π.Ανδρέας Κονάνος: Αν δεις το χώμα της γης που θα μας σκεπάσει όλους, τότε καταλαβαίνεις ότι πραγματικά μόνο ο Χριστός θα μας σώσει εκείνη την ώρα του θανάτου.
Θυμάσαι τι μου ‘πες την ημέρα που πήρες τηλέφωνο και δεν με έβρισκες; Ηταν η ημέρα που δεν μπορούσα να σου μιλήσω. Και ξαναπήρες και ξαναπήρες. Κι αντέδρασες. Είχες δίκιο ν’ αντιδράσεις. Αλλά δεν είναι αγάπη αυτό.
Μου ‘πες στην τελευταία κλήση σου στον τηλεφωνητή: «Αν και τώρα δεν μου μιλήσεις, θα καταλάβω, πάτερ, ότι αυτά που λες είναι μόνο λόγια». Ωραία. Πες, λοιπόν, ότι αυτά που λέω είναι μόνο λόγια. Δεν οφείλεις εσύ, παρ’ όλα αυτά, να μ’ αγαπήσεις; Κι ας λέω μόνο λόγια. Απ’ την άλλη, κι εγώ με τη σειρά μου δεν οφείλω να αγαπήσω εσένα που τα πήρες έτσι τα πράγματα, κάπως στραβά, και με παρεξήγησες;
Η αγάπη είναι άθλημα. Είναι κάτι που δεν έρχεται εύκολα. Το κατακτάς. Κι όταν έρθει όμως, πάλι δεν μένει εύκολα. Πάλι πάει να φύγει. Και πάλι πάει να έρθει. Ας δούμε μια υποθετική άλλη εξέλιξη του προηγούμενου παραδείγματος. Αν την ώρα εκείνη που με έβριζες και μου έλεγες: «Πάτερ, μόνο λόγια λες», σήκωνα το τηλέφωνο, το άρπαζα και σου μίλαγα και σου έλεγα: «Παρακαλώ, τι θα θέλατε; Θα σας μιλήσω. Γιατί να μη σας μιλήσω. Σε εσάς δεν θα μιλήσω;» «Αχ, πάτερ μου, μου μιλήσατε;
Τι καλός που είστε τώρα!» θα μου απαντούσες. Δηλαδή, πριν από λίγο, όταν δεν απαντούσα, ήμουν ένας υποκριτής που μόνο λόγια λέω. Αν μιλήσω, γίνομαι ξαφνικά πάλι καλός. Δηλαδή όποιος μας κάνει το χατίρι, όποιος μας κάνει αυτά που θέλουμε και όποιος πάει με τα νερά μας είναι αγαπητός. Αυτή είναι η ανθρώπινη αγάπη.
Αγάπη δοσοληψίας: Μου δίνεις, σου δίνω, είμαστε εντάξει. Υπάρχει μια ισότητα. Η αγάπη η αληθινή όμως φανερώνεται μέσα στην αδικία. Και μέσα στην κακία. Να δέχεσαι κακία κι εσύ να βγάζεις μεγαλείο ψυχής. Αν το μπορείς, βέβαια. Αν δεν σου βγαίνει, θα βγάλεις αυτό που βγαίνει. Τι; Φωνές, νεύρα, βρισιές, κατάρες.
Οταν αργότερα όμως το καταλάβεις, κάνε την προσευχή σου και πες: «Κύριε, με δοκίμασες και φάνηκε η φτώχεια μου. Μου ‘δωσες μια ευκαιρία να δείξω την αγάπη μου και αποδείχτηκε ότι τελικά δεν είχα. Να δω λίγο πού έχω φτάσει και είμαι ακόμα στην αρχή. Ακόμα μαθαίνω το άλφα και το βήτα.
Μου ‘δωσες, Κύριε, ένα θερμόμετρο για να σφυγμομετρήσω και να δω τη θέρμη της καρδιάς μου, πού βρίσκομαι, κι είδα ότι δεν πάω καθόλου καλά. Απόδειξη: δεν μου μίλησαν καλά και θύμωσα. Οταν μου φέρθηκαν άσχημα, εγώ παρεξηγήθηκα. Οταν με πρόσβαλαν, αμέσως αγανάκτησα. Δεν έβγαλα καλοσύνη. Πού ‘ναι η αγάπη μου;»
Φαντάσου την απόστασή μας απ’ τα λόγια του Χριστού. «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών». Τους εχθρούς; Μα εδώ δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τους δικούς μας, τον άνθρωπό μας! Θ’ αγαπήσω τον εχθρό μου; Πάρα πολύ δύσκολο. Αν ζεις αυτή την εμπειρία, σε παρακαλώ να προσεύχεσαι και για μένα και για όσους άλλους δεν τα ζούμε.
Μακάρι να τα ζήσουμε κάποτε. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά είναι απλά αν τα δούμε με τα μάτια τα θεϊκά. Δηλαδή, αν δεις το χώμα της γης που θα μας σκεπάσει όλους, τότε προσγειώνεσαι. Και καταλαβαίνεις ότι, πραγματικά, μόνο η αγάπη θα μας σώσει εκείνη την ώρα.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος»
Discussion about this post