Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: Κάποτε διηγείται ο π. Γεώργιος Αυθίνος συνοδεύαμε με την πρεσβυτέρα έναν ναρκομανή στον τάφο του Γέροντα. Συγκλονίστηκε.
Μίλησε με δύο πατέρες. Πήρε γενναίες αποφάσεις και μπήκε σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Τώρα είναι παντρεμένος και ζει καθαρή ζωή. Μας έλεγε διαρκώς στην επιστροφή ο νέος αυτός «κάτι άλλο συμβαίνει σ’ αυτό το Μοναστήρι, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Νοιώθεις διαφορετικά εκεί μέσα».
Πήγαμε προσκύνημα με την πρεσβυτέρα μετά τα Χριστούγεννα του 2008 στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυΐδ. Υπέφερα χρόνια από αυχενικό σύνδρομο. Λίγο πριν φθάσουμε στις Ροβιές, μου δίνει η ασθένεια τα πρώτα σημάδια. Άρχισε η ενόχληση από τον αριστερό ώμο, ανέβαινε σιγά-σιγά στον αυχένα, στο κεφάλι, στο μέτωπο, μέχρι τα μάτια και τον ουρανίσκο.
Όταν έφθανε στα μάτια και τον ουρανίσκο, θα έπρεπε να πάρω δυνατά αναλγητικά και να ξαπλώσω, γιατί ο πόνος ήταν αφόρητος. Ζαλιζόμουν και με έπιανε τάση για εμετό. Συνήθως διαρκούσε αυτή η κατάσταση, παρ’ όλα τα φάρμακα, μια ολόκληρη ημέρα, πολλές φορές και δύο. Η κρίση αυτή του αυχένος επαναλαμβανόταν κάθε 20 με 25 ημέρες για πολλά χρόνια.
Φθάνοντας στο Μοναστήρι, δεν επιθυμούσα τίποτε άλλο παρά μόνον τα δυνατά αναλγητικά μου και ένα κρεββάτι. Φυσικά υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα χαιρόμασταν το προσκύνημα των δύο ημερών, που είχαμε προγραμματίσει να μείνουμε στο Μοναστήρι.
Πριν συναντήσωμε κάποιον μοναχό, με τις αποσκευές στα χέρια, πηγαίνομε κατ’ ευθείαν στον τάφο του γέροντάς Ιακώβου. Του λέω το πρόβλημά μου, όπως του μιλούσα όταν ζούσε, και αλείφω με λάδι το μέτωπό μου, από την ακοίμητη κανδήλα του.
Σε κλάσμα δευτερολέπτου δεν είχα τίποτε. Ο πόνος είχε εξαφανιστεί. Έκτοτε είμαι απαλλαγμένος από την ασθένειά μου.
Το 2010 ζευγάρι που ήταν σε διάσταση λόγω τρίτου προσώπου, το έστειλα να προσκυνήση στον τάφο του γέροντος Ιακώβου, πριν μπη στην τελική φάση του διαζυγίου. Με άκουσαν και πήγαν. Παρακάλεσα τον τωρινό Ηγούμενο αρχιμανδρίτη Γαβριήλ (τότε δεν ήταν Ηγούμενος) να τους διαβάση ευχές πάνω στον τάφο του Αγίου γέροντος.
Κάθησαν, όπως μου έλεγαν, γονατιστοί με το κεφάλι τους ακουμπισμένο πάνω στον τάφο και το πετραχήλι από πάνω. Ο πατήρ Γαβριήλ, αφού τελείωσε, τους είπε χαρακτηριστικά: «Δεν φεύγει κανείς από το Μοναστήρι χωρίς να βρη λύση και να μην ελεηθή από τον Γέροντα». Ειρήνευσαν και ζουν ευτυχισμένοι με τα παιδιά τους.
Το 2005 ήμουν στο Μοναστήρι με την πρεσβυτέρα και τα παιδιά μου. Εκεί ήταν μια γιατρός με τη μητέρα της και τα δύο αδέλφια της που τη συνόδευαν. Είχε μελάνωμα στο στήθος (από τις επιθετικότερες μορφές καρκίνου). Ήρθαν αποκλειστικά για τον μακαριστό γέροντα Ιάκωβο και έχυναν όλοι τους πολλά δάκρυα πάνω από τον τάφο του ζητώντας θεραπεία.
Μετά από ένα χρόνο συναντάω την ασθενή στην Αθήνα, στην Πατησίων απέναντι από το Πολυτεχνείο, και μου λέει με πολλή χαρά και συγκίνηση ότι ο Γέροντας έκανε το θαύμα του. Ήταν πλέον υγιής.
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Δ’. Θαύματα μετά την κοίμηση, σελ. 302. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
-250x232.jpg)
