ΚΥΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Το 70% των ψηφισάντων ετάχθη υπέρ των Μητροπολιτών Λεμεσού, Ταμασού και Μόρφου, δηλ. απέρριψαν το πολιτικόν μόρφωμα του ΝΑΤΟ των καθηρημένων, αφωρισμένων, αχειροτονήτων και αυτοχειροτονήτων υπό τον ψευδοκιέβου Επιφάνιον.
Ο από Πάφου προσφάτως αναρρηθείς εις τον Αρχιεπισκοπικόν θρόνον της Κύπρου κ. Γεώργιος προέβαλε κατά την προεκλογικήν του εκστρατείαν τέσσερις λόγους, διά να τον αναδείξη ο λαός. Εις εξ αυτών ήτο, διά «να συνεχίσει η υποστήριξη προς τα δίκαια του Οικουμενικού Πατριαρχείου». Αυτό βεβαίως τον κατέστησεν αρεστόν εις τας ΗΠΑ, όχι όμως ιδιαιτέρως εις τον λαόν, ο οποίος τον κατέταξε μεν εις το τριπρόσωπον, αλλά του μεν Μητροπολίτου Ταμασού ισοδύναμον, του δε Μητροπολίτου Λεμεσού απέχοντα μακράν, αμφότεροι, σημειωτέον, είχον διαφωνήσει με την πολιτικήν του Φαναρίου εις το θεμελιώδες ζήτημα του Ουκρανικού.
Την θέσιν του αυτήν δεν έπαψε να υποστηρίζη και εις συνεντεύξεις μετά την εκλογήν του (πχ. «Να σεβαστούν και εκείνοι τα δίκαια του Οικουμενικού Πατριαρχείου… η παράδοση δίνει και την προτεραιότητα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο», εφημερίς «Βήμα», 6.1.2023), έχοντας μάλιστα την πεποίθησιν ότι Φανάρι και αλήθεια συμπορεύονται (βλ. «Δεν ακολουθούμε το Οικουμενικό Πατριαρχείο απλώς, γιατί είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αλλά ακολουθούμε την αλήθεια και τι επιβάλλουν οι κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων. Έτσι οδηγούμαστε από την αλήθεια. Και αφού η αλήθεια είναι κοντά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο γιατί όχι», εφημερίς «Καθημερινή», 31.1.2023). Προφανώς, όπως διαφαίνεται και από έτερα ζητήματα, τα οποία όμως δεν είναι της παρούσης, ο Μακαριώτατος δεν έχει παρακολουθήσει (η κλείει τους οφθαλμούς; εις) την θεολογικήν κριτικήν, η οποία ασκείται εις το Φανάρι. Ως όμως θα διαφανή, δεν παρακολουθεί ούτε κείμενα και δηλώσεις εκ του Φαναρίου, τα οποία έχουν αποδείξει του λόγου του αληθές επί του Ουκρανικού. Παράδοξον…
Τα υποτιθέμενα «δίκαια» και η αυτοκεφαλία
Την 17ην Φεβρουαρίου 2023 ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου παρεχώρησε συνέντευξιν εις την ιστοσελίδα «gr.euronews.com», εις την οποίαν μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Εκείνο το οποίο είδαμε όμως είναι ότι το δίκαιο βρίσκεται αυτή τη στιγμή με το μέρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Όλες οι οικουμενικές σύνοδοι που συγκροτήθηκαν πριν οι Ρώσοι γίνουν Χριστιανοί, έδωσαν κάποια δίκαια, κάποια δικαιώματα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αναγνώρισαν την αυτοκεφαλία των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων και της Εκκλησίας της Κύπρου, όρισαν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις αυτών των αυτοκέφαλων εκκλησιών. Είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο που έδωσε αυτοκεφαλία και στην Εκκλησία της Ρωσίας και στην Εκκλησία της Ελλάδος, της Σερβίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Αλβανίας. Με αυτήν την αυτοκεφαλία έδινε και κάποιο τόμο που έλεγε και τα όρια αυτών των αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αλλά και τα δικαιώματα των προκαθημένων τους. Επομένως, μέσα στα όρια που έδωσε στην αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ρωσίας δεν υπάρχει η Ουκρανία. Είναι δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τα μέχρι στιγμής ισχύοντα, τα οποία επιβλήθηκαν από έγκυρες πηγές, από τις Οικουμενικές Συνόδους να δώσει την αυτοκεφαλία σε ένα κράτος που απέκτησε την ανεξαρτησία του».
Ερωτώμεν τον Μακαριώτατον: Ποία Οικουμενική Σύνοδος έδωσε δικαίωμα εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον να δίδη αυτοκεφαλίας; Προφανώς, καμία, διά τούτο δεν αναφέρει και ο ίδιος ρητώς ούτε μίαν! Απεναντίας, η αναγνώρισις του αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Κύπρου υπό της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, καταδεικνύει ότι η Αυτοκεφαλία δεν είναι δικαίωμα κανενός Πατριαρχείου.
Δεν θα αναλωθώμεν εις το να επαναλάβωμεν όλα τα ιστορικά, εκκλησιολογικά και άλλα επιχειρήματα, με τα οποία καταρρίπτονται όσα ισχυρίζεται (απαιτείται απλώς ο κοινός νούς, διά να κατανοήση κανείς ότι οι Τόμοι δεν παρέχονται από κάποιαν «ανωτέραν αρχήν», αλλά συνομολογούνται-συνυπογράφονται μεταξύ αδελφών Εκκλησιών κ.α.).
Ωστόσον, θα αρκεσθώμεν μόνον εις την δήλωσιν του Σεβ. Λαοδικείας, ο οποίος αναφερόμενος δημοσίως εις συζήτησιν του Πατριάρχου Μόσχας με τον Πατριάρχην Κων/λεως, διεβεβαίωσεν (εκείνο το οποίον επί δεκαετίας έγραφον τα Δίπτυχα του Φαναρίου) ότι ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος απευθυνόμενος προς τον Πατριάρχην Κύριλλον εθεώρει δεδομένην την δικαιοδοσίαν της Εκκλησίας της Ρωσίας εις Ουκρανίαν!
Άλλωστε, ήδη από την δεκαετίαν του ’90 ο Προκαθήμενος του Φαναρίου το είχε δηλώσει ΓΡΑΠΤΩΣ και δι’ υπογραφής! Αυτά όμως τα αγνοεί ο Μακαριώτατος Κύπρου (καίτοι είναι Αρχιεπίσκοπος…;), όπως προφανέστατα δεν θα έχη καν ακούσει το παραμικρόν περί των πρότριτα δηλώσεων του κ. Πάιατ εις Κογκρέσον ότι «Η υποστήριξη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου ήταν ζωτικής σημασίας για την Ουκρανία»…
Οι καθηρημένοι, αφωρισμένοι,αχειροτόνητοι και αυτοχειροτόνητοι
Την πλέον αδιαμφισβήτητον απάντησιν προς τον Μακαριώτατον την δίδει πρόσωπον, το οποίον είναι υποστηρικτής του Φαναρίου, πολέμιος του Μόσχας και υπέρμαχος της ενώσεως των «Εκκλησιών» εις Ουκρανίαν, ο διακεκριμένος Δρ. Σέργιο Σουμίλο, ο οποίος εις συνέντευξίν του εις την ιστοσελιδα «risu.ua» της 10ης Φεβρουαρίου 2023 μεταξύ άλλων εδήλωσε (μετάφρασις «Φως Φαναρίου»):
«Υπάρχει μία συνεχής συζήτηση σχετικά με την αποστολική διαδοχή της ιεραρχίας (της Ουκρανίας). Για μένα, αυτό το ζήτημα αποτελεί εδώ και καιρό εμπόδιο. Προσπάθησα να διερευνήσω διεξοδικά την ιστορία της συμμετοχής του Βικέντιου Τσεκάλιν στις πρώτες χειροτονίες της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας το 1990, με βάση αρχειακές πηγές και μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων. Πιστεύω ότι πρέπει να γίνει μία ειλικρινής συζήτηση για το θέμα αυτό, χωρίς απόκρυψη, παραποίηση η διαστρέβλωση των γεγονότων. Δυστυχώς, ο Τσεκάλιν αποδείχθηκε πραγματικά απατεώνας και τυχοδιώκτης, κάτι που ο επίσκοπος Ιωάννης Μποντναρτσούκ δεν γνώριζε αρχικά, πιστεύοντας ότι ήταν πραγματικά “επίσκοπος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Εκτός Ρωσίας”. Επίσης, δυστυχώς, κατά την πρώτη χειροτονία του Βασιλείου Μποντναρτσούκ, δεν υπήρχε τρίτος επίσκοπος, ούτε ο Βαρλαάμ Ιλιουσένκο ούτε κανένας άλλος. Αυτή η χειροτονία είναι πραγματικά προβληματική και πρέπει να το παραδεχτούμε ειλικρινά. Μίλησα με τον επίσκοπο Φιλάρετο Ντενισένκο για το θέμα αυτό και θεωρεί επίσης προβληματική αυτή τη χειροτονία, γι’ αυτό και χειροτόνησε εκ νέου τους περισσότερους επισκόπους της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ταυτόχρονα, ένας επίσκοπος της Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας, στη χειροτονία του οποίου συμμετείχε ο Τσεκάλιν, ο Ανδρέας Αμπραμτσούκ, δεν διόρθωσε τη χειροτονία του. Σύμφωνα με την ακρίβεια, ο επίσκοπος αυτός θα έπρεπε να είχε συνταξιοδοτηθεί, η να είχε διορθωθεί η χειροτονία του μέσω μίας πρόσθετης χειροτονίας η να είχε χειροτονηθεί εκ νέου.
Ρώτησα σχετικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Μου εξήγησαν ότι εφάρμοσαν την αρχή της οικονομίας στον Ανδρέα Αμπραμτσούκ, επειδή ο κανονικός επίσκοπος Ιωάννης Μποντναρτσούκ, πρώην ιεράρχης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας-Πατριαρχείο Μόσχας, προεξήρχε της χειροτονίας του, και ο Τσεκάλιν μόνο συλλειτούργησε με τον επίσκοπο Ιωάννη και παρευρέθηκε στην επίθεση των χεριών. Έτσι, σύμφωνα με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παρά το γεγονός ότι ο Τσεκάλιν αποδείχθηκε απατεώνας, την ίδια στιγμή ο Βασίλειος Μποντναρτσούκ και ο Ανδρέας Αμπραμτσούκ χειροτονήθηκαν από τον κανονικό επίσκοπο Ιωάννη Μποντναρτσούκ, γεγονός που θα πρέπει να θεωρηθεί ως χειροτονία υπό ενός επισκόπου και, επομένως, κατ’ οικονομίαν, μπορούν να αναγνωριστούν ως έχοντες αποστολική διαδοχή. Αυτή είναι η θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου…».
Πρέπει να υπενθυμίσωμεν ότι ο Δρ. Σ. Σουμίλο εις την ιστορικήν μελέτην του «Ο αυτόκλητος «επίσκοπος» Βικέντιος Τσεκάλιν και η συμμετοχή του στις πρώτες χειροτονίες της ΟΑΟΕ» αναφέρει ότι αι χειροτονίαι του Βασιλείου Μποντναρτσούκ και Ανδρέα Αμπραμτσούκ έγιναν αντιστοίχως την 31ην Μαρτίου 1990 και την 7ην Απριλίου 1990, ενώ ο τελέσας αυτάς επίσκοπος πρ. Ζιτομίρ Ιωάννης Μποντναρτσούκ είχε ήδη καθαιρεθή την 13ην Νοεμβρίου 1989. Επομένως, ούτε ως χειροτονίαι υπό ενός επισκόπου δεν δύνανται να νοηθούν!
Αυτά δεν τα γνωρίζει ο Κύπρου Γεώργιος; Ούτε τον απασχολεί τον Μακαριώτατον Κύπρου ότι ο ψευδοκιέβου Επιφάνιος αναγνωρίζει και τιμά ως άγιον τον έτερον αυτοχειροτόνητον Β. Ληπκώβ (βλ. Μεθοδίου Φούγια, Αρχ. Θυατείρων, «Εκκλησία αυτοχειροτονήτων εν Ουκρανία», Αλεξάνδρεια 1955 – «Ο.Τ.» αρ. 2412/ 5.8.2022); Ούτε τα συλλείτουργα και αι συμπροσευχαί των ψευδοΟυκρανών με παπικούς, ουνίτας και άλλας θρησκείας; Αυτή είναι η αλήθεια με την οποίαν διαβεβαιώνει τον κυπριακόν λαόν ότι συμπορεύεται το Φανάρι; Αυτά ορίζουν οι Ι. Κανόνες;
Διατί δεν εδόθη η αυτοκεφαλία εις τον Κιέβου Ονούφριον;
Ακόμη όμως και αν δεν μεταπείθεται ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και δέχεται ότι την αυτοκεφαλίαν την παραχωρεί το Φανάρι και ότι αυτό έχει όχι μόνον δικαίωμα να κρίνη υποθέσεις άλλων Εκκλησιών (το ψευδοέκκλητον, το οποίον δεν υπάρχει, καθώς οι Ι. Κανόνες ορίζουν δευτεροβάθμιον δικαστήριον), αλλά ότι δι’ υπογραφής Πατριάρχου Βαρθολομαίου είναι δυνατόν να αποκτούν ιερωσύνην αφωρισμένοι, παραμένει ένα ερώτημα: Διατί δεν εδόθη η αυτοκεφαλία εις τους κανονικώς έχοντας ιερωσύνην και κοινωνίαν με όλους τους Ορθοδόξους υπό τον Κιέβου Ονούφριον, αλλά εφευρέθη ένα μόρφωμα υπό τον ψευδοκιέβου Επιφάνιον, το οποίον συλλειτουργεί με παπικούς; Την απάντησιν την δίδει και πάλιν ο Δρ. Σ. Σουμίλο εις την συνέχειαν της συνεντεύξεως:
«Απ’ όσο γνωρίζω, ο Μητροπολίτης Ονούφριος προσωπικά ήθελε πραγματικά να καταστήσει την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία ανεξάρτητη από την πίεση και την επιρροή του Πατριάρχη Κύριλλου Γκουντιάεφ. Ήταν πάντα επικριτικός απέναντί του, απέναντι στις πολιτικές και τις μεθόδους διακυβέρνησής του. Αλλά αυτό δεν οφείλεται στην επιθυμία για αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας, αλλά μάλλον σε μία διαφορετική, πιο συντηρητική, κοσμοθεωρία του Επισκόπου Ονουφρίου εντός της ίδιας της Ρωσικής Εκκλησίας. Ποτέ δεν υπήρξε υποστηρικτής του οικουμενισμού η του διαλόγου του Πατριαρχείου Μόσχας με το Βατικανό, ούτε έκρυψε τη συμπάθειά του για τις συντηρητικές ιδέες της ROCOR και του ελληνικού παλαιοημερολογιτικού ρεύματος. Διατηρούσε φιλική αλληλογραφία με το τελευταίο. Πίσω στο 2016, ο επίσκοπός του Λογγίνος (Ζαρ) σταμάτησε να μνημονεύει τον Κύριλλο Γκουντιάεφ ως “αιρετικό”, ακριβώς επειδή είχε υπογράψει τη λεγόμενη Διακήρυξη της Αβάνας με τον Πάπα Φραγκίσκο… Όλα αυτά συνέβησαν όχι χωρίς τη συγκατάθεση του Μητροπολίτη Ονούφριου, ο οποίος έχει επίσης παρόμοιες απόψεις. Παρεμπιπτόντως, αυτός δεν ήταν ο μικρότερος από τους λόγους, για τους οποίους τόσο εύκολα συμφώνησε πολύ πριν από τον Τόμο να διακόψει την ευχαριστιακή κοινωνία με το Πατριαρχείο Κων/λεως, το οποίο θεωρείται ο ηγέτης της οικουμενικής κίνησης στην παγκόσμια Ορθοδοξία. Ως εκ τούτου, οι αποφάσεις του Συμβουλίου του Μαίου στη Μονή των Θεοφανείων οφείλονταν εν μέρει, μεταξύ άλλων, σε τέτοια λεγόμενα “ζηλωτικά” κίνητρα… Πρόκειται για ένα αρκετά συντηρητικό περιβάλλον, που μερικές φορές είναι επιρρεπές ακόμη και στον “σολιψισμό”. Τείνουν να έχουν αρνητική στάση απέναντι στον οικουμενισμό, τον εκσυγχρονισμό και τον φιλελευθερισμό στην εκκλησία».
Μακαριώτατε, «γνώσεσθε την αλήθειαν»
Μακαριώτατε, παραδεχθείτε την αλήθειαν! Είτε υπό των ΗΠΑ, είτε υπό του Πατριάρχου Βαρθολομαίου είτε εξ ιδίας βουλήσεως επείσθητε διαφορετικώς περί των εκκλησιαστικών ζητημάτων, είναι ώρα διά περισυλλογήν και αναθεώρησιν. Μη αναλώνεσθε να απελευθερώσετε την κατεχομένην Κύπρον, εάν δεν αγωνισθήτε πρώτα διά την απελευθέρωσιν της Εκκλησίας, από εκείνους οι οποίοι εισάγουν αχειροτονήτους εις την Ορθοδοξίαν προκειμένου εις το μέλλον να αναγνωρίσουν και ιερωσύνην εις τους αιρετικούς. Μη σφαγιάζετε τον αδελφόν Σας Ονούφριον, διά να κατέχετε θέσιν Αρχιεπισκόπου.
Ορθόδοξος Τύπος/ Γράφει ο Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος
