Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει …
του π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου
Προσπαθώντας κανείς να περιγράψει την εποχή μας, να δώσει το στίγμα της αλλά και επισημάνει τα ιδιαίτερα γνωρίσματά της, θα αντιληφθεί στην πορεία του αυτή πως ανέκαθεν οι άνθρωποι όπου γης, διακατέχονται από ένα αρνητικό χαρακτηριστικό που περιγράφεται στα όρια της αχαριστίας και φτάνει μέχρι την αγνώμονα συμπεριφορά, την εκδίκηση.
-Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
• Σ’ αυτούς που ανοίγεις την καρδιά σου, ξεδιπλώνεις τα συναισθήματά σου, εμπιστεύεσαι τα αγωνιώδη ερωτηματικά σου, να σου γυρνούν την πλάτη.
Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει: • Σε εκείνους που εσύ στήριξες, τους στάθηκες ως φίλος, τους υπερασπίστηκες ως γνήσιος αδελφός, οι ίδιοι να σε ισοπεδώνουν με την συμπεριφορά τους, να σε απειλούν με την εκδικητική τους στάση και να σε απορρίπτουν σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή τους.
Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
• Στην πατρίδα μας, στην Μεγάλη μας Ελλάδα, που μας χάρισε ένα ευλογημένο τόπο, μια πλούσια ιστορία, μια ένδοξη και γεμάτη ήρωες κοινωνία, εμείς οι σημερινοί νεοέλληνες να την χαντακώνουμε, να την αφήνουμε έρμαιο στις σκοτεινές επιδιώξεις των δυνάμεων, του σκότους του αιώνος τούτου, να επιτρέπουμε να διαγράφεται η ιστορία της, να ξευτελίζονται οι ήρωές της…
(βλ. Αθανάσιος Διάκος- Εύστοχα ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος τόνισε σχετικά: «Αυτούς τους θολοκουλτουριάρηδες που ισοπεδώνουν αξίες και ιδανικά δυστυχώς επιδοτεί η ελληνική πολιτεία, όπως και με το πρόσφατο ακαταίσχυντο έργο μιας αγνώστου στο ευρύ κοινό σκηνοθέτου περί του ήρωα της Αλαμάνας Αθανασίου Διάκου, το οποίο ανέβηκε στο φεστιβάλ Αθηνών όμως όλοι οφείλουν να μάθουν πως ο αετός της Ρούμελης δεν λαβώνεται..)
Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
• Στην Εκκλησία που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει ως τροφός του Γένους, ως μάνα που αγκαλιάζει τα πονεμένα και παραστρατημένα παιδιά της, ως εργαστήριο αγίων και μαρτύρων της πίστεως- να την απορρίπτουμε, να της χρεώνουμε την ευθύνη για τα λάθη των κυβερνώντων, να την θεωρούμε την αιτία της δική μας δυστυχίας και ανέχειας πνευματικής.
Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
• Να εμπιστευόμαστε εύκολα ανθρώπους που είπαν ψεύτικα ότι μας αγαπούν και θέλουν το καλό μας. Που άνοιξαν την άδεια από όραμα καρδιά τους και μας έδωσαν ως αντάλλαγμα ένα απέραντο κενό, μια ανυπόφορη μοναξιά. Σε αυτούς που είπαν ψεύτικα ότι μας αγαπούν ταιριάζει αυτό που ο ποιητής έγραψε:
Τα λόγια σου τα εφήμερα
θεριά μοιάζουν ανήμερα
γι’ αγάπες άλλο μη μιλάς
αφού δεν ξέρεις ν’ αγαπάς.
Για να συμφωνήσει και η παρακάτω ιστορία και να επαληθεύσει όλα τα παραπάνω:
«Κάποτε υπήρξαν δυο φίλοι. Ο ένας είχε υπάρξει ευεργέτης για τον άλλο. Καθώς ετοίμαζαν το τραπέζι να φάνε είπε ο ένας: Δε μου δίνεις το μαχαίρι να κόψω λίγο ψωμί; Και ο άλλος απάντησε: Περίμενε, γύρνα λίγο να το βγάλω
από την πλάτη σου…»
Και απορείς και λέγεις: Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα; Υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις σαν αυτές που περιγράψαμε παραπάνω;
Και Όμως Υπάρχουν και είναι τόσο κοντά μας, δίπλα μας μα τόσο μακριά μας, ξένες όμως από τα πιστεύω και τα ιδανικά μας…
tweet
Δείτε επίσης
