ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ!

Δέντρο μου, μοναχικό που καρτεράς της άνοιξής σου τα λουλούδια,
πόσο σε ζηλεύω καλό μου,
πόσο πολύ σε θαυμάζω!
Μοναχή ψυχή, μέσα στην έρημο των ανθρώπων την αγάπη,
…χωρίς να σε νοιάζει η ιστορία,
ή τι λένε για σένα οι λόγιοι, θνητοί.
Δέντρο μου μοναχό, εκεί στον κάμπο, που δροσοσταλίδες οι σκέψεις μου, στα κλαδιά σου ακουμπάνε.
Πες μου το μυστικό σου, πως γίνεταιμέσα στην παγωνιά της μοναξιάς σου να ζεις, μέσα στο παγωμένο σου κορμί;
Τότε το δέντρο μου χαμογέλασε, με έβαλε μέσα στην ψυχή του και, ενώ μιλιά δεν έχει, ακούμπησε το κορμί μου μέσα στου ξυλένιου κορμιού του την ψυχή μου…να το γευθώ…
Και άρχισε, το νερό στα σπλάχνα μου, ως δέντρο εμένα να μου μιλά…Χιόνι στο έξω σου βασιλιά μου είναι η αγάπη των ανθρώπων…
Μα εγώ ξέρω πως η αγάπη είναι η ζωή. Εσύ αγάπησες και η αγάπη της φύσης σε είδε και σε έβαλε μέσα στο κορμί της, που τα πάντα στην γη είναι αυτή.
Τότε σταμάτησε το δέντρο να μου μιλά, και έγινα ο τίποτα εγώ, το ξύλο του…
Και άκουγα το νερό να μου λέει: Εσείς οι άνθρωποι
ζείτε νεκροί από αυτό το πνεύμα που γνωρίζεις βασιλιά μου.
Τώρα που έγινες δέντρο, νιώσε τα περσινά φύλλα σου τα νεκρά και πεθαμένα για τους ζωντανούς ανθρώπους…
Μέσα στου ξύλου την τροφή, ζουν ποιο δυνατά, στην ψυχή του ξύλου τούτου του δέντρου που εσύ στα σπλάχνα του τώρα ζεις…
Τότε σκίρτησαν τα σπλάχνα μου και μάτωσε η καρδιά μου
και φώναξα προς την αγάπη: Θεέ μου, Θεέ μου, αυτό το δέντρο ήμουν και έψαχνα Θεό;
Τότε άστραψε ο ουρανός…
μα στάσου… αυτή η λάμψη είμαι εγώ, αυτή η λάμψη είναι η ματιά μου.
Και ως άνεμος στα ξαφνικά βρέθηκα να ανεμίζω στα κλαδιά του δένδρου του δάσους μου.
Τότε πάλι αναφώνησα και είπα:
Θεέ μου Θεέ μου τι γίνεται εδώ ήμουν άνεμος και έψαχνα Θεό;
Χαχαχαχα…
…ακούστηκε να μου γελά ο άνεμος!
Όχι Βασιλιά μου, απλά αγάπησες και η καρδιά μου σε είδε και σε έβαλε μέσα στη ψυχή μου.
‘Ανεμε, βγες έξω θέλω να σε δω βγες έξω όταν σου μιλάω θέλω να σε θωρώ.
Χαχαχα…
…βρε βασιλιά μου, μου απάντησε ο άνεμος,
υπάρχει άλλο πρόσωπο εκτός απο την αγάπη;
Τότε δάκρυσα από συγκίνηση και βρέθηκα να είμαι ο άνεμος και να ΄χω το πρόσωπό σου.
Μα τότε πάλι σκίρτησαν τα σπλάχνα μου και έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια η καρδιά μου.
Και βρέθηκα να είμαι σε άλλη γη και σε άλλο ουρανό,
να είμαι μέσα στο σύμπαν και ένα δάκρυ ψηλά ως ήλιο να θωρώ και απόρησα….
μα πριν προλάβω κάτι να σκεφτώ ακούστηκε φωνή απο τον ουρανό:
Τι θέλεις; Τι ζητάς;
Ως ξένος σε αυτό δάκρυ γιατί κοιτάς;
Και τότε απάντησα προς την φωνή: μα τι πόνος είναι αυτός;
Μα ποιά αγάπη μπορεί τόσο πολύ να αγαπάει;
Τότε απάντησε πάλι η φωνή:
Αυτό το δάκρυ είναι της μάνας γης της χήρας γεννημένης αγάπης!
Τότε κύλησε το δάκρυ προς την γη,
και ευθύς τότε και εγώ μαζί του δάκρυσα.
Και σκεπτόμενος πως όταν η μεγαλύτερη αλήθεια στη γη είναι το μεγαλύτερο τους ψέμα, τότε ποιά αγάπη να ψάχνω εγώ να βρω;
Πήρα τα συντρίμμια της καρδιάς μου και το δάκρυ αυτό το αγκάλιασα να μην είναι πια ορφανό…
Μα τότε άστραψε ο ουρανός και βρέθηκα να είμαι πάλι στης γης το χώμα…
μα καρφωμένος επάνω σε ένα σταυρό…
και να ΄χω στα μάτια μου την Παναγία.
Και εκεί που μου ήρθε να πω στον πόνο μου ΙΛΗ ΙΛΗ….
μα στάσου την γνωρίζω αυτή την ιστορία…
και λέω προς την Παναγία…
Γυναίκα μην κλαίς,
την ξέρω καλά την ιστορία
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΓΥΡΙΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕ!!!
.
Αφιερωμένο στην πληγωμένη σας αγάπη!
.
Ευχολόγιο:
Ο πόνος και η θλίψη είναι η σαπίλα και η μούχλα,
που τον σπόρο του σίτου,
μέσα του το χώμα κρατά.
Η αγάπη είναι το νερό που χάρη στη μούχλα,
την σαπίλα, και τον πόνο,
μέσα στο θάνατο γεννιέται ο βλαστός του δέντρου που στον ουρανό πια κοιτά και όσο πόνεσε τόσο βαθιές ρίζες έχει στο χώμα κάνοντας το θεοφώτιστο δένδρο να χαμογελά!!!.