Παράδεισος: Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε κάποτε να φτάσουμε στον Θεό. Όλοι θέλουμε να πάμε στον Παράδεισο.

Και φυσικά όλοι εμείς που θέλουμε να πάμε στον Παράδεισο ,πιστεύουμε ότι μετά τον θάνατο υπάρχει ζωή.

Αλλιώς δεν θα το επιδιώκαμε σαν στόχο και προορισμό.

Το ερώτημα είναι, το πιστεύουμε όντως αυτό; Ή το εκλαμβάνουμε απλά σαν πληροφορία;

Πιστεύουμε ότι υπάρχει ο Παράδεισος;

Η απλά τον αναφέρουμε σαν μια απλή λέξη, που την συναντήσαμε στα ιερά μας βιβλία;

Διότι….. αν πιστεύουμε ότι υπάρχει Παράδεισος, και ο καλός Θεός μας δίνει το δικαίωμα να πάμε εκεί ,στην μετά θάνατον ζωή, τότε,… πως γίνεται να ξεχνάμε ότι κάθε δικαίωμαπου έχει ο άνθρωπος, συνοδεύεται και από τις ανάλογες υποχρεώσεις;

Δεν υπάρχει δικαίωμα χωρίς υποχρεώσεις.

Πόσο μάλλον το δικαίωμα να μπούμε στον Παράδεισο.

Η εκκλησία του Χριστού, μέσω του έργου των ιερέων, έχει αναλάβει τον ρόλο, μέσα από τις διδασκαλίες ,και τα ιερά ευαγγέλια να μας ενημερώσει για αυτές τις υποχρεώσεις μας, προκειμένου μια ψυχή να μπει στον Παράδεισο.

Οι περισσότεροι λίγο πολύ και σε γενικές γραμμές τις ξέρουμε.

Και ακόμη περισσότεροι από εμάς, έχουμε την βεβαιότητα ,ότι τηρούμε αυτές τις υποχρεώσεις.

Αισθανόμαστε ή πιστεύουμε ότι είμαστε καλοί Χριστιανοί και βαδίζουμε σταθερά για τον Παράδεισο.

Είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου. Αλλά όλοι οι άλλοι όμως, τι χάλια είναι βρε παιδί μου αυτά που έχουνε;

Και πορευόμαστε…. Προς τον Παράδεισο. Εμείς οι ενάρετοι.

Μα παιδιά μου ο Παράδεισος δεν έγινε για τους ενάρετους.

Ήταν σαφέστατος ο Κ.Η. Ιησούς Χριστός.

Ο Παράδεισος έγινε κυρίως για τους αμαρτωλούς που μετανοούνε. Για να μην πάνε χαμένοι στον κόσμο του Θεού.

Αυτός που πιστεύει ότι δεν είναι ποιοτικά καλός και προσπαθεί μέσα από την μετάνοια, να γίνει καλύτερος, σίγουρα στο τέλος της διαδρομής του ,θα έχει καταφέρει να γίνει καλύτερος, από ότι ήταν όταν ξεκίνησε τον αγώνα του . Λίγο ,πολύ, δεν έχει σημασία.

Η προσπάθεια του θα μετρήσει για τον Θεό.

Αυτός τώρα, που Ίδη πιστεύει ότι είναι ενάρετος , και φυσικά δεν έχει λόγο να μετανιώσει για τίποτα, ή να διορθώσει κάτι επάνω του, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει ποτέ καλύτερος.

Και αν βρίσκεται σε πνευματική πλάνη ,και δεν είναι στα αλήθεια ενάρετος όπως νομίζει, τότε….. πάει ο Παράδεισος που κατά την κρίση του, τον είχε σίγουρο.

Βλέπεται έκανε το λάθος κατά την διάρκεια της ζωής του, να κρίνει την ψυχή του σαν άνθρωπος, ξεχνώντας ότι στο τέλος η ψυχή του θα κριθεί από Θεό ,και όχι από άνθρωπο.

Και ο Θεός κρίνει με άλλα κριτήρια. Τα οποία τα γνωρίζουμε από τώρα.

Ο Θεός μπορεί να δει την αλήθεια μας, και αυτήν θα κρίνει.

Η ψυχή μας θα βρεθεί γυμνή εμπρός του, και εκεί δεν έχουν θέση οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούσαμε εδώ στην Γή , πιστεύοντας ότι είμαστε ενάρετοι.

Εκεί θα είμαστε αυτό, που στα αλήθεια είμαστε.

Και ,για να δούμε, κάποιες αλήθειες τώρα που υπάρχουν εμπρός μας, αλλά κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε, μήπως και κάποιοι από εμάς ανακαλύψουμε κάτι γνωστό από τον εαυτό μας, μέσα από αυτές.

Ο ενάρετος άνθρωπος και Χριστιανός ,που κάνει εκατό σταυρούς κατά την διάρκεια της ημέρας, και άλλες τόσες προσευχές, αλλά όταν κάποιος τον ενοχλήσει, τον καταριέται και ζητά από τον Θεό να τον κάψει.

Κάνει ελεημοσύνες αλλά φροντίζει να το μάθουν όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι.

Ακούει από το ράδιο για κάποιον συνάνθρωπο, που χρειάζεται επειγόντως αίμα για κάποια εγχείρηση, και αδιαφορεί.

Ακούει στην τηλεόραση για κάποια φτωχή οικογένεια που πεινάει, και αδιαφορεί.

Πάει να μπει στο λεωφορείο και σπρώχνει τον διπλανό του για να του πάρει την σειρά.

Δεν αναγνωρίζει το δίκιο του άλλου. Αυτός και μόνο αυτός, έχει πάντα δίκιο, γιατί ο εγωισμός του δεν του επιτρέπει αλλιώς.

Αυτός είναι ενάρετος, πράττει όπως πιστεύει με την φώτιση του Θεού, άρα δεν μπορεί να κάνει λάθος.

Αν η φύση του επαγγέλματός του έχει να κάνει με την τύχη και την ζωή άλλων ανθρώπων, { όπως ένας δικαστής, ένας αστυνομικός, ένας ιερέας, ένας δημόσιος υπάλληλος και άλλα σχετικά επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο} επιτρέπει αυτός στην κρίση του να εκφραστεί ,επηρεασμένη από τις αδυναμίες του, τα πάθη του, τα κόμπλεξ που μπορεί να έχει σαν χαρακτήρας, τα απωθημένα του, και τέλος το οικονομικό του συμφέρον, καταστρέφοντας ή αδικώντας μια ανθρώπινη ζωή ή ακόμα χειρότερα μια ψυχή.

Θα πάει σπίτι του θα κάνει μερικούς σταυρούς, άντε και δύο προσευχές, θα αισθανθεί καλός Χριστιανός ,και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Όταν κάποιος αδιαφορεί για την δυστυχία του άλλου.

Και το μεγαλείο του κατά φαντασία ενάρετου ,φυσικά θα εκδηλωθεί που αλλού;

Μέσα στην εκκλησία.

Εκεί που ο ίδιος αισθάνεται ότι είναι στο στοιχείο του. Θα κάνει πάνω από 10 μετάνοιες, θα κάνει και τις προσευχές του, θα πάει να κάτσει κάπου που θα τον βλέπουνε όλοι, και από κει αυτός θα παρατηρεί τους υπόλοιπους, ποιος δεν κάνει καλά τον σταυρό του για να τον διορθώσει, θα κάνει παρατήρηση σε κάποια μητέρα επειδή φωνάζει το παιδί της, μπορεί να παρατηρήσει ίσως και μια κοπέλα που φορά παντελόνια ,και ένα σωρό άλλα περιστατικά που όλοι μας έχουμε δει και βλέπουμε συνέχεια στις εκκλησιές, και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε, τι δουλειά έχει αυτός ο άνθρωπος στην εκκλησία;

Αφού ούτε έχει καταλάβει που βρίσκεται, και τι πρεσβεύει και εκφράζει ο χώρος αυτός. Και το χειρότερο από όλα, κολάζει και τους άλλους που έχουν πάει να προσευχηθούν με κατάνυξη.

Όλες αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων και συμπεριφορών που ανέφερα έως τώρα ,αλλά και πάρα πολλές ακόμα, που ο κάθε ένας από εμάς συναντάει καθημερινά, βλέποντας την υποκρισία στους άλλους, αλλά ποτέ στον εαυτό μας, μας βοηθάνε να κατανοήσουμε καλύτερα, πόσο μακριά είμαστε οι περισσότεροι από εμάς, από την αλήθεια μας.

Και δυστυχώς, αυτή η αλήθεια μας που αποφεύγουμε να δούμε ,εδώ στην Γή, είναι αυτή που στο τέλος θα παρουσιαστεί για κρίση εμπρός στον υπέρτατο κριτή.

Δεν πα να λέμε εμείς, σε εμάς άλλα και στους άλλους, το πόσο καλοί άνθρωποι είμαστε.

Εμείς το λέμε ,εμείς το ακούμε.

Ο Θεός θα μας κρίνει σαν Θεός, και όχι σαν άνθρωπος. Η σοφία του είναι απέραντη.

Άρα.; Από ποιόν τελικά πάμε να κρυφτούμε; Ποιόν κοροϊδεύουμε όταν πιστεύουμε ότι είμαστε ενάρετοι; Μόνον τον εαυτό μας τελικά.

Ο Θεός θα κρίνει την ποιότητα της ψυχής μας. Την αλήθεια μας.

Τρέξαμε να σηκώσουμε έναν πεσμένο άνθρωπο από την δυστυχία του;

Αντιμετωπίζουμε καλοπροαίρετα τους ανθρώπους;

Δείχνουμε στους άλλους αγάπη, συμπόνια, καλοσύνη, κατανόηση, υπομονή, παρηγοριά, όπως θέλουμε και οι άλλοι να δείχνουν σε εμάς ;

Ή τηρούμε ,το τα δικά τους δικά μου και τα δικά μου πάλι δικά μου;

Είμαστε τίμιοι άνθρωποι; Επιτρέψαμε στην αγάπη του Χριστού να γλυκάνει τις ψυχές μας;

Ή προτάσσουμε τον Χριστό σαν ασπίδα για να μην φανεί η δική μας μικρότητα.

Γιατί αυτά είναι σημαντικά για τον Θεό. Αυτά είναι απαραίτητα για να μπει κάποιος στον Παράδεισο.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, όλοι εμείς που πιστεύουμε στην μετά θάνατον ζωή, και στον Παράδεισο, ότι με ψέματα παιδιά μου κανείς δεν κατάφερε ποτέ να μπει εκεί.

Το μόνο που μας μένει λοιπόν, είναι μόνο ή αλήθεια. Η δική μας αλήθεια.

Γιατί σίγουρα κάποτε δεν θα την αποφύγουμε.

Είτε στην Γή είτε στον ουρανό.

Κατά την γνώμη μου, καλύτερα είναι να την αντιμετωπίσουμε εδώ στην Γή.

Εδώ που προλαβαίνουμε να διορθώσουμε κάποια πράγματα ,και να αλλάξουμε μια λανθασμένη πορεία που πιθανόν να έχουμε έως τώρα.

Ας βρούμε παιδιά μου, ο κάθε ένας από εμάς την δική του αλήθεια.

Ας παραδεχτούμε τα λάθη μας, τις αδυναμίες μας, τις κακίες μας, όλα μας τα άσχημα ,που κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε, ενώ υπάρχουν, πρώτα από όλα στον εαυτό μας.

Και μετά με την βοήθεια ενός καλού πνευματικού, ας κάνουμε τον αγώνα μας για να γίνουμε πραγματικά ενάρετοι και αρεστοί στον Θεό.

Να γίνουμε αληθινοί.

Να είστε ευλογημένοι.
Πατήρ Ιωάννης