστω, στέφανον τον άφθαρτον, της νίκης ένδοξε. Όθεν παρρησίαν ως έχων, πρέσβευε απαύστως σωθήναι, τας ψυχάς των πίστει ευφημούντων σε.
Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκου (20ος αιώνας)
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Των Οσίων τον βίον εκμιμησάμενος, εν εσχάτοις τοις χρόνοις, Πάτερ Αρσένιε, επληρώθης δωρεών του θείου Πνεύματος, και θαυμάτων γεγονός, θεοφόρε αυτουργός, παρέχεις ενί εκάστω, τας εκ Θεού χορηγίας, ταίς ικεσίαις σου προς Κύριον.
Αγίου Ιερομάρτυρος Φιλουμένου (20ος αιώνας)
Χριστοκτόνων οι έκγονοι απηνώς σε απέκτειναν εν εσχάτοις χρόνοις, σεπτέ Φιλούμενε, παρά το Φρέαρ το άγιον, παρ’ ώπερ υπήντησε Σαμαρείτιδι Χριστός, ο θεάνθρωπος Κύριος, ος παρέλαβε, την αγίαν ψυχήν σου εις σκηνώσεις ουρανίου ευφροσύνης και θείας μακαριότητος.
Οσίου Παισίου του Αγιορείτου (20ος αιώνας) (Μητρ. Εδέσσης Ιωήλ)
Ήχος δ΄. Έδωκας σημείωσιν
Όσιε Παίσιε, Φαράσων δένδρον πολύκαρπον, των τοκέων σου καύχημα, Άθωνος το κλέισμα, και της Εκκλησίας, στύλος εγκρατείας, εν τοις εσχάτοις τοις καιροίς, σημείοις όντως τοις θαυμασίοις σου, εφάνης αξιάγαστε, διό πιστών τα αθροίσματα, κατά χρέος τον βίον σου, ευφημούμεν τοις ασμασιν.
Και ας κλείσουμε με τα θεικά λόγια του Χριστού μας:
«υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι;» (Ματθ. ιστ΄-3)
π. Διονύσιος Ταμπάκης
-250x180.jpg)
