Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου – από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα
Πριν από περίπου 20 χρόνια η Σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ανακήρυξε Αγία και νεομάρτυρα την πριγκίπισσα Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα Ρομανόβα. Οσο ζούσε είχε κερδίσει την αγάπη των συμπολιτών της, ενώ τα χρόνια της Σοβιετικής Ενωσης για πολλούς έγινε το σύμβολο της Ρωσίας που χάθηκε μετά την επανάσταση.
Η Ελιζαβέτα γεννήθηκε στο Ντάρμσταντ το 1864. Ηταν η κόρη του δούκα του Ντάρμσταντ Λουδοβίκου Δ’ και εγγονή της βασίλισσας της Αγγλίας Βικτορίας.
Βαφτίστηκε με το όνομα Ελιζαβέτα Αλεξάνδρα Λουίζα Αλίκη. Από το πρώτο όνομά της και το ρωσικό πατρώνυμο που της δόθηκε, όταν παντρεύθηκε με τον πρίγκιπα Σέργιο Ρομανόφ το 1884, σχηματίστηκε το όνομα, με το οποίο έμεινε γνωστή στην Ιστορία. Ο σύζυγός της, αδελφός του τσάρου Αλέξανδρου Γ’, διορίστηκε το 1891 κυβερνήτης της Μόσχας (κάτι σαν δήμαρχος). Το 1891 η Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα εγκατέλειψε τη λουθηρανική θρησκεία, προσχωρώντας στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Από τη στιγμή που ο σύζυγός της ανέλαβε το υψηλό αξίωμα στη Μόσχα, αυτή αφιερώθηκε στη φιλανθρωπία, βοηθώντας τους φτωχούς και τους πάσχοντες μέσω ενός ταμείου που είχε δημιουργήσει.
Ωστόσο, αφιέρωσε ολοκληρωτικά τον εαυτό της στη διακονία των πασχόντων ανθρώπων ύστερα από την τραγωδία της 4ης Φεβρουαρίου 1905, όταν ο αναρχικός Ιβάν Καλιάεφ πέταξε μια χειροβομβίδα στην άμαξα του συζύγου της, επιφέροντας στον κυβερνήτη ακαριαίο θάνατο. Η Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα επισκέφτηκε τον φονιά στη φυλακή και τον συγχώρεσε, χαρίζοντάς του κατά τον αποχαιρετισμό ένα Ευαγγέλιο. Ζήτησε επίσης από τον αυτοκράτορα να του δώσει χάρη, αλλά το αίτημά της δεν ικανοποιήθηκε.
Λίγο καιρό μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα πούλησε τα κοσμήματά της (δίνοντας στο δημόσιο ταμείο το τμήμα εκείνο που ανήκε στην οικογένεια των Ρομανόφ) και με τα χρήματα που έλαβε αγόρασε στην οδό Μπολσάγια Ορντίνκα ένα μεγάλο οικόπεδο με τέσσερα σπίτια και μεγάλο κήπο, όπου εγκαταστάθηκε η Αδελφότητα της Αγίας Μάρθας και Μαρίας την οποία ίδρυσε το 1909 (ένα μοναστήρι φιλανθρωπικής δραστηριότητας που παρείχε και ιατρική περίθαλψη). Η ζωή της αγίας στο μοναστήρι ήταν άκρως ασκητική. Σε αντίθεση με τα πολυτελή κρεβάτια και τα πλούσια γεύματα που απολάμβανε στα βασιλικά ανάκτορα, τώρα ξεκουραζόταν σε ξύλινο κρεβάτι, χωρίς στρώμα, ενώ νήστευε με μεγάλη αυστηρότητα.
Η κοινότητα απέκτησε νοσοκομείο, εξωτερικά ιατρεία, φαρμακείο, όπου μέρος των φαρμάκων χορηγούνταν δωρεάν, ξενώνα και πολλούς άλλους χώρους, ενώ η σίτιση ήταν δωρεάν. Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου βοηθούσε ενεργά τον ρωσικό στρατό, συμπεριλαμβανομένων και των τραυματιών στρατιωτών.
Οταν ήρθαν στην εξουσία οι μπολσεβίκοι, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη Ρωσία, υπογράφοντας έτσι τη θανατική καταδίκη της. Ο Λένιν, γνωρίζοντας τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε ο λαός στην αγία, και φοβούμενος λαϊκή αντίδραση, φρόντισε να γίνει η σύλληψή της αθόρυβα, με κάθε μυστικότητα. Πράγματι, την Τρίτη του Πάσχα, μέσα στον πανικό που δημιούργησε στις αδελφές η παρουσία στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού στη μονή, η Ελισάβετ συνελήφθη γρήγορα, χωρίς να προλάβει να δώσει οδηγίες στις μοναχές, οι οποίες ξέσπασαν σε γοερά και τρομοκρατημένα κλάματα μπροστά στην απαγωγή της αγαπημένης τους πνευματικής μητέρας και προστάτιδος. Στα 30 λεπτά που της δόθηκαν για να ετοιμαστεί, μάζεψε τις αδελφές στον ναό και προσπάθησε να τους δώσει την ελπίδα ότι θα επέστρεφε σύντομα, παρόλο που γνώριζε το τέλος που την περίμενε. Ετσι, την άνοιξη του 1918 φυλακίστηκε και εξορίστηκε από τη Μόσχα στο Περμ.
Ο φοβερός θάνατός της και οι χειροβομβίδες που δεν εξερράγησαν
Τη νύχτα προς τις 18 Ιουλίου 1918 η μεγάλη πριγκίπισσα Ελιζαβέτα Φιόντοροβνα βρήκε τον θάνατο από τους μπολσεβίκους, οι οποίοι την πέταξαν σε ένα ορυχείο κοντά στο Αλαπάεβσκ. Στο εγκαταλελειμμένο ορυχείο υπήρχε λάκκος βάθους 60 μέτρων. Σπρώχνοντας και χτυπώντας τους κρατουμένους, οι στρατιώτες άρχισαν να ρίχνουν τα θύματα ένα ένα στον λάκκο, πιστεύοντας ότι θα πνίγονταν στο νερό που υπήρχε μέσα. Πρώτη ρίχθηκε στον λάκκο η Ελισάβετ, η οποία σφραγιζόταν με το σημείο του Σταυρού, προσευχόμενη δυνατά λέγοντας: «Αφες αυτοίς, Κύριε, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι». Μετά ρίχθηκαν και οι υπόλοιποι. Ο δούκας Σέργιος προσπάθησε να αντισταθεί κι έτσι, αφού τον πυροβόλησαν, τον έριξαν στον λάκκο νεκρό. Ενας χωρικός έτυχε να βρίσκεται κοντά στη σκηνή του μαρτυρίου παρακολουθώντας κρυφά όσα συνέβησαν τα ξημερώματα της 18ης Ιουλίου. Στη συνέχεια διηγήθηκε με λεπτομέρεια την εξέλιξη των γεγονότων στο μαρτυρικό ορυχείο. Κατά τη μαρτυρία του, όταν οι στρατιώτες αντιλήφθηκαν από βογγητά των θυμάτων ότι ορισμένοι δεν πνίγηκαν, έριξαν στον λάκκο μία χειροβομβίδα. Ως απάντηση όμως από το βάθος άρχισε να ακούγεται ο χερουβικός ύμνος!
Η Αγία Ελισάβετ δεν έφθασε στον πυθμένα του λάκκου γιατί η πτώση της διακόπηκε από κορμούς ξύλων που προεξείχαν. Εκοιμήθη όμως από τα τραύματά της.
Στις 31 Οκτωβρίου ο Λευκός Στρατός, αντίπαλος των μπολσεβίκων, κατέλαβε το Αλαπάεβσκ και βρήκε τα σώματα των μαρτύρων. Δίπλα στο λείψανο της Αγίας βρέθηκαν δύο χειροβομβίδες, οι οποίες παραδόξως δεν εξερράγησαν. Ο Θεός οικονόμησε ώστε το αγιασμένο σώμα της οσιομάρτυρος να μη διαμελισθεί, αλλά να μείνει ακέραιο για να δοθεί ως ιερός θησαυρός στο πλήρωμα της Εκκλησίας.
Το 1992, αμέσως μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, έγινε η ανακήρυξη της Ελιζαβέτας ως νεομάρτυρος και το διάστημα 2004-2005 τα λείψανά της μεταφέρθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας, στις Βαλτικές και σε άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, όπου τα προσκύνησαν
-120x86.jpg)
