Του Γιάννη Παπανικολάου – ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Στό Άγιον Όρος, που πάει 13 μέρες πίσω, πανηγυρίζει σήμερα η Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου, στην μνήμη του αγίου θεοστέπτου Βασιλέως Κωνσταντίνου του Μεγάλου. Παρότι ζούμε έξω από το Άγιον Όρος, όμως η χάρις του φθάνει μέχρι τον κόσμο.
Με αυτήν την αφορμή, θυμήθηκα την μακαρίτισσα την γιαγιά μου, που έλεγε αυτήν την ημέρα: Κωνσταντίνος την έκτισε, Κωνσταντίνος την έχασε, Κωντσαντίνος θα την πάρει πίσω.
Με αυτήν την απλή ρήση, οι γιαγιάδες και οι μανάδες των Ρωμιών περνούσαν από γενιά σε γενιά την πίστη στην ανάσταση του Γένους μας. Και αυτό γίνεται επί αιώνες· από εκείνη την αποφράδα ημέρα, την 29η Μαΐου του 1453, κατά την οποία η Πόλη μας έπεσε στους αλλοπίστους.
Ο πόνος για την πτώση της Κωνσταντινούπολης και ο πόθος για την ανάκτησή της είναι απόλυτα δικαιολογημένοι. Διότι οι Έλληνες είναι ο μοναδικός λαός στον κόσμο, που εδώ και 566 χρόνια στερείται την ιστορική πρωτεύουσά του. Την Πόλη που για πάνω από χίλια χρόνια, από τότε που την έκτισε ο Μέγας Κωνσταντίνος, ήταν το κέντρο της ζωής του, του πολιτισμού του, τῆς Εκκλησίας του, των χαρών του, των καημών του, των συμφορών του, των βασάνων του. Και αυτήν την Πόλη, για λόγους που μόνο ο Θεός γνωρίζει, την στερούμαστε μέχρι σήμερα.
Όμως σαν χριστιανοί δεν χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας, αλλά και τον προσανατολισμό μας. Και η ελπίδα μας δεν βρίσκεται σε αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο, αλλά στον μόνιμο και αιώνιο. Γνωρίζουμε ότι εκεί υπάρχει Πόλη, την οποία δεν μπορεί να μας την πάρει κανένας. Είναι αυτή η Πόλη, την οποία μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη:
«Καὶ ναὸν οὐκ εἶδον ἐν αὐτῇ· ὁ γὰρ Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ ναὸς αὐτῆς ἐστι, καὶ τὸ ἀρνίον. Καὶ ἡ πόλις οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδὲ τῆς σελήνης ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ· ἡ γὰρ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, καὶ ὁ λύχνος αὐτῆς τὸ ἀρνίον. … νὺξ γὰρ οὐκ ἔσται ἐκεῖ».
Αυτή η Πόλη είναι ο αληθινός προορισμός μας, αυτή πρέπει να είναι το μόνιμο αντικείμενο των πόθων, των ονείρων και των καημών μας. Εάν χάσουμε αυτήν την Πόλη, έχουμε χάσει τα πάντα. Και να κερδίσουμε την Κωνσταντινούπολη, εάν χάσουμε την άνω Πόλη, θα έχουμε αποτύχει για πάντα.
Πώς όμως θα κερδίσουμε αυτήν την Πόλη; Την απάντηση πάλι μας την δίνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «καὶ οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτὴν πᾶν κοινὸν καὶ ὁ ποιῶν βδέλυγμα καὶ ψεῦδος, εἰ μὴ οἱ γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου».
Δηλαδή πρέπει να καθαρίσουμε την καρδιά μας για να μπούμε σε αυτήν, να γίνουμε σαν τα παιδιά, όπως μας είπε ο Χριστός.
Όσο λοιπόν η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται σε χέρια αλλοπίστων, δεν θα παύσουμε να πονάμε. Όμως δεν θα πάθουμε αυτό που έπαθαν και οι περισσότεροι Εβραίοι. Περίμεναν από τον Μεσσία να τους αποκαταστήσει την επίγεια βασιλεία του Ισραήλ (και δυστυχώς περιμένουν ακόμη). Έτσι, όταν κατάλαβαν ότι ο αληθινός Μεσσίας, ο Χριστός, δεν ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο, τότε τον μίσησαν και τον σταύρωσαν.
Είχαν αγαπήσει πιο πολύ την γήινη Πόλη, την επίγειο Ιερουσαλήμ, από την επουράνιο….
