Μαθητές: Ελληνορθόδοξο μήνυμα αισιοδοξίας από τους μαθητές μας. «Ούτε όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουν ως πρώτη προτεραιότητα τις ταινίες έναντι του Χριστού και ούτε διαπαιδαγωγούν κακώς τους μαθητές. Κυρίως η σημερινή γενιά των μαθητών μας αγωνιά και αναζητεί την Αλήθεια και επιζητεί τον Θεό…»
Τη στιγμή που ο μαθηματικός της τάξεως ετοιμάζεται να υποβάλλει την καθιερωμένη ερώτηση: «ποιό μάθημα έχουμε σήμερα;». Ακούγεται η φωνή της Φωτεινής «Κύριε, κύριε…».
Ο σεβάσμιος, λόγω ηλικίας, καθηγητής, απευθύνεται προς την Φωτεινή «Ορίστε Φωτεινή, τι έχεις να μας πεις…». Πολλά θυμήθηκε ο καθηγητής εκείνη τη στιγμή… μα πάνω από όλα τη γλυκιά του εγγονή, τη Φωτεινούλα, όπως με περισσή αγάπη την ονομάζει. Άκουσε και είδε τη Φωτεινούλα να του φωνάζει: «Παππού, να πω εγώ την προσευχή…»
Γρήγορα συνειδητοποίησε ο κ. καθηγητής ότι η εγγονούλα του βρίσκεται μακριά του και τώρα του μιλάει μια άλλη Φωτεινή. Η καλή του μαθήτρια, η Φωτεινή. Τι του έλεγε η μαθήτριά του;
Να κάνουν προσευχή.
Εξεπλάγει ο κ. καθηγητής γιατί ήταν η δεύτερη διδακτική ώρα και η προσευχή γίνεται στην αρχή της ημέρας, την πρώτη διδακτική ώρα και ρώτησε γεμάτος αγάπη και απορία, συγχρόνως, μήπως μπέρδεψε τις ώρες.
Η απάντηση της Φωτεινής, την οποία επιβεβαίωσαν και οι υπόλοιποι συμμαθητές της ήταν: για να προλάβουν να δουν την ταινία την πρώτη ώρα δεν έκαναν την προσευχή της ημέρας.
Με πόνο ψυχής, γιατί παρόμοιο περιστατικό συνέβη και σε άλλο τμήμα, την πέμπτη διδακτική ώρα ζήτησαν να γίνει προσευχή, ο καλοκάγαθος δάσκαλος ζήτησε συγγνώμη από τα παιδιά για την παράλειψη και τόνισε πόσο κακό είναι να βάζουμε την ταινία πάνω από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Η μέρα πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει με την δοξολογία και τις ευχαριστίες προς τον Πανάγαθο Θεό. Μετά από αυτά έγινε η προσευχή και άρχισε κανονικά το μάθημα.
Με την ευλογία του Κυρίου.
Με την κρίση του ιού, για να αποφεύγεται ο συνωστισμός των παιδιών δεν γίνεται πλέον ομαδική προσευχή στα σχολεία. Κάθε τμήμα κάνει την προσευχή στην τάξη του. Με το άγχος της δουλειάς και την πίεση του χρόνου πολλές φορές ξεχνάμε την… προσευχή και όταν τα παιδιά μας το θυμίζουν ενίοτε σφυρίζομε αδιάφορα.
Άλλα προέχουν, εκείνα που ενισχύουν τον εγωισμό και την υπερηφάνεια των παιδιών, που μπερδεύουν το θράσος με το θάρρος και την αναίδεια με την κοσμιότατη και ευγενική ελεύθερη έκφραση παιδικής γνώμης.
Ούτε όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουν ως πρώτη προτεραιότητα τις ταινίες έναντι του Χριστού και ούτε διαπαιδαγωγούν κακώς τους μαθητές. Κυρίως η σημερινή γενιά των μαθητών μας αγωνιά και αναζητεί την Αλήθεια και επιζητεί τον Θεό.
Οι Φωτεινές υπάρχουν και είναι πολλές.
Είναι η κρίσιμη μάζα-ζύμη για να κτιστεί η αυριανή ελληνορθόδοξη κοινωνία της πατρίδος μας Ελλάδας. Σε γερές και υγιείς βάσεις.
Να προσέξουμε και να ενθαρρύνουμε όλες τις Φωτεινές που αψηφούν τη μόδα και αναζητούν τον Χριστό. Να στηρίξουμε τα νεαρά παιδιά, τους μαχητές της Ορθοδοξἰας και ο Κύριος θα ευλογήσει και θα πολλαπλασιάσει πλουσίως τους καρπούς των προσπαθειών τους.
Οι «Φωτεινές» ανοίγουν τον δρόμο, εμείς οι μεγαλύτεροι να προσευχηθούμε για τα παιδιά αυτά. Τα υπόλοιπα ας τα εναποθέσουμε στα χέρια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Υ.Γ. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι απλή σύμπτωση.
Σημ: Έχει δημοσιευθεί στο Φ28 του περιοδικού ΚΥΡΙΑΚΗ.
Μυργιώτης Παναγιώτης
Μαθηματικός
xristianos.gr
