Αμέτρητα παραδείγματα φανερώνουν την δύναμη της προσευχής!

ΔΥΝΑΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ: Ο Μωυσής με την προσευχή του άνοιξε την Ερυθρά θάλασσα και οδήγησε μέσα απ’ αυτήν τον λαό του Θεού.

«Στον πόλεμο με τους Αμαληκίτες πώς έσωσε τον Ισραήλ; Παρέδωσε τα όπλα και το στρατό στο μαθητή του και αυτός αντέταξε τις προσευχές. Και όσο προσευχόταν, νικούσε ο Ισραήλ. Όταν σταματούσε, νικούσε ο Αμαλήκ. Έτσι και εμείς· όταν προσευχόμαστε, νικούμε τον διάβολο· όταν αμελούμε την προσευχή, μας νικά» (ι. Χρυσόστομος).

Ο προφήτης Ηλίας «με την προσευχή του έκλεισε τους ουρανούς για τρία χρόνια και έξι μήνες· και πάλι με την προσευχή ο ουρανός έριξε βροχή και η γη βλάστησε τους καρπούς της» (Ιακ. 5:17-18).

«Η δύναμη της προσευχής έσβησε την κάμινο του πυρός (τρεις παίδες), έκλεισε τα στόματα των λιονταριών (Δανιήλ), άνοιξε τις πύλες του ουρανού (Ηλίας), απεμάκρυνε ασθένειες, σταμάτησε σεισμούς και τιμωρίες… Και γενικά όλα τα κακά τα εξαφάνισε η προσευχή».

«Με την προσευχή ο απόστολος Παύλος στους Φιλίππους συγκλόνισε τη φυλακή και σαν λιοντάρι έσπασε τις αλυσίδες. Το ίδιο έγινε και με τον απόστολο Πέτρο. Βγήκε από την φυλακή και χάρη στην αρετή του και για τη σωτηρία των ανθρώπων. Περισσότερο βγήκε χάρη στην προσευχή της Εκκλησίας.

» Μέγα όπλο η προσευχή· πλούτος που δεν εξαντλείται, λιμάνι χωρίς κύματα, ρίζα και πηγή και μητέρα απείρων αγαθών, πιο δυνατή και απ’ αυτή τη βασιλική εξουσία.

» Γιατί όταν αρρωστήσει ο βασιλιάς και καίγεται στον πυρετό, ενώ έχει δίπλα του γιατρούς, σωματοφύλακες, υπηρέτες, στρατηγούς, ούτε η τέχνη των γιατρών, ούτε η παρουσία των φίλων, ούτε οι υπηρεσίες των δούλων, ούτε τα άφθονα φάρμακα, ούτε τα εκλεκτά φαγητά, ούτε η χρηματική περιουσία, ούτε κανένα άλλο ανθρώπινο μέσο έχει τη δύναμη να τον ανακουφίσει από την αρρώστια που υποφέρει.

» Αν όμως έλθει κάποιος άγιος άνθρωπος, που έχει παρρησία στο Θεό, και ακουμπήσει απλώς το σώμα του και αναπέμψει θερμή προσευχή γι’ αυτόν, αμέσως όλη η αρρώστια φεύγει. Και αυτό που δεν κατάφερε ο πλούτος, η ιατρική επιστήμη, το βασιλικό αξίωμα, αυτό κατορθώνει η προσευχή ενός φτωχού, πολλές φορές, ανθρώπου» (ι. Χρυσόστομος).

Από το τεύχος: Αρχιμ. Επιφανίου Χατζηγιάγκου