Μεγάλη Σαρακοστή
Μια μέρα πριν αρχίσει το «στάδιο των αρετών», ο Χριστός μάς, όπως γράφει ο π. Ανδρέας Αγαθοκλέους, καλεί να εισέλθουμε σ’ αυτό ελεύθερα, χωρίς κρατούμενα.
Κυριακή της Τυρινής, όπως ονομάζεται η τελευταία Κυριακή πριν την Μεγάλη Σαρακοστή, και στην Εκκλησία, κατά το Ευαγγέλιο, που ακούμε όρθιοι ως ακροώμενοι με ετοιμότητα και πόθο, ο Κύριος μάς μιλά για τρία θέματα: τη συγχώρεση, τη νηστεία και τον αληθινό θησαυρό.
Για τη συγχώρεση, μας λέει πως προϋπόθεση για να μας συγχωρέσει ο Ουράνιος Πατέρας μας είναι να συγχωρέσουμε προηγουμένως τους ανθρώπους, που είναι αδελφοί μας, ως παιδιά του ίδιου Πατέρα. Στην πραγματικότητα, η συγχώρεση ελευθερώνει εμάς τους ίδιους από την «απαίτηση» που έχουμε να αλλάξει ο άλλος. Το «σε συγχωρώ» σημαίνει σε αφήνω να χωρέσεις, να υπάρξεις, να ζήσεις κοντά μου. Δεν σε διώχνω, δεν σε σκοτώνω μέσα μου! Αυτή η καρδιακή στάση είναι όμοια με τη συμπεριφορά του Θεού απέναντί μας, που, ενώ αμαρτάνουμε και ασωτεύει η ύπαρξή μας «εις χώραν μακράν», Εκείνος απλώνει την απεραντοσύνη της αγάπης Του και μας συν-χωρεί, μας προσλαμβάνει και δέχεται να ζούμε μαζί Του. Αυτή η εμπειρία δεν σ’αφήνει να μένεις σκληρός και να μη συγχωρείς το συνάνθρωπό σου που ’ναι, όπως εσύ, ασθενής και αδύνατος.
Για τη νηστεία, αν και όσα λέει δεν μας αφορούν άμεσα, αφού σήμερα κανείς δεν νηστεύει όπως οι υποκριτές στην εποχή του Χριστού, εν τούτοις είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε το πνεύμα. Η νηστεία γίνεται μέσο που μας βοηθά να μαζευτούμε στον εαυτό μας, να λιγοστέψουμε την αργολογία, να καταστείλουμε τα πάθη. Στην πραγματικότητα εκφράζει την επιθυμία της μυστικής πνευματικής ζωής που ελευθερώνει από τη ματαιότητα των εγκοσμίων. Αυτή η «μυστική επιθυμία» μάς εισάγει στη σχέση με το Θεό ως «οικείον και φίλον».
Ήδη ανακαλύπτουμε τον «αληθινό θησαυρό» της όντως Ζωής που κανείς δεν μπορεί να μας τον κλέψει. Ένας θησαυρός που διαφέρει ριζικά από τους επίγειους θησαυρούς που ’ναι εξωτερικοί και γι’αυτό υποκείμενοι σε κίνδυνο. Ο «αληθινός θησαυρός» είναι ουράνιος, που στηρίζεται όχι στο τι κάναμε ούτε στο τι είμαστε, αλλά στη «μυστική επιθυμία» της καρδιάς μας να συνδεθούμε αγαπητικά με το Χριστό, ώστε ο φιλότιμος αγώνας για να εφαρμόσουμε τις εντολές Του να γίνεται όχι από φόβο ούτε από συμφέρον αλλά από αγάπη σ’ Εκείνον.
Παραμονή της Σαρακοστής και καλούμαστε να εφαρμόσουμε την αληθινή συγχώρεση και νηστεία αλλά και ν’ ανακαλύψουμε την ομορφιά του «αληθινού θησαυρού». Έτσι αρχίζουμε την πορεία προς το Πάσχα με την συνείδηση πως η πορεία απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα, δύναμη. Γιατί στο τέλος βρίσκεται η Ανάσταση του Κυρίου που θα πρέπει να γίνει και δική μας ανάσταση: από τον κακό εαυτό μας, τη μιζέρια, την πεζότητα, την εχθρότητα, το θάνατο. Και να ζήσουμε τη νέα εν Χριστώ ζωή, που έχει χαρά, χαρά, χαρά.
Discussion about this post