Στην βυζαντινή εποχή κάποιος επίσκοπος ήθελε να φτιάξει μία εκκλησία. Πριν αρχίσει την ανοικοδόμηση, βγήκε στο κήρυγμα στον ναό την Κυριακή και ανακοίνωσε την πρόθεσή του να κτίσει νέα εκκλησία. Ζήτησε την βοήθεια των πιστών και είπε ότι θα γίνεται έρανος για τον σκοπό αυτόν.
Πράγματι ο λαός ανταποκρίθηκε στην παράκληση του αρχιερέα και ο καθένας άρχισε να δίνει για την ανέγερση του ναού ό,τι μπορούσε, άλλος από το υστέρημά του και άλλος από το περίσσευμά του. Μετά όμως από κάποιο διάστημα, και ενώ η ανέγερση του ναού είχε ξεκινήσει, εμφανίστηκε ένας πολύ πλούσιος δωρητής.
Αυτός ήταν τόσο πλούσιος, ώστε είπε στον αρχιερέα ότι θα καλύψει ο ίδιος όλα τα έξοδα για τον ναό, όσα και αν χρειάζονταν. Ο δεσπότης χάρηκε, που τα πράγματα εξελίχθηκαν τόσο εύκολα, και την επόμενη Κυριακή ανακοίνωσε στον λαό ότι τα χρήματα που απαιτούνταν θα τα δώσει όλα ο κύριος τάδε και δεν χρειάζεται πλέον ο κόσμος να δίνει για τον σκοπό της ανοικοδόμησης.
Πράγματι ο κόσμος σταμάτησε να δίνει και η εκκλησία κτίστηκε και τελείωσε με τα χρήματα του πλουσίου χορηγού.
Ο δεσπότης τοποθέτησε έξω από τον ναό μία επίσημη επιγραφή με το όνομα του δωρητή και ετοιμάστηκε για τα Εγκαίνιά του με μεγάλη επισημότητα, όπου θα τιμούσε και τον πλούσιο δωρητή.
Το βράδυ όμως είδε το εξής συγκλονιστικό όνειρο. Έβλεπε την εκκλησία τελειωμένη, αλλά στην πλάκα της επιγραφής, αντί για το όνομα του πλουσίου, να είναι γραμμένο το όνομα μιας φτωχής χήρας, που ήταν στην ενορία του.
Ο δεσπότης συγκλονίστηκε. Κάλεσε την πτωχή χήρα και την ρώτησε τί είχε κάνει για να κτιστεί ο ναός. Η γυναίκα του είπε: τίποτε.
Μετά από την πίεση του δεσπότη να θυμηθεί, του είπε:
-Εγώ, Σεβασμιώτατε, όταν ανακοινώσατε ότι θα γίνει ο ναός και ζητήσατε βοήθεια, χάρηκα και ετοιμάστηκα να μαζέψω χρήματα από το υστέρημά μου για να βοηθήσω.
Όταν όμως μάς ανακοινώσατε ότι βρέθηκε πλούσιος δωρητής και δεν χρειάζεστε οικονομική βοήθεια, στενοχωρέθηκα που δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε, για να βοηθήσω.
Τότε, μην έχοντας άλλο τρόπο για να βοηθήσω, έκανα το εξής:
Όταν δούλευαν οι τεχνίτες με τα ζώα, μάζευα χόρτα από τα λιβάδια και τάιζα με αυτά τα ζώα που κουβαλούσαν τα υλικά και εργάζονταν για το κτίσιμο. Αυτό ήταν το μόνο που έκανα για να κτιστεί ο ναός!
Τελικά όμως ο Θεός δέχθηκε αυτόν τον κόπο αυτής της χήρας περισσότερο από τα πολλά χρήματα του πλουσίου, ακριβώς όπως ο Χριστός είχε πει για την χήρα που έβαλε το δίλεπτο στο γαζοφυλάκιο, ότι έβαλε περισσότερο από όλους!
Γιατί ο Θεός βλέπει την διάθεσή μας και όχι το τί προσφέρουμε.
