του Πρωτοπρεσβύτερου Διονυσίου Τάτση
Στις διάφορες συναντήσεις που πραγµατοποιούν οι χριστιανοί συχνά γίνεται λόγος για ενάρετους ανθρώπους, που είναι ανάµεσά µας και προσφέρουν σηµαντικό πνευµατικό έργο.

Περιγράφονται γεγονότα και καταστάσεις µε ενθουσιασµο και υπερβολή και δηµιουργούνται εντυπώσεις αδικαιολόγητες, γιατί η πραγµατικότητα είναι διαφορετική. Αυτό συµβαίνει, γιατί αγνοούν οι άνθρωποι ότι άλλο είναι η γνώση των αρετών και άλλο η απόκτησή τους.
Οι θεολόγοι και οι ιεροκήρυκες µιλούν µε άνεση και ενθουσιασµο για τις αρετές, αλλά για τον κόπο και τον ιδρώτα που απαιτεί η απόκτησή τους δεν κάνουν λόγο!

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει ότι «αρετή που δεν ασκείται εµπρακτα, γρήγορα, κάτω από την επήρεια των διαφόρων περιστάσεων, εξαφανίζεται». Ενάρετος λοιπόν δεν είναι ο θεωρητικός της αρετής, αλλά ο εργάτης της αρετής. Όχι αυτός που µελετάει, µιλάει και γράφει για την αρετή, αλλά αυτός που ταπεινά τηρεί τις εντολές, δεν κάνει θόρυβο, συναισθάνεται τις αδυναµίες του και ζητάει το έλεος του Θεού. Αυτός που συνήθως δεν µπορεί να περιγράψει όσα βιώνει, ούτε προθυµοποιείται να διδάξει σχετικά. Ωστόσο η ζωή του µιλάει στους άλλους, τους παραδειγµατίζει και τους διδάσκει.

Το περί αρετής θεµα είναι πολύ σοβαρό και χρειάζεται προσοχή. ∆υστυχώς, βλέπουµε καθηµερινά ανθρώπους µε «αρετές» να µας απογοητεύουν µε τη συµπεριφορά τους και τις επιλογές τους.
Πέφτουµε από τα σύννεφα και σκανδαλιζόµαστε. Είναι νευρικοί, ανυπόµονοι, φιλόδοξοι, υποκριτές, περίεργοι, φίλοι της κατάκρισης αλλά και των αρνητικών και µαύρων λογισµων. Ενώ εµεις νοµίζαµε ότι είχαν ανέλθει και τις τελευταίες βαθµίδες της κλιµακας των αρετών.

Οι αδυναµίες τους αποκα-λύπτονται, όταν αντιµετωπίζουν διάφορες δυσάρεστες καταστάσεις ή όταν δεν έχουν το πρώτο λόγο στο περιβάλλον τους. Αυτό φαίνεται περισσότερο στους προβεβληµένους κληρικούς, οι οποίοι βιώνουν γεγονότα που δεν τους αρέσουν, αλλά κρύβουν την ενόχλησή τους και εµφανίζονται ως ανώτεροι και ανεπηρέαστοι. Έρχονται οµως ώρες όπου τα τείχη της υποκρισίας πέφτουν και η πραγµατικότητα εµφανίζεται σε όλο το µεγαλείο.

Τότε η απογοήτευση είναι πικρή. Και διερωτάται κανείς. Που είναι οι αρετές; Γιατί χάθηκαν τόσο ξαφνικά;
Είναι ανάγκη να χτίζουµε την πνευµατική µας ζωή σε γερά θεµέλια, δηλαδή στην ακριβή τήρηση των εντολών του Ευαγγελίου. Μόνο τότε θα έχουµε πραγµατική πρόοδο. Εάν η θεωρία µας δεν είναι βιωµατική, οι «αρετές» µας θα εξανεµίζονται και θα γινόµαστε χειρότεροι και από τους κοσµικούς.