Toυ μητροπολίτου Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα
(από το ένθετο της εφημερίδας «Δημοκρατία» για την Ορθοδοξία)
Η έγερση του Λαζάρου ήταν ένα γεγονός που οπωσδήποτε δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Η ανάσταση ενός νεκρού τέσσερις ολόκληρες μέρες μετά τον θάνατό του προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στην Ιερουσαλήμ και στα περίχωρά της και πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν στον Ιησού και θέλησαν να τον δουν από κοντά. Γι’ αυτό και μόλις πληροφορήθηκαν ότι εισέρχεται στην πόλη έσπευσαν να τον υποδεχτούν με ενθουσιασμό μέγιστο.
Ο λαός, λοιπόν, παραληρεί στο πέρασμά Του και τον αναγνωρίζει ως Βασιλιά του. Τον επευφημεί όπως επευφημούσαν τότε τους νικητές – και, πράγματι, μπορεί να μην το συνειδητοποιούσε, αλλά είχε μπροστά του Αυτόν που σε λίγο θα νικήσει τον θάνατο. Αυτή η θριαμβευτική είσοδος, αυτή η αναγνώριση του πραγματικού βασιλιά του Ισραήλ, ήταν τόσο σπουδαίο γεγονός, που είχε προρρηθεί ακόμη και από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Κύριος του Ισραήλ, ο Κύριος της Οικουμένης, έμπαινε στην πόλη Του για να βασιλέψει. Μόνο που ο θρόνος και η δόξα Του είχαν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν που περίμεναν οι άνθρωποι: Δεν ήταν θρόνος κατεξουσιασμού και δεσποτείας, αλλά ήταν μαρτύριο, πάθος και θανάτωση με τον πιο ατιμωτικό τρόπο της εποχής: τον σταυρό.
Ξαναγυρνώντας όμως στην εικόνα της πανηγυρικής εισόδου στην Ιερουσαλήμ, βλέπουμε ότι ο απόηχός της είναι τόσο ισχυρός, που κάνει ακόμα και τους κρατούντες της εποχής να θορυβηθούν. Αρχιερείς, Γραμματείς, Φαρισαίοι και όλοι όσοι ένιωσαν πως η παρουσία του Ιησού απειλούσε τη θέση και το κύρος τους συνειδητοποιούν πως η αναμέτρηση μαζί του εισέρχεται στο τελικό της στάδιο. Και γι’ αυτό δεν χάνουν χρόνο. Αρχίζουν αμέσως να απεργάζονται τα άνομα σχέδιά τους. Κι απ’ ό,τι φαίνεται κάνουν τη δουλειά τους καλά: τα «ωσαννά» της Κυριακής σε λίγες ημέρες θα μετατραπούν σε «άρον άρον σταύρωσον αυτόν»…
Και Εκείνος; Πώς τα δέχεται όλα αυτά; Πρώτα πρώτα ο ίδιος ο τρόπος της εισόδου Του φανερώνει για άλλη μια φορά την ταπείνωσή Του και με τη στάση Του αυτήν διδάσκει και πάλι τους πιστούς όλων των εποχών.
Αυτός που έχει για θρόνο Του τον ουρανό ολόκληρο επιβαίνει σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι και έρχεται να παραδοθεί αυτοβούλως στους διώκτες Του. Ακόμη, γνώριζε ότι το μήνυμά Του δεν επρόκειτο να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του λαού, που περίμενε έναν εγκόσμιο μεσσία, ο οποίος θα κυριαρχούσε πολιτικά και εθνικά. Ως Θεός παντογνώστης προγνώριζε ότι θα απογοήτευε το πλήθος που τώρα Τον αποθέωνε.
Και όμως, σιωπηλός προχωρούσε…
Βλέποντας το άστατο του λαϊκού φρονήματος, την ευκολία με την οποία αλλάζει τη γνώμη και τις αποφάσεις του, ας παραδειγματιστούμε, αδελφοί μου. Ας παραμείνουμε πιστοί στην αναγνώρισή Του ως βασιλιά της καρδιάς μας, ας αφουγκραστούμε το μήνυμά Του και να μην παρασυρθούμε από τις εύκολες και καθημερινές παρορμήσεις μας. Ας αναγνωρίσουμε ότι ο δρόμος για την Ανάσταση και την αιωνιότητα περνάει μέσα από το Πάθος, τον Γολγοθά και τη Σταύρωση, και πως αυτό που ζητά από μας δεν είναι το εφήμερο «ωσαννά», αλλά το διαρκές «ελθέτω η Βασιλεία Σου».
Discussion about this post