Του Μάνου Χατζηγιάννη
Κάποιοι “παιδεύουν” συστηματικά την Ελληνική Παιδεία επί χρόνια και ιδού τα αποτελέσματα. Μόνο μία φοιτήτρια από την Αλβανία, ανάμεσα σε 40 φοιτητές, σε τμήμα του Παντείου, γνώριζε για τη μάχη του Μαραθώνα! Το “Αγιορείτικο βήμα” έχει αποδείξει πολλάκις την ευαισθησία που έχει πέρα από τα θέματα θρησκείας και σε αυτά της ελληνικής Παιδείας και δεν μπορούσε να προσπεράσει την σοκαριστική είδηση, την οποία αποκάλυψε χθες στο ραδιόφωνο του Alpha 9.89 , o καθηγητής κ.Δονάτος Παπαγιάννης.
Ο κ. Παπαγιάννης, λοιπόν, ομολόγησε πως μόνο μία φοιτήτρια από την Αλβανία, μεταξύ 40 φοιτητών του Παντείου Πανεπιστημίου, γνώριζε για τη μάχη του Μαραθώνα, όταν τους έθεσε σχετικό ερώτημα. Συνάμα τόνισε ότι το 60 με 70% των απόφοιτων είναι λειτουργικά αναλβάφητοι και πρόσθεσε ακόμη ότι στις εξετάσεις μόνο το 5% των φοιτητών απάντησε σωστά στο ερώτημα τι ακριβώς είναι η τρόικα.
Αυτή είναι η σημερινή “φοιτητιώσα νεολαία”; Αυτά τα παιδιά βγαίνουν από τις πανεπιστημιακές σχολές;
Προφανώς όμως και δεν φταίνε τα παιδιά. Οι ρίζες του κακού είναι πολύ βαθιές. Ξεκινούν από το δημοτικό, όπου οι μαθητές διδάσκονται με την τακτική του “αλπα-κόλα” τις μεγαλύτερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, όταν εκείνες βέβαια συμπεριλαμβάνονται στη διαδακτέα ύλη και δεν έχουν “κοπεί” από εκείνους που αποφασίζουν τι θα μάθουν τα παιδιά και τι όχι.
Πριν φτάσουν στο πανεπιστήμιο οι νέοι μας θα έπρεπε να έχουν λάβει τις βάσεις από το σχολείο, αλλά δυστυχώς αυτό εναπόκειται στην καλή διάθεση κάποιων εκπαιδευτικών, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, οι οποίοι έχουν αρχές και εθνικό φιλότιμο.
Ευθύνη τεράστια, λοιπόν, των εκπαιδευτικών, αλλά και ευθύνη των πολιτικών. Γιατί δεν είναι δυνατόν βουλευτές όπως πχ η κα Ρεπούση να νοιάζονται περισσότερο για τις απαλλαγές από τα Θρησκευτικά ή για την εγγραφή των μουσουλμανόποιδων στα Δημοτικά Σχολεία της Θράκης βομβαρδίζοντας με σχετικές ερωτήσεις το αρμόδιο υπουργείο και να μην ασκούν κριτική για το εκπαιδευτικό έργο στην ανώτερη και ανώτατη κλίμακα της εκπαίδευσης.
Οι αποκαλύψεις του κ. Παπαγιάννη μονάχα ανατριχίλα προκαλούν στον κορμό της ελληνικής κοινωνίας και γεμίζουν θλίψη για το μέλλον αυτού του τόπου. Για το μέλλον των πανεπιστημίων, των οποίων οι υπεύθυνοι δείχνουν να νοιάζονται περισσότερο για το που αρχίζει και που τελειώνει το άσυλο παρά για τα εφόδια που λαμβάνουν οι φοιτητές. Για το μέλλον των πανεπιστημίων, στα οποία οι κομματικές νεολαίες δείχνουν να νοιάζονται περισσότερο για το πότε θα γίνει η επόμενη κατάληψη ή επόμενη εκδρομή στη Μύκονο, παρά για τα εργαλεία γνώσης που θα αποκομίσουν οι νέοι από τη θητεία τους στο τάδε ή στο δείνα ίδρυμα.
Δυστυχώς η κρίση δεν είναι μονάχα οικονομική, είναι αξιακή και όπως αποδεικνύεται και εκπαιδευτική.
