Ο Πανιερώτατος Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού Ιώβ δεν φρόντισε καν να κρύψει την αντιπάθειά του προς τη Ρωσίδα δημοσιογράφο από τον τηλεοπτικό σταθμό Russia Today.
Έδειξε μάλιστα την εμπάθειά του σε όλο της το μεγαλείο όταν απάντησε στην ερώτησή της για το αν είναι δυνατό να εξευρεθεί μια κοινώς αποδεκτή λύση, αφού οι απουσιάζουσες από τη Σύνοδο Εκκλησίες δηλώνουν ότι δε θα δεχθούν τις αποφάσεις της.
Μιλώντας σε καθημερινή συνέντευξη Τύπου με ιδιαίτερα απότομο ύφος της απήντησε ότι και η ίδια, ως υπήκοος δημοκρατικής χώρας, πρέπει να γνωρίζει ότι και στις προεδρικές ή βουλευτικές εκλογές δεν προσέρχονται στις κάλπες όλοι οι ψηφοφόροι και όμως το γεγονός αυτό δεν ακυρώνει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Αφήνουμε στην άκρη το ερώτημα αν είχε στόχο ο Πανιερώτατος να αμφισβητήσει τη γνησιότητα των δημοκρατικών θεσμών της Ρωσίας. Υποθέτουμε πως έλεγε αυτό που εννοούσε. Στέκει, ωστόσο, ο παραλληλισμός των αρχιερέων με εκλογείς;
Η σύγκριση αυτή, σε τελική ανάλυση, εκθέτει τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο. Τηρουμένων των αναλογιών, οι Αρχιερείς που συγκεντρώθηκαν στην Κρήτη, εκπροσωπούν μια απόλυτη μειονότητα των Ορθοδόξων. Ακόμα αν εφαρμόσουμε το αμερικανικό εκλογικό μοντέλο, στο οποίο θεωρητικά μια απόλυτη μειονότητα δύναται να επιβάλει τη βούλησή της στην πλειοψηφία, πάλι δεν είναι κατάλληλη η περίπτωση, επειδή οι εκλέκτορες δε δικαιούνται ούτε απουσία ούτε αποχή, γιατί το σύστημα προβλέπει να είναι παρόντες και να ψηφίσουν υποχρεωτικά, σε συλλογικό πνεύμα.
Σε παρόμοια αρχή συλλογικότητας στηρίζεται και η Ορθόδοξη Εκκλησία, χαρακτηρίζοντάς την ως συνοδικότητα. Στο πνεύμα συνοδικότητας οι οργανωτές της Συνόδου αντιμετωπίζοντας αντιδράσεις ορισμένων Εκκλησιών έπρεπε να καταβάλουν κάθε προσπάθεια προκειμένου να προσεγγίσουν τους αδελφούς τους αντί να απομονωθούν. Προηγουμένως ο Πανιερώτατος προσπάθησε να δικαιολογήσει τέτοια στάση, αποπερατώνοντας να πείσει το κοινό πως υπήρχαν σύνοδοι χωρίς τη συμμετοχή όλων των Εκκλησιών, όπως π. χ. η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος ή Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης του 1872, την οποία χαρακτήρισε ως Πανορθόδοξη. Ακόμα και αν ήταν αλήθεια, μήπως πρόκειται για ένα θετικό παράδειγμα, το οποίο είναι καλό να ακολουθηθεί και να μιμηθεί;
Το χειρότερο όμως για τον Αρχιεπίσκοπο Ιώβ είναι ότι η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία πράγματι άρχισε χωρίς τη συμμετοχή της Εκκλησίας της Αντιοχείας, αναγνωρίστηκε ως Οικουμενική ακριβώς επειδή η Εκκλησία αυτή προσχώρησε στις εργασίες της Συνόδου και υιοθέτησε τα αποτελέσματά της – πράγμα, το οποίο δε φαίνεται να σκοπεύουν να κάνουν οι Εκκλησίες που απουσιάζουν από τη Σύνοδο. Όσο για τη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης του 1872, από την οποία απουσίαζαν οι Εκκλησίες της Ρωσίας και της Βουλγαρίας, πρόκειται για μια τοπική σύνοδο, η οποία για γνωστούς λόγους χαρακτηρίστηκε ως πανορθόδοξη από τον Αρχιεπίσκοπο.
Διαστρεβλώνοντας την ιστορία ο έξαρχος του Οικουμενικού Πατριάρχη θέλει να μας μάθει τη Δημοκρατία. Ωστόσο ο ίδιος άφησε τόσο αρνητικές αναμνήσεις ,λόγω επιβλητικής του συμπεριφοράς και απολυταρχικών του μεθόδων, στην Αρχιεπισκοπή Ρωσικών Ορθοδόξων Εκκλησιών της Δυτικής Ευρώπης, όπου ενθρονίστηκε το 2013, που ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναγκάστηκε ύστερα από δύο χρόνια να τον μεταθέσει στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, όπου έχει λιγότερες πιθανότητες να τυραννά τους ομόδοξους.
Στη Ρωσία θυμούνται ακόμα την κόντρα του με το περίφημο Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου Παρισίων, το οποίο προσπάθησε να διαλύσει, ενώ παράλληλα είναι ένας από τους παράγοντες της αποστασιοποίησης της Αρχιεπισκοπής Ρωσικών Ορθοδόξων Εκκλησιών από το Ρωσικό Πατριαρχείο, αντίθετα από τη Ρωσική Εκκλησία του Εξωτερικού.
Άλλη πηγή, που εμπνέει στον Πανιερώτατο τα δημοκρατικά ιδεώδη, είναι προφανώς οι στενές σχέσεις του με την παρούσα εθνικιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, η οποία φυσικά και ανήλθε στην εξουσία ως αποτέλεσμα μιας δημοκρατικής διαδικασίας και τώρα επιχειρείται να επιβάλει τη «δημοκρατία» της, με ναζιστικούς τρόπους και στις ανατολικές περιφέρειες της χώρας. Οι συμπάθειες του Αρχιεπισκόπου προς την χειραγωγούμενη από τις ΗΠΑ ουκρανική κυβέρνηση συνδέονται με την καταγωγή και τον τόπο γεννήσεώς του, αφού μεγάλωσε στον Καναδά σε ουκρανική οικογένεια. Καλό θα ήταν λοιπόν να πιστεύουμε ότι η εν λόγω Σύνοδος είναι πανορθόδοξη, αλλά είναι μάλλον οικουμενική, με προϋπόθεση βέβαια ότι όλη η οικουμένη μετατοπίστηκε πλέον στον Νέο Κόσμο
Discussion about this post