Αχαριστία: Ο Ιησούς πορεύεται προς τα Ιεροσόλυμα και έξω από μία κωμόπολη συναντά μία ομάδα δέκα λεπρών, οι οποίοι τον παρακαλούν με μεγάλη φωνή «Κύριε, κάνε τό ἔλεός σου καί γιά μας καί θεράπευσέ μας».
Η λέπρα ήταν μια φοβερή ασθένεια, η οποία τους παλαιότερους καιρούς έκανε τους ανθρώπους που προσέβαλε, δυστυχισμένους, και τελικώς τους οδηγούσε στον θάνατο.
Όποιος δυστυχισμένος παρουσίαζε τα πρώτα σημάδια της λέπρας τον συνελάμβαναν και τον έστελναν εξορία, μακριά από την κοινωνία για να μη μεταδοθεί το μόλυσμα. Δόξα τω Θεώ όμως, το φάρμακο κατά της λέπρας που ανακαλύφθηκε, έδωσε τέλος στην τρομερή αυτή νόσο, και τα λιγοστά σχετικώς κρούσματα στις χώρες του λεγόμενου “Τρίτου Κόσμου” σήμερα, αντιμετωπίζονται αποτελεσματικώς.
Την εποχή του Ιησού Χριστού η ασθένεια της λέπρας είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις. Αποτελούσε άμεση απειλή για όλους και δημιουργούσε πανικό και αντικοινωνικές συμπεριφορές. Εθεωρείτο μεταδοτική αρρώστεια και θανατηφόρα, ό,τι περίπου αργότερα η πανώλη και η φυματίωση. Τους λεπρούς τους είχαν σε απομόνωση και απόλυτη περιφρόνηση, γιατί πίστευαν πως η ασθένειά τους οφείλονταν και στην αμαρτωλότητά τους. Επιστεύετο δηλαδή ότι ο Θεός τούς τιμωρούσε με την ασθένεια για τις αμαρτίες τους. Έτσι η λέπρα έπαιρνε και θρησκευτικές διαστάσεις, πέρα από τις άμεσες σωματικές και κοινωνικές.
Από διηγήσεις της Καινής Διαθήκης, σχετικά με λεπρούς, πληροφορούμαστε την τραγική τους θέση. Εκτοπισμένοι σε ερημικές περιοχές, μακριά από τις οικογένειες και την ανθρώπινη παρουσία και παρηγοριά, συνήθως αναζητούσαν κάποια τροφή στις χωματερές και τα νεκροταφεία.
Η περίπτωση της θεραπείας των δέκα λεπρών είναι ένα καλό παράδειγμα χαρακτηρισμού των ανθρώπων και σε σχέση με την αρετή της ευγνωμοσύνης. Οι εννέα, ενώ θεραπεύονται, συνεχίζουν να ζουν την κοινωνική και θρησκευτική καταδίκη τους και αποφεύγουν να ενταχθούν στις υγιείς κοινωνίες, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη τους για το καλό πού τους έγινε. Μόνο ο δέκατος επιστρέφει να εκφράσει τις ευχαριστίες του και να ενταχθεί ομαλά στην κοινωνία των συνανθρώπων του και στην θρησκευτική κοινότητά του.
Όταν είδε ότι θεραπεύτηκε, ο ένας λεπρός ο αλλιεθνης, γύρισε δοξάζοντας με δυνατή φωνή τον Θεό, έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού και Τον ευχαριστούσε. Πάλι με δυνατή φωνή μιλά στον Θεό. Μόνο που αυτή τη φορά δεν στέκεται μακριά Του. Δε ζητά πλέον το έλεος, αλλά ευχαριστεί από την καρδιά του προσκυνώντας τον Λυτρωτή Του. Αποδίδοντας την ευχαριστία, λαμβάνει από τον Χριστό την ευλογία της σωτηρίας. «Η πίστις σου σέσωκέ σε» (Λουκ. 17, 19).
Δεν είναι τυχαία η επισήμανση από τον ιερό συγγραφέα της περικοπής πως οι εννέα συμπεριφέρθηκαν εγωκεντρικά και αγνώμονα. Από τη στιγμή που λύθηκε το πρόβλημά τους ξέχασαν εντελώς την καλωσύνη που τους έγινε. Μόνο ο ένας, που μάλιστα εθεωρείτο αλλοεθνής και αλλόθρησκος, συμπεριφέρθηκε ανθρώπινα, απλά και πολύ φυσικά, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του. Οι ευγνώμονες, κατά συνέπεια, είναι ελάχιστοι και αυτό αποτελεί παράδειγμα αυτοκριτικής, αλλά και συνειδητοποίησης πως η θρησκευτικότητα δεν συνεπάγεται πάντοτε και αληθινή στάση ζωής.
Είναι μεγάλο λάθος και αχαριστία εκ μέρους μας να ξεχνάμε τις ευεργεσίες του Θεού και να τον θυμόμαστε μόνο στά δύσκολα.
Αγαπητοί αδελφοί, «Αναστάς πορεύου, η πίστις σου σέσωκέ σε», είναι τα τελευταία λόγια που ακούει ο λεπρός από τον Χριστός μας. Από εδώ και πέρα δεν θα βρίσκεται κάτω από το καθεστώς της αμαρτίας της φθοράς και του θανάτου. Θα είναι ένας άνθρωπος αναστάσιμος, θα έχει γευτεί όλα αυτά τα προνόμια που εξασφαλίζει η εν Χριστώ ζωή και πίστη. Θα μπορεί να κάνει γενναία άλματα πνευματικής προόδου, θα μπορεί να δοξολογεί και να εμπνέεται από τον Χριστό μας.
Ας ευχαριστούμε λοιπόν για όλα, για ό,τι και αν συμβή, αυτό είναι ευχαριστία. Διότι το να το κάνεις αυτό όταν όλα πηγαίνουν ομαλά, δεν είναι σπουδαίον, επειδή σε αυτό ωθεί η ιδία η φύσις των πραγμάτων. Εάν όμως ευχαριστούμε ενώ ευρισκόμεθα στο βάθος των κακών, αυτό είναι θαυμαστόν, συμφωνα με τον χρυσορρήμονα Ιωάννη Χρυσόστομο.
Discussion about this post