Του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Ορους, Αρχιμανδρίτη Γρηγορίου-Για το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Κε.Δ.Α.Κ. καὶ Ἅγιον Ὄρος
Ἡ νέα μικρὴ Ἑλλάδα ἀκόμα δὲν ἔχει καταλάβει πὼς μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση ἀπ’ τὴν ἰσλαμικὴ τυραννία κληρονόμησε δύο μεγάλα μνημεῖα: τὴν Ἀκρόπολη καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος.
Τὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ ἐγκατέλειψε στὴν τύχη του, ἀφοῦ τὸ ἀπογύμνωσε σχεδὸν ἀπὸ κάθε περιουσιακό του στοιχεῖο, γιὰ νὰ τὰ προσφέρη στοὺς πρόσφυγες, ὥστε νὰ τὰ καλλιεργοῦν καὶ νὰ εὐπορίζωνται. Δυστυχῶς ὅμως αὐτὰ πωλήθηκαν σὲ λεφτάδες καὶ ἔγιναν βίλες, κέντρα διασκεδάσεων καὶ ξενοδοχεῖα. Ἔκτοτε μέχρι σήμερα, οὐδέποτε νοιάστηκαν οἱ ἑλληνικὲς κυβερνήσεις γιὰ τὴν διατήρηση καὶ συντήρηση τῶν μνημείων τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ τόπου.
Κάποια φορά, ἕνας κυβερνήτης μὲ ἕνα βουλευτὴ τῆς Θεσσαλονίκης ἀποφάσισαν νὰ δημιουργήσουν ἕναν ὀργανισμὸ μὲ τὸ ὄνομα Κε.Δ.Α.Κ.(Κέντρο Διαφυλάξεως Ἁγιορειτικῆς Κληρονομίας). Οἱ περιπέτειες αὐτοῦ τοῦ ὀργανισμοῦ γίνονται ἕνα πολὺ καλὸ μυθιστόρημα. Τὸ ὀνομάζω μυθιστόρημα, γιατὶ αὐτὰ ποὺ ἔγιναν καὶ γίνονται εἶναι ἀπίστευτα!
Χρόνια τώρα δὲν ἔχει καμμία χρηματοδότηση καὶ κανένα ἔργο δὲν μπορεῖ νὰ ἐκτελέση στὸ Ἅγιον Ὄρος. Οἱ πρῶτοι μηχανικοί, ἀφοῦ πέρασαν τὴν βρεφική τους ἡλικία καὶ ἀνδρώθηκαν, συνταξιοδοτήθηκαν, χωρὶς νὰ ἀντικατασταθοῦν. Ἀπὸ τὴν πρώτη ὥρα τὰ πρόσωπα ἦταν πάντοτε ὑποδεικνυόμενα ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε κυβέρνηση. Καὶ τώρα κάποιοι βολεύονται, ποὺ ἴσως ποτέ τους δὲν ἔχουν ἐπισκεφθῆ τὸ Ἅγιον Ὄρος, δὲν γνωρίζουν σὲ ποιὸ «πόδι» τῆς Χαλκιδικῆς βρίσκεται αὐτὴ ἡ ἱερὴ πολιτεία.
Αὐτὴν τὴν ὥρα πολλὰ τὰ δεινὰ τοῦ Κε.Δ.Α.Κ. Τοὺς τελευταίους μῆνες ἄλλαξε δύο διευθυντὲς καὶ αὐτὴν τὴν στιγμὴ κατέχει τὴν θέση τοῦ διευθυντῆ ὁ πιὸ ἀναποδιασμένος μηχανικὸς τοῦ ὀργανισμοῦ. (Ἂς καταθέση ἕνα πνευματικὸ καθίδρυμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅτι μπόρεσε νὰ συνεργαστῆ μὲ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο.) Καὶ ἡ κυρία Γενικὸς τοῦ Ὑπουργείου Μακεδονίας-Θράκης καυχᾶται γιὰ τὶς φιλότιμες προσπάθειες τῶν ἀφιλοτίμων! Δὲν ὑπάρχει γεννήτρια, γιὰ νὰ κινήση αὐτὸν τὸν ὀργανισμό. Ὅποιος πῆγε νὰ τὸν κινήση ἀπεμπολήθηκε.
…………………………
Δεινῶς δοκιμαστήκαμε ὡς Ἀδελφότητα καὶ στερηθήκαμε γιὰ τὴν ἀναστήλωση αὐτοῦ τοῦ πανέμορφου μοναστηριοῦ ποὺ λέγεται Δοχειάρι. Εἰκοσιοκτὼ χρόνια ἀγωνιζόμαστε νὰ στήσουμε μιὰ μελέτη ἀνακαίνισης τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς καὶ σήμερα σκοντάφτει καὶ δὲν παίρνει ἔγκριση πρὸς ἐκτέλεση ἀπὸ τοὺς μπαινοβγαίνοντες μηχανικοὺς τοῦ Κε.Δ.Α.Κ. Ποῦ νὰ προσφύγωμε; Ποῦ νὰ καταφύγωμε; Τίνος νὰ τὸ ποῦμε, ὅτι εἰκοσιοκτὼ χρόνια κόπων γιὰ νὰ στηθῆ ἡ μελέτη, πῆγαν χαμένα, ἀφοῦ τορπιλίζεται καὶ παρεμποδίζεται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν τράβηξαν μιὰ γραμμὴ γι’ αὐτὴν τὴν μελέτη;
Ἐδῶ καὶ τριάντα χρόνια, καθηγητὲς ἀπὸ τὸ Μετσόβειο ἔχουν ὑποστυλώσει τὰ ὕφαλα τοῦ μνημείου αὐτοῦ καὶ πολλὲς φορὲς μᾶς εἶπαν ὅτι σὲ ἕνα σεισμὸ ὁ ναὸς θὰ μοιραστῆ στὰ δύο. Τὴν κάκωση ποὺ ἔχει ὑποστῆ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν συγκρατήση τίποτε.
Καὶ ἔτσι, καθήμενος ὁ Ἀδὰμ ἀπέναντι τοῦ παραδείσου, θρηνεῖ καὶ ὀδύρεται. «Καθολικὸ πανώριο, πανέμορφο, Καθολικὸ πανένδοξο! Ταξιάρχαι μεγάλοι καὶ τρανοί, κρατῆστε το! Μὴ σωριαστῆ! Μὴν ἐρημωθῆ καὶ γίνει τὸ χατίρι τῶν ἀθέων κρατούντων!»
Θὰ τὸ ἀνακαινίζαμε ταῖς ἰδίαις χερσίν, ὅπως καὶ τόσα ἄλλα ἐντὸς καὶ πέριξ τῆς Μονῆς, ἀλλὰ γιὰ μιὰ τόσο μεγάλη δουλειὰ δὲν παλεύεται ἡ φτώχεια. Τὸ ψωμὶ μὲ ἐλεημοσύνες τὸ ἐξοικονομοῦμε σ’ αὐτὸ τὸ μοναστήρι. Πῶς οἱ μικρὲς αὐτὲς ἐλεημοσύνες μποροῦν νὰ ἀνακαινίσουν αὐτὸ τὸ πελώριο καθολικό;
«Γοργοϋπήκοε Κόρη, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου καὶ στεῖλε πάλι εὐλαβεῖς κτίτορες νὰ κρατήσουν, νὰ ἀνακαινίσουν αὐτὸν τὸν ναὸ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν.»
Ἔκκληση ποιῶ ἐν εὐλαβείᾳ καὶ σεμνότητι καὶ οὐχὶ κρίση καὶ κατάκριση.
