Την Αλεξάνδρα την γνώρισα το καλοκαίρι σε μια παραλία της Χαλκιδικής. Έπαιζε ξέγνοιαστη μαζί με τα άλλα παιδιά ανοίγοντας πηγαδάκια στην άμμο. Κάπου-κάπου ξέφευγε από την παρέα της, κάνοντας και καμιά βουτιά στη θάλασσα. Κάποια στιγμή με πλησίασε και πιάσαμε κουβέντα.

– Τι ωραίο χρώμα που έχει ο ουρανός! Μονολόγησα……

Σήκωσε τα μάτια της ψηλά…………..τον κοίταξε σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά!………….και μετά ήρθε και κάθισε δίπλα μου.

– Στο σχολείο, όταν ζωγραφίζω τον ουρανό, κ εγώ τέτοιο χρώμα τον κάνω! Γαλάζιο!

-Σου αρέσει το σχολείο;

– Περιμένω με ανυπομονησία να πάω φέτος στη Δευτέρα τάξη!

– Έχει και ο χειμώνας τις χάρες του…………….της λέω…………..εκτός από το σχολείο, έχει και ένα σωρό γιορτές.

– Εμένα, από όλες τις γιορτές του χρόνου, μου αρέσουν τα Χριστούγεννα, επειδή τότε έρχεται ο Άη Βασίλης και μου φέρνει δώρα.

– Εφέτος; Τί σου έφερε;

– Την barbie και πολλά άλλα……….

– Του τα είχες ζητήσει εσύ;

– Ναι βέβαια!

– Αν του ζητήσεις και τώρα κάτι? Θα σε ακούσει;…….ΞΑΦΝΙΑΣΤΗΚΕ!

– Τώρα………………μα τώρα δεν ακούει.

-Γιατί; Που είναι τώρα;…………Για λίγο βρέθηκε σε αμηχανία….

– Είναι στο σπίτι του……………..

– Και το σπίτι του πού είναι;

– Δεν ξέρω

– Οι Άγιοι πού βρίσκονται;

– Στον ουρανό………….κοντά στο Θεό….

– Ξέρεις ότι σαν αληθινός Άγιος που είναι ο Άγιος Βασίλης, μας ακούει κάθε μέρα;

……….ανοίγει τα μάτια της διάπλατα και με κοιτάζει με απορία!!!

– Φέρνει και δώρα;

– Μόνο δώρα? Ακούει και τις προσευχές μας!

– Δε μου είχε πει κάτι τέτοιο η μαμά.

– Η γιαγιά;

– Ούτε η γιαγιά

– Η δασκάλα στο σχολείο;

– Ούτε η δασκάλα……..

– Σίγουρα θα σου το πούνε φέτος…………………..την καθησυχάζω.

– Φέτος………………..ίσως……..

Αλεξάνδρα, Αλεξάνδρα…………..

Τα παιδιά τη φωνάζουν και εκείνη τρέχοντας πάει κοντά τους.

Την κοιτώ που απομακρύνεται και αναρωτιέμαι……….μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να λέμε στα παιδιά την αλήθεια;

Καλά Χριστούγεννα.