Τα δάση του Αγίου Όρους αποτελούν ένα πολύτιμο τμήμα της ζωής του, όχι μόνο για το οξυγόνο και το απαράμιλλο κάλλος τους, αλλά και επειδή για ένα σημαντικό μέρος των Μονών αποτελούν βασικό πόρο επιβίωσής τους.
Το ίδιο άλλωστε ισχύει και γενικά για τα δάση της Χαλκιδικής, τα οποία παρέμεναν από την αρχαιότητα και επί αιώνες ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο για την επιβίωση των κατοίκων της.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Μονές του Αγίου Όρους και της Αγίας Αναστασίας κατείχαν πάντα εκτεταμένες δασικές εκτάσεις όχι μόνο μέσα στο Άγιον Όρος, αλλά και σε όλη τη Χαλκιδική, τις οποίες χρησιμοποιούσαν για κτηνοτροφία, υλοτομία, μελισσοκομία και άλλες δραστηριότητες, ενώ ταυτόχρονα εκμεταλλεύονταν γεωργικά τις ελάχιστες καλλιεργήσιμες εκτάσεις τους.
Κατά καιρούς Οθωμανοί αξιωματούχοι, χριστιανοί ιδιώτες ή και ολόκληρες κοινότητες της Χαλκιδικής καταπατούσαν τα μετοχιακά δάση των αγιορείτικων μονών, προκαλώντας μακρόχρονες τριβές. Πολλά έγγραφα για αυτές σώζονται μέχρι σήμερα στα αρχεία των μονών και του Ιστορικού Αρχείου Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη.
Αγριογούρουνα, ζαρκάδια, αλεπούδες, λαγοί, αετοί, αγριόγατοι, είναι μερικά από τα συχνότερα ζώα στα δάση του Αγίου Όρους, με τα πρώτα να προκαλούν συχνά καταστροφές στις καλλιέργειες των μοναχών.
Δείτε το ντοκιμαντέρ της εξαιρετικής σειράς «Μεταλλεία, ελιές και μοναστήρια», με βασικό σχολιαστή τον καθηγητή Ιστορίας ΑΠΘ Βασίλη Γούναρη και εικόνες απίστευτης ομορφιάς από δάση του Αγίου Όρους.
){kind=link}