Εάν κάποιος κάνει μία βόλτα στο διαδίκτυο, θα διαπιστώσει ότι σε πολλές κοσμικές ιστοσελίδες ο Άγγλος Δαβίδ Μπάλφουρ, ο οποίος κατά την κουρά του είχε ονομαστεί Δημήτριος, εμφανίζεται ως κατάσκοπος της Αγγλίας και ότι ο λόγος που έγινε ιερομόναχος στην Ορθόδοξη Εκκλησία και συνδέθηκε με το Άγιον Όρος ήταν για να δρα ελεύθερα ως κατάσκοπος.

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ είχε μία γνήσια μεταστροφή στην Ορθοδοξία, συνδέθηκε με τον όσιο Σιλουανό και τον Γέροντα Σωφρόνιο, έγινε άγαμος κληρικός της, δεν έκανε όμως υπακοή στον άγιο Σιλουανό και στον Γέροντα Σωφρόνιο, ούτε έμεινε σταθερός στην πίστη του και αποχώρησε από την Ορθοδοξία οικειοθελώς, ζώντας πλέον ως λαϊκός.

Η περιπετειώδης όμως αυτή ζωή δεν σημαίνει ότι μπήκε στην Ορθοδοξία για να κατασκοπεύει.

Την πλήρη επιβεβαίωση μας δίνει και το εξής απόσπασμα από το βιβλίο με τις επιστολές του Γέροντα Σωφρονίου στον Ντέιβιντ Μπάλφουρ, «Αγώνας Θεογνωσίας», έκδ. Ι. Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, σελ. 29-30, όπου περιγράφεται η τελική επιστροφή του Μπάλφουρ στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τα τελευταία χρόνια της ζωής του:
«Στη Γενεύη σημειώθηκε η τελευταία μεταστροφή στην εσωτερική ζωή του Μπάλφουρ.

Αυτό συνέβη το 1962. Μια νύχτα ξύπνησε την οικογένειά του και νιώθοντας ασυνήθιστη ταραχή, αναφώνησε πανηγυρικά: «Πιστεύω εκ νέου»!

Παραμένει μυστήριο, τι έζησε τότε.
Αλλά από εκείνη τη στιγμή αναζητούσε επίμονα την ενσωμάτωσή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Πάνω από όλα διψούσε να κοινωνήσει τα άχραντα μυστήρια του Σώματος και του Αίματος του Λυτρωτή.
Χωρίς αναβολή κατευθύνθηκε στον γέροντα Σωφρόνιο, τον παλαιό και πιστό εν Χριστώ φίλο του, ηγούμενο ήδη τον καιρό εκείνο της Μονής του Τιμίου Προδρόμου στην Κομητεία του Έσσεξ της Αγγλίας.

Η συγκινητική συνάντησή τους κατέληξε σε βαθιά εξομολόγηση μετανοίας του Μπάλφουρ για όλα τα χρόνια της πνευματικής αποξενώσεώς του, που έζησε μακριά από την Εκκλησία.

Μετά το γεγονός αυτό ο Μπάλφουρ απευθύνθηκε στον Μητροπολίτη Νικόλαο, έξαρχο Δυτικής Ευρώπης, με το αίτημα να τον δεχθεί πίσω στους κόλπους της Εκκλησίας ως λαϊκό.

Από εκείνη τη στιγμή και ως το τέλος της ζωής του ο Μπάλφουρ φρόντιζε με κάθε επιμέλεια την πίστη του στην Ορθοδοξία, μεταλαμβάνοντας συχνά των αγίων του Χριστού μυστηρίων.

Πολλοί θυμούνται τα καυτά δάκρυα μετανοίας, που έχυνε στη θεία Λειτουργία.

Από τότε ανανεώθηκε και η πνευματική επαφή του με τον γέροντα Σωφρόνιο. Η πνευματική καθοδήγηση δεν γινόταν πλέον δι’ αλληλογραφίας, αλλά προφορικά κατά τη διάρκεια τακτικών συναντήσεων.

Με το θάνατό του, που σημειώθηκε την 11η Οκτωβρίου 1989, μετά από παρατεταμένη ασθένεια, τερματίσθηκε η δύσκολη ζωή του περιπετειώδους αυτού ανθρώπου. Λίγο πριν πεθάνει, είχε πει:

«Εγώ, σαν ασύνετο γαϊδουράκι, σκέφτηκα να τρέξω πίσω από δύο ισχυρά άλογα, τον γέρονταν Σιλουανό και τον πατέρα Σωφρόνιο».

Πολλοί πιστεύουν ότι ο Μπάλφουρ έζησε χρησιμοποιώντας υποκριτικά την Ορθοδοξία.

Και η άποψη αυτή ίσως στηρίζεται στις παλινωδίες του, όπως και σε ορισμένες συγκυρίες της περιπετειώδους ζωής του.

Τα κείμενα όμως που διαθέτουμε δεν οδηγούν σε τέτοια συμπεράσματα.»