---

---

Του Γιώργου Θεοχάρη

Η περίπτωση του μικρού Μιχάλη που φοιτά στην Αθωνιάδα Σχολή του Αγίου Όρους και η εκμετάλλευση του θέματος από τα μεγαλύτερα social media, με σκοπό να «πουλήσουν» σε ένα θέμα, που «τραβάει», είναι ένα ακόμη από τα πολλά φαινόμενα παρακμής της κοινωνίας μας, τα οποία θα πρέπει να μας προβληματίσουν βαθιά.

Το χειρότερο όμως είναι η διαστροφή (με την έννοια της αντιστροφής) της πραγματικότητας όχι μόνο από τα social media, που στο κάτω κάτω θέλουν να αυξήσουν την επισκεψιμότητά τους, «πουλώντας φύκια για μεταξωτά υφάσματα», αλλά και από όσους δήθεν «ειδικούς», λόγω του ανεξήγητου θορύβου που ξέσπασε, έσπευσαν αυτόκλητοι ή μη να ασχοληθούν με το θέμα.
Ακούσαμε να μιλούν για εισαγγελείς, παιδοψυχολόγους κ.λπ. κ.λπ.
Κατ’ αρχήν πιστεύουμε ότι οι εισαγγελείς θα έπρεπε πρώτα πρώτα να ασχοληθούν με όσα media διαστρέβλωσαν την πραγματικότητα, εμφανίζοντας την φοίτηση του Μιχάλη στην Αθωνιάδα ως δήθεν «μοναχοποίησή» του, μετατρέποντάς τον από απλό μαθητή εκκλησιαστικού γυμνασίου σε «μοναχό»! Ούτε καν δόκιμο! Ούτε καν αναρωτήθηκαν ότι, εφόσον ο Μιχάλης έγινε μοναχός στο δώδεκά του, εάν συνυπολογίσουμε και την τριετή περίοδο δοκιμασίας που προβλέπουν οι μοναχικοί κανόνες, θα έπρεπε να μονάζει στο Άγιον Όρος από τα εννέα του!

 

Και καλά, ας πούμε ότι παρασύρθηκαν από την αμφίεσή του. Όμως δεν μπορούσαν αυτοί οι καλοί συνάδελφοί μας να μας στείλουν ένα μήνυμα για να επιβεβαιώσουν αν πράγματι έγινε μοναχός, όπως προς τιμήν τους έκαναν άλλοι συνάδελφοί τους;
Αντί λοιπόν οι εισαγγελείς να ασχολούνται με τον Μιχάλη, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνουν είναι να ασχοληθούν με όσους διαστρέβλωσαν την πραγματικότητα, διασπείροντας ψευδείς ειδήσεις και επεμβαίνοντας με αυτόν τον τρόπο βάναυσα και χωρίς κανείς να τους το ζητήσει στην προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή ενός παιδιού. Αυτά δεν είναι ποινικά αδικήματα, ή αμνηστεύονται όλα εν ονόματι της ελευθερίας της έκφρασης;
Μην ξεχνάμε όμως ότι σε άλλες περιπτώσεις τέτοιας παραπληροφόρησης καταστράφηκαν ανθρώπινες ζωές.
Το δεύτερο που θα πρέπει να απασχολήσει όλους τους αυταπάγγελτους «σωτήρες» του μικρού Μιχάλη είναι ποια παιδιά κινδυνεύουν ψυχικά περισσότερο, αυτά που ζουν στο Άγιον Όρος ή όσα ζούν μέσα σε διαλυμένες οικογένειες, με χωρισμένους γονείς, εγκαταλελειμμένες ή ανύπαντρες μητέρες, ή ακόμη και θα κινδυνεύσουν ίσως αύριο να υιοθετηθούν από ομόφυλα ζευγάρια;
Ας ασχοληθούν οι «σωτήρες» του Μιχάλη πρώτα με όλες αυτές τις περιπτώσεις και νομίζουμε ότι δεν θα επαρκέσουν ούτε όλοι οι εισαγγελείς της Ελλάδος και όλοι οι παιδοψυχολόγοι της για να θεραπεύσουν τα ψυχικά τραύματα που υφίστανται αυτά τα παιδιά, και μετά ας ασχοληθούν και με την περίπτωση του Μιχάλη.
Φτάνει πια τόση υποκρισία!
Εμείς έχουμε επισκεφθεί το Άγιον Όρος δεκάδες φορές και έχουμε δει δεκάδες ανήλικα παιδιά, που μπαίνουν με την άδεια των γονιών τους και πάντα με συνοδούς, και κανένα από αυτά να μην είναι χαρούμενο και τρισευτυχισμένο.
Μάλιστα αυτά καταλαβαίνουν το Όρος καλύτερα από τους μεγάλους.
Ο Μιχάλης, όπως και τα δεκάδες παιδιά της Αθωνιάδος, έχουν την μέριμνα ώριμων και πιστών καθηγητών και παιδαγωγών που εργάζονται εκεί, την συνεχή και διακριτική επίβλεψη της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους, που διαθέτει ειδική Εφορευτική Επιτροπή για την Σχολή, έχουν ειδικό πνευματικό και εφημέριο για τις ανάγκες τους, έχουν το καθένα ξεχωριστά πίσω τους μία Μονή ή μία Αδελφότητα με δεκάδες μοναχούς, που σε κάθε επίσκεψή τους εκεί είναι έτοιμοι να προσφέρουν στα παιδιά αληθινή και όχι κάλπικη και υποκριτική αγάπη, συμβουλευτική υποστήριξη σε κάθε θέμα τους, ιατρική περίθαλψη και ό,τι άλλο χρειαστούν.
Η Αθωνιάδα τους προσφέρει δωρεάν παιδεία, διατροφή, ειδικές σπουδές, όπως αγιογραφίας και βυζαντινής μουσικής, εκδρομές, όπως όλα τα σχολεία, μέχρι και γήπεδο μπάσκετ!
Αλλά έχει έλθει ο καιρός να επαληθευτεί και στην Ελλάδα η προφητεία που κάποιος φωτισμένος Ρώσος συγγραφέας είχε γράψει το 1910 (και επαληθεύτηκε στην εποχή του «υπαρκτού» σοσιαλισμού).
Θα έλθει ένα σύστημα που θα φέρει την υποχρεωτική ευτυχία. Οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένοι, όπως θέλει αυτό, θα γελάνε όταν θέλει αυτό, θα χαίρονται, όταν θέλει αυτό. Η περίπτωση του αδικαιολόγητου θόρυβου που έγινε για τον Μιχάλη αποδεικνύει ότι και η ελληνική κοινωνία έχει εισέλθει στην περιόδο αυτήν του ολοκληρωτισμού (έστω και σε μία πιο εκλεπτυσμένη «πνευματική – ανθρωπιστική» μορφή), στην οποία η ρωσική κοινωνία εισήλθε το 1917.
Κανείς όμως από αυτούς που δήθεν «κόπτονται» για τον Μιχάλη δεν μπορεί να καταλάβει ότι έξω από τον Θεό, όπως μας αποκαλύφθηκε πραγματικά με τον Χριστό, δεν υπάρχει ούτε χαρά, ούτε ευτυχία, ούτε εσωτερική γαλήνη, αλλά μόνο κόλαση, ψευτιά και δυστυχία.