Χριστός: «Όν αγαπά Κύριος παιδεύει. Ποιά η ερμηνεία αυτής τής φράσης; Οι πολέμιοι τού Χριστιανισμού λένε: Αφού ο Θεός παιδεύει αυτούς πού αγαπάει, καλύτερα νά μήν πιστεύουμε.
Ύστερα δέν είναι παθητική καί μοιρολατρική μιά τέτοια αντιμετώπιση εκ μέρους τών Χριστιανών; Τί διαφορά έχει ο Χριστιανισμός από τίς άλλες θρησκείες καί μάλιστα από τόν Βουδισμό καί τόν Μωαμεθανισμό πού διδάσκουν τήν απάθεια;…»
Ο στίχος αυτός αποτελεί μέρος περικοπής από τήν πρός Εβραίους επιστολή τού αποστόλου Παύλου (κεφ. ιβ/ στ. 1-13). Ως μεμονωμένος στίχος, από όπου καί έχει φερθεί εδώ, βρίσκεται στίς Παροιμίες Σολομώντος (γ/ 12). Ο απόστολος Παύλος τόν επαναλαμβάνει, τόν ερμηνεύει καί τόν αναπτύσσει μέ τρόπο πειστικό. Ξεκινάει από τίς δοκιμασίες καί τίς θλίψεις τών μαρτύρων τής πίστεως. Τί τράβηξαν καί τί απερίγραπτα μαρτύρια υπέμειναν, γιά νά μήν προδώσουν τήν πίστη τους, αλλά νά μείνουν πιστοί στό Θεό! Όλα αυτά τά γνώριζε ο Θεός καί τά επέτρεψε, όχι γιά νά τούς τιμωρήσει, όχι νά τούς συντρίψει, αλλά νά τούς αναδείξει. Μικρού χρόνου η δοκιμασία καί ο πόνος, μακρά όμως η τιμή καί η δόξα καί στή γή αυτή καί στόν ουρανό. Αυτούς τούς μάρτυρες τούς προβάλλει ο θείος Παύλος ως υποδείγματα θάρρους καί υπομονής καί ως πηγή εμπνεύσεως καί παραδειγματισμού. Τί μάς λέει;
Έχουμε ολόγυρά μας μεγάλο νέφος μαρτύρων πού μαρτύρησαν γιά τήν πίστη τους κι εμείς κατά τό παράδειγμά τους άς τρέχουμε μέ υπομονή καί επιμονή τόν αγώνα πού βρίσκεται μπροστά μας. Στήν προσπάθειά μας αυτή άς έχουμε στραμμένο αδιάκοπα τό βλέμμα μας στόν αρχηγό τής πίστεώς μας, τόν Χριστό, τόν εμπνευστή τών μαρτύρων. Αυτός μάς άφησε μοναδικό παράδειγμα υπομονής καί καρτερίας μέ τή σταυρική θυσία Του. Σκεφθείτε τί υπέστη καί τί υπέμεινε από τούς σταυρωτές του, γιά νά μή λιποψυχήσετε καί αποθαρρυνθείτε. Άλλωστε δέν συγκρίνονται οι δικές σας δοκιμασίες μέ τήν καταφρόνια καί τούς εξευτελισμούς Εκείνου. Καί όμως ξεχάσατε τήν παρηγοριά καί τήν προτροπή τού Θεού, πού μάς απευθύνει, σάν παιδιά Του πού είμαστε, καί μάς λέει: Παιδί μου, μήν παραμελείς καί μή βγάζεις από τή σκέψη σου τήν ωφέλεια καί τήν παιδαγωγία τών θλίψεων πού σού δίνει ο Κύριος καί μήν αποθαρρύνεσαι όταν ελέγχεσαι από Αυτόν. Γιατί εκείνον πού αγαπάει ο Κύριος τόν παιδαγωγεί μέ θλίψεις καί δοκιμάζει καθένα πού τόν δέχεται σάν παιδί του. Καί συνεχίζει;
Άν δείχνετε υπομονή καί δεχόσαστε τήν παιδαγωγία τού Κυρίου μήν ξεχνάτε πώς ο Θεός φέρεται σέ σάς σάν σέ παιδιά Του. Γιατί ποιό παιδί δέν παιδαγωγεί ο πατέρας του; Άν είσαστε χωρίς παιδαγωγία, τότε σημαίνει πώς δέν είσαστε γνήσια παιδιά τού Θεού. Οι καλοί πατέρες πάντοτε παιδαγωγούν τά παιδιά τους γιά τό καλό τους, έστω κι άν κάνουν οι ίδιοι λάθη. Ο Θεός όμως μάς παιδαγωγεί γιά τό συμφέρον μας, γιά νά γίνουμε μέτοχοι τής αγιότητας καί τής δόξας Του.
Κάθε παιδαγωγία, όσο χρόνο διαρκεί, δέν φαίνεται νά φέρνει χαρά αλλά λύπη. Ύστερα όμως έρχονται τά ευχάριστα αποτελέσματα, πλούσιοι καί ώριμοι πνευματικοί καρποί. Λοιπόν μήν αποθαρρύνεσθε, αλλά σηκώστε καί χαλυβδώστε τά πεσμένα κάτω χέρια σας καί τά παραλυμένα γόνατά σας.
Παιδαγωγεί, λοιπόν, ο Θεός καί δοκιμάζει καί επιτρέπει θλίψεις «επί τό συμφέρον, εις τό μεταλαβείν τής αγιότητος αυτού». Κίνητρο η αγάπη καί αποκλειστικός σκοπός η ωφέλεια καί τό συμφέρον τού δοκιμαζομένου. Εδώ όμως είναι ο προβληματισμός, η απορία ή καί η αντίδραση μερικών: Τί νά τίς κάνω τίς θλίψεις; Μού είναι τόσο ενοχλητικές. Θά ήταν καλύτερα νά λείπουν. Ξεχνάμε στίς περιπτώσεις αυτές πώς χωρίς παιδαγωγία, άσκηση, γυμνασία, κακοπάθεια, προσπάθεια, αγώνα σκληρό, δέν υπάρχει πουθενά πρόοδος, δημιουργία. Ο μαθητής πού δέν κοπιάζει, πού δέν έμαθε νά κάνει θυσίες γιά τήν πρόοδό του, νά υποβάλλεται σέ διάφορες στερήσεις, συχνά νά κακοπαθεί χάριν ενός υψηλού σκοπού, δέν θά κάνει τίποτα μεγάλο στή ζωή του. Είπαν καί είναι σωστό, πώς τό χαϊδεμένο καί καλομαθημένο παιδί, είναι τό χαλασμένο παιδί. Γονείς πού δέν έκαναν τά παιδιά τους ποτέ νά κλάψουν, θά κλάψουν οι ίδιοι αργότερα γι/ αυτά. Γονείς πού σκληραγώγησαν τά παιδιά τους δρέπουν τούς καρπούς τής προόδου καί τής ευγνωμοσύνης τους.
«Πάσα παιδαγωγία, όσο διαρκεί η παίδευση δέν φαίνεται νά προξενεί χαρά, αλλά προκαλεί λύπη, ύστερα όμως ανταμείβει, αυτούς πού παιδαγωγήθηκαν καί γυμνάσθηκαν, μέ καρπούς ειρήνης, δικαιοσύνης καί αγιότητος!» (Εβρ. ιβ/11). Δέν φαίνεται η δοκιμασία σάν αφορμή χαράς, αλλά λύπης. Στήν ουσία όμως είναι αφορμή χαράς. Οι ρίζες τής παιδείας δέν είναι γλυκές. Είναι πικρές. Ύστερα όμως οι καρποί είναι γλυκύτατοι. Ο γυμναστής πού θέλει νά καταρτίσει καί νά αναδείξει τόν αθλητή δέν τόν καλοπιάνει, δέν τόν αφήνει σέ ησυχία ούτε φοβάται μήπως κακοπάθει. Τί κάνει;
Τόν γυμνάζει συνεχώς, τόν κουράζει μέ κοπιαστικές ασκήσεις, τόν υποβάλλει σέ στερήσεις καί τόσα άλλα μέ αντικειμενικό σκοπό νά τόν προπονήσει σωστά καί νά τόν κάνει πρωταθλητή. Ακριβώς γιατί τό κίνητρό του είναι τό ενδιαφέρον καί η αγάπη.
Πηγή : Ορθόδοξον Χριστιανικόν Περιοδικόν. – Όργανον Αδελφότητος Θεολόγων η «ΖΩΗ»
Discussion about this post