Ο λόγος του Θεού που θα φτάσει σε μια δεκτική ψυχή θα αυξηθεί και θα φέρει καρπό

του μητροπολίτη Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα
(από το ένθετο της Δημοκρατίας για την Ορθοδοξία)

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι, οι οποίοι κοπιάζουν για τη διάδοση του ευαγγελικού λόγου, αναρωτιούνται για το αποτέλεσμα του μόχθου τους. Κατακλύζονται από αμφιβολίες και γεμίζουν με ερωτήματα για το αν όσα κάνουν αρκούν για να καρποφορήσει το έργο τους.
Αν πράγματι οι άνθρωποι αλλάζουν με όσα οι ίδιοι διδάσκουν.
Το ιερό Ευαγγέλιο, όπως θα δούμε στην αυριανή περικοπή (Λουκ. 8, 4-15), μας δίνει την απάντηση και στα ερωτήματα αυτά.
Καθώς βρισκόμαστε καταμεσής του φθινοπώρου, λοιπόν, η Εκκλησία μας διαλέγει την περικοπή αυτή, τη γνωστή και ως Παραβολή του Σπορέως, για να προσδιορίσει τις βασικές συντεταγμένες του διδακτικού της έργου. Να δείξει, δηλαδή, ποια είναι τα αποτελέσματα της εκκλησιαστικής προσπάθειας, να φωτισθεί ο κόσμος από τις θείες αλήθειες.

Η παραβολή μιλάει για έναν Σπορέα, έναν γεωργό που βγήκε στο χωράφι του με σπόρο, για να τον ρίξει και να καρπίσει η γη. Ο σπόρος όμως κατέληξε σε διάφορα μέρη. Ενα μέρος έπεσε στον δρόμο και το έφαγαν τα πουλιά. Ενα άλλο μέρος έπεσε σε πετρώδες έδαφος και δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί.

Ενα τρίτο ξεκίνησε να αναπτύσσεται, αλλά το έπνιξαν τα αγριόχορτα. Και μόνο το τελευταίο μέρος έπεσε στο γόνιμο χώμα και κατάφερε να καρπίσει.
Από μια πρώτη ματιά, το άκουσμα αυτών των λόγων φέρνει απαισιοδοξία. Το μεγαλύτερο ποσοστό της προσπάθειας του ευαγγελισμού του κόσμου δείχνει να πηγαίνει χαμένο.

Οπως μάλιστα ο ίδιος ο Κύριος επεξηγεί, ο λόγος του Θεού (δηλαδή ο σπόρος) μένει αναξιοποίητος, είτε επειδή ο διάβολος τον αφαιρεί από τις καρδιές των ανθρώπων (τα πουλιά της παραβολής) είτε επειδή ο ίδιος ο άνθρωπος δεν τον άφησε να ριζώσει μέσα του (το πετρώδες έδαφος) ή ακόμα επειδή ρίζωσε, αλλά ήρθαν αργότερα οι φροντίδες και οι ηδονές του βίου και δεν του επέτρεψαν να μεγαλώσει (τα αγριόχορτα). Για πολλούς και διάφορους λόγους, λοιπόν, οι θείες αλήθειες δείχνουν να απευθύνονται «εις ώτα μη ακουόντων».

Ο Χριστός όμως δεν θέλει να αφήσει τους εργάτες του Ευαγγελίου στην απαισιοδοξία. Γι’ αυτό και η παραβολή κλείνει με μια ελπιδοφόρα προοπτική. Ο σπόρος που πέφτει σε εύφορο έδαφος θα δώσει καρπό «εκατονταπλασίονα».

Και αυτό ακριβώς το σημείο μάς δείχνει ακόμη δύο πράγματα. Το πρώτο αφορά τη δεκτικότητα κάθε ακροατή του λόγου του Θεού. Ολοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια έφεση να ακολουθήσουν τα θεία προστάγματα.

Αλλος είναι λιγότερο και άλλος περισσότερο πρόθυμος να συμμορφώσει τον βίο του με τις θείες εντολές. Ισως ακόμη να εξαρτάται και από τη στιγμή που δέχεται κανείς τη θεία πρόσκληση. Αλλοτε μπορεί να μοιάζει με γόνιμο χωράφι και να τον δεχθεί απευθείας και άλλοτε μπορεί τα ζιζάνια της καλοπέρασης και της μέριμνας να στραγγαλίσουν τη διάθεσή του να υποδεχθεί τη θεία χάρη.

Το δεύτερο έχει να κάνει με αυτό που θα λέγαμε «μυστήριο της διδασκαλίας».

Κανείς δεν ξέρει ποιος θα είναι το εύφορο χώμα και ποιος θα είναι το πετρώδες έδαφος, όταν θ’ αρχίσει να σκορπίζεται ο σπόρος του θείου λόγου – παρά μόνο ο ίδιος ο Θεός. Γι’ αυτό ο πιστός εργάτης του Ευαγγελίου δεν θα πρέπει να απογοητεύεται, αν πρόσκαιρα φαίνεται η δουλειά του να μην έχει αποτελέσματα.