Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Εντούτοις παρεκβαίνοντας λόγω ανάγκης λέμε αυτά που θα έπρεπε να ακούμε.
Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο πως η εποχή μας είναι αρκετά δύσκολη. Ο διανοούμενοι περί άλλα τυρβάζουν, οι δημοσιογράφοι εμπορεύονται την αγωνία, οι πολιτικοί απορριπτέοι και οι εκκλησιαστικοί άνδρες μένουν σε μακρόσυρτα ευχολόγια.
Στον νέο αυτό κόσμο των καινούργιων αντιλήψεων, της αλλαγής ηθών και νοοτροπίας, η Εκκλησία ασφαλώς δεν μπορεί να μείνει σιωπηλός θεατής. Θα πρέπει να μελετήσει καλά τι επικρατεί, τι προτιμάται, τι αρέσει και τι δίνει αγωνία στον κόσμο, ώστε να καταθέσει λόγο ελευθεροποιό και ελπίδας. Η ύλη, η πτώση, η ευκολία, ο παρασυρμός, οδηγούν τον άνθρωπο εκεί που μερικές φορές δεν του αρέσει κιόλας.
Πειράζει και ο πονηρός, αλλά περισσότερο του προετοιμάζει τον χώρο ο απρόσεκτος άνθρωπος. Νεόφερτες αντιλήψεις, αναθεωρημένη παιδεία, έντονη διαδικτυακή ενασχόληση, ζωή δίχως φραγμούς και όρια, νεολαία δίχως υγιή πρότυπα, παρουσιάζουν έναν ταραγμένο νεοελληνικό βίο.
Παρά την οικονομική κρίση, οι συμπατριώτες μας πάσχουν για κέρδος, πλουτισμό και κατάχρηση. Ο ευδαιμονισμός, η ευδαιμονία, η άσωτη ζωή, ο αδίστακτος εγωισμός, δυστυχώς κυριαρχούν.
Ο αθεϊσμός, ο υλισμός, ο μηδενισμός, επηρεάζουν και πειράζουν, προβληματίζουν και πανικοβάλλουν. Ζούμε σε έναν νέο κόσμο που χρήζει μιας προσεγμένης ποιμαντικής μέριμνας, για να ακούσει κυρίως ο νέος το ευαγγελικό μήνυμα, τη μαρτυρία Χριστού. Κύριος στόχος πολλών είναι ο πλουτισμός. Το ίδιον συμφέρον αγρίεψε τον άνθρωπο, το κέρδος τον έκανε αδίστακτο. Έγινε απαραίτητο και αναγκαίο και το εντελώς περιττό.
Παρασύρεται σε έναν ονειρεμένο, φανταστικό, εικονικό κόσμο. Αγαπά το ψευδές, το φανταχτερό, το ατομικό και το ιδιωτικό. Ζει άπνοα, ανόητα, εγωιστικά και φίλαυτα. Απουσιάζει η επικοινωνία, το κέφι, το φιλότιμο, το μεράκι, ο ταπεινός αγώνας για τον άρτο τον επιούσιο.
Αυξήθηκε η μόρφωση και η παραμόρφωση, η οίηση και η φυσίωση. Δεν δίνεται ελληνορθόδοξη αγωγή, αλλά στείρες γνώσεις παπαγαλίας, που λησμονιούνται μόλις τελειώσει το έτος. Η σοφία απομακρύνεται, η ευφυΐα περιορίζεται, η ευγένεια φυγαδεύεται και η ταπείνωση θεωρείται αδυναμία. Σ’ αυτό τον νέο κόσμο τι έχει να πει η Εκκλησία; Έχει κάτι να πει; Λέει;
Μη μόνο αφορίζει; Μη μένει κλεισμένη στο κάστρο της, αναμένοντας να την προσκυνήσουν; Είναι καιρός κάτι να πει αφουγκραζόμενη τους παλμούς των καιρών.
