Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ: Την Κυριακή 20 Νοεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στην Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής Λουτρού Ημαθίας.
Στη διάρκεια της θείας Λειτουργίας τέλεσε την εις πρεσβύτερο χειροτονία του Ιεροδιακόνου π. Νέστορος Μπαρλακοπούλου.
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος τόνισε:
«Καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω».
Πριν από μερικές Κυριακές είχαμε ακούσει στο ευαγγελικό ανάγνωσμα την παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου και ειχαμε δεί, μέσα από την αφήγηση του ιερού ευαγγελιστού Λουκά, την τραγική κατάληξη στην οποία οδήγησε τον πλούσιο η ασπλαγχνία και τη σκληροκαρδία του, δηλαδή στη βάσανο της κολάσεως.
Με τη σημερινή παραβολή, την οποία ακούσαμε προ ολίγου, η Εκκλησία μας μας υπενθυμίζει την περίπτωση ενός άλλου πλουσίου. Τα κτήματά του «ευφόρησαν», λεγει, σε υπερβολικό βαθμό και έδωσαν πολλούς καρπούς, ώστε δεν χωρούσαν πλέον στις αποθήκες του. Η πλούσια αυτή εσοδεία, αντί να κάνει τον πλούσιο χαρούμενο, τον έκανε να ανησυχεί. Προβληματιζόταν και ανησυχούσε ο πλούσιος πως θα μπορούσε να διαφυλάξει τον πλούτο του, χωρίς να σκέφτεται ότι θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιους που είχαν ανάγκη και οι οποίοι, αντίθετα προς αυτόν, προβληματιζόταν πως θα μπορέσουν να εξοικονομήσουν τα απαραίτητα για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής τους.
Δεν σκεπτόταν ο πλούσιος ότι τον πλούτο τον οποίο απέκτησε, δεν τον απέκτησε με τον κόπο του, δεν τον απέκτησε μόνο με τη δική του προσπάθεια, αλλά ήταν δωρεά του Θεού. Και έτσι αντί ο πλούτος να γίνει αφορμή ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης προς τον δοτήρα παντός αγαθού Θεό, να γίνει αφορμη καλών λογισμών και καλών πράξεων, έγινε αφορμή μεριμνών και φροντίδων υλικών, έγινε αφορμη τελικά επιτιμήσεως και τιμωρίας από τον Θεό.
«Άφρων» χαρακτηρίζεται ο πλούσιος στο ιερό Ευαγγέλιο. Δεν ονομάζεται κακός ή πονηρός, άπιστος ή αμαρτωλός, γιατί αυτό που υπερτερεί και τον οδηγεί και στα υπόλοιπα είναι η αφροσύνη του, είναι η ανοησία του. Αυτή είναι που δεν του επιτρέπει να κατανοήσει την αλήθεια, να κατανοήσει ότι όλα τα πράγματα στη ζωή του ανθρώπου έχουν μία σημασία και ότι οι δωρεές του Θεού προσφέρουν στον άνθρωπο την ευκαιρία να βοηθήσει και τους συνανθρώπους του.
Θα έπρεπε να γνωρίζει ο πλούσιος ότι η μεγάλη ευφορία της γης του δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε χρόνο, διαφορετικά θα είχε ήδη τις κατάλληλες αποθήκες, και ακόμη ότι εφόσον η κανονική συγκομιδή του ήταν αρκετή για να ζει άνετα και να ευημερεί, θα μπορούσε με αυτή την έκτακτη να συνδράμει και τους ενδεείς αδελφούς του. Θα έπρεπε να αντιληφθεί ότι ο Θεός, που του χάρισε πλουσιοπάροχα τα αγαθα του, περίμενε και από αυτόν να τον μιμηθεί.
Όμως η αφροσύνη του πλουσίου, τον οδηγεί σε άλλες σκέψεις. Επαναπαύεται στον πλούτο, γιατί πιστεύει ότι του εξασφαλίζει ένα μέλλον χωρίς κόπο και χωρίς εργασία, στο οποίο θα μπορούσε να απολαμβάνει τα αγαθά για τα οποία δεν κοπίασε στη ζωή του, χωρίς να υπολογίσει ότι δεν είναι αυτός ο κύριος της ζωής του, και έτσι τελικά χάνει τη δυνατότητα να απολαύσει τον πλούτο για τον οποίο τόσο πολύ φρόντιζε.
Ο πλούσιος όμως της σημερινής παραβολής δεν είναι μόνος του στις σκέψεις και τους υπολογισμούς που ακούσαμε προ ολίγου. Από τον ίδιο πειρασμό κινδυνεύουμε και εμείς. Γιατί μπορεί να μην έχουμε όλοι τα υλικά αγαθά που απέκτησε ο άνθρωπος του ευαγγελίου, αλλά όλοι απολαμβάνουμε χαρίσματα και δωρεές του Θεού, τις οποίες έχουμε χρέος να τις διαχειριζόμεθα όχι μόνο για το προσωπικό μας όφελος αλλά και για την ωφέλεια και τη στήριξη των αδελφών μας, εργαζόμενοι γι᾽ αυτό με όλη μας τη διάθεση και τον ζηλο.
Μία τέτοια μεγάλη δωρεά λαμβάνεις και συ σήμερα. Τη δωρεά της ιερωσύνης και τον πλούτο της χάριτος του Θεού, τον οποίο θα σου εμπιστευθεί σε λίγο η Εκκλησία διά των χειρών του Επισκόπου σου και της επικλήσεως του Παναγίου Πνεύματος.
Πλούτος είναι η χάρη της ιερωσύνης και μάλιστα απείρως ανώτερος και πολυτιμότερος από κάθε υλικό πλούτο, από κάθε επίγειο αγαθό, γιατί είναι αυτή η θεία χαρη, την οποία μεταδίδει ο ιερεύς στους ανθρώπους και από την οποία πηγάζουν και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά.
Γι᾽ αυτό και ο ιερεύς έχει υποχρέωση ενώπιον του Θεού, ο οποίος του την δίδει διά της Εκκλησίας, που είναι ταμειούχος της θείας χάριτος, να μην την κρατά για τον εαυτό του, να μην την έχει μόνο για να απολαμβάνει τον σεβασμό και την τιμή των ανθρώπων, αλλά να την προσφέρει στους ανθρώπους με τη θυσιαστική διακονία του, με τη συνέπεια στα ιερατικά του καθήκοντα, με την αφοσίωσή του στην τάξη και τους κανόνες της Εκκλησίας, με την προσπάθειά του να αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα πίστεως και ευσεβείας για τους ανθρώπους που θα του εμπιστευθεί η Εκκλησία.
Όλα αυτά έχε τα και συ κατά νούν, καθώς σε λίγο θα λάβεις αυτή την υψίστη δωρεά, που συνοδεύει τον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης.
Μην λησμονήσεις ποτέ ότι η ιερωσύνη δεν είναι ανάπαυση, αλλά θυσία, είναι σταυρός καθημερινός, εφόσον θέλεις να ακολουθείς πραγματικά τον δι᾽ ημάς και διά την ημετέραν σωτηρίαν σταυρωθέντα αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Είναι θυσία που δεν γίνεται από ανάγκη αλλά από αγάπη προς τους ανθρώπους, στους οποίους οφείλεις να μεταδίδεις την χάρη του Θεού, την οποία θα λάβεις σε λίγο. Και έχε υπόψη σου ότι όσο μεταδίδεις τη χάρη του Θεού στους ανθρώπους με αγάπη και ταπείνωση, όσο αγωνίζεσαι για να ευαρεστείς τον Θεό με την καθαρότητα της ζωής σου και την υπακοή σου στην Εκκλησία και στον Επίσκοπο, τόσο θα αυξάνει και θα πολλαπλασιάζεται η χάρη του Θεού στην ψυχή σου και θα σε βοηθά να προάγεσαι στην αρετή, αλλά και να επιτελείς τη διακονία σου εν φόβω Θεού και εν καθαρώ τω μαρτυρίω της συνειδησεως, ώστε να μην ακούσεις από τον Θεό την επιτίμηση του άφρονος που άκουσε ο πλούσιος της σημερινής παραβολής, αλλά το «ευ δούλε, αγαθέ και πιστέ, επί ολίγα ης πιστός επί πολλών σε καταστησω».
Και εύχομαι πατρικά και από καρδίας να αξιωθείς όντως, διακονώντας τον Χριστό και τους ανθρώπους ως πιστός οικονόμος των μυστηρίων της χάριτος με υπομονη, με υπακοή, με ταπείνωση και έχοντας τη συμπαράσταση και τις προσευχές και τις δικές μου, και του ιερατείου και του π. Γεωργίου, αλλά και όλων όσων συμπροσεύχονται στη μεγάλη αυτή ημέρα της ζωής σου, και ιδιαιτέρως των οικείων και των φίλων σου που χαίρονται σήμερα με τη χαρά σου.
«Είσελθε», λοιπόν, «χαίρων εις την χαράν του Κυρίου σου», για να λαβεις τον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης.
