Ανω κάτω κυβέρνηση και Εκκλησία μετά τη ….βόμβα Φίλη για το ρόλο της Εκκλησίας
Κάνοντας μια σύντομη ανασκόπηση των όσων διαδραματίστηκαν την προηγούμενη εβδομάδα, στην ιερή διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και την ανώτατη εκκλησιαστική Αρχή της χώρας, τόσο με φόντο τις αλλαγές που προωθούνται στο μάθημα των Θρησκευτικών όσο και στον απόηχο των απίστευτα προκλητικών δηλώσεων του Νίκου Φίληγια τη διασύνδεση της Εκκλησίας με τη Χούντα των Συνταγματαρχών, αναδύεται μια σειρά από προβληματισμούς για τα πραγματικά κίνητρα αυτού του ιδιότυπου πολέμου.
Πώς, δηλαδή, είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, ο – και τυπικά – θεματοφύλακας της Παιδείας της χώρας, να επιτίθεται, και μάλιστα με εμφανή χαρακτηριστικά εμπάθειας και κακής προαίρεσης, απέναντι σε έναν θεσμό, όπως η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, φτάνοντας στο σημείο να προκαλέσει ακόμη και το κοινό περί δικαίου αίσθημα;
Δείτε εδώ σχετικό άρθρο για φίλη και Εκκλησία
Τι επιδιώκει, τελικά, ο Νίκος Φίλης, προβάλλοντας διαρκώς θέσεις, οι οποίες, στην πιο ακραία έκφανσή τους, έφτασαν στο σημείο να εξοργίσουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, μια προσωπικότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος, με ιδιαίτερα ήπια και σίγουρα συγκαταβατική συμπεριφορά;
Γιατί, δεν είναι η πρώτη φορά που ο υπουργός Παιδείας βρίσκεται στο επίκεντρο σφοδρότατων επικρίσεων: άλλοτε εξαιτίας των κατά καιρούς τοποθετήσεών του σε κρίσιμα εθνικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα ο χαρακτηρισμός «αιματηρή εθνοκάθαρση» που απέδωσε αναφερόμενος στη Γενοκτονία των Ποντίων, κι άλλοτε με περίεργες εκτιμήσεις, όπως, για παράδειγμα, ότι η διδασκαλία του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών είναι μια «παρά φύσιν διαδικασία».
Έχει γενικώς παρατηρηθεί ότι κάθε φορά που ο κ. Φίλης καταπιάνεται σε δηλώσεις του με την Εκκλησία, τα Θρησκευτικά, την Ιστορία, καταφεύγει σχεδόν πάντα σε ένα αήθες κρεσέντο ύβρεων και κατηγοριών απέναντι σε αυτά, δίνοντας την αίσθηση ότι απλώς θέλει να προκαλέσει μεγάλο θόρυβο και τίποτε άλλο. Ακόμη και ο πλέον ανυποψίαστος μπορεί να διακρίνει πως πίσω από την επίφαση της «άλλης», της «διαφορετικής» πολιτικής, μοιάζει να κρύβεται ένα άσβεστο μίσος απέναντι σε οτιδήποτε σχετίζεται με την χριστιανική πίστη και την Ορθοδοξία.
Γιατί, λοιπόν συμβαίνει αυτό; Και κατ’ επέκταση, γιατί δεν παρεμβαίνει ο πρωθυπουργός να βάλει ένα «φρένο» στον αμετροεπή κ. Φίλη; Τον καλύπτει; Ασπάζεται τις θέσεις του; Επικροτεί τον εκμαυλισμό των χριστιανικών ιδεωδών στο όνομα μιας ανιστόρητης διαμάχης, που μόνο κακό κάνει στους ήδη ταλαιπωρημένους από τα Μνημόνια πολίτες αυτής της χώρας.
Τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί η συντήρηση μιας τέτοιας πολεμικής, τη στιγμή που ο τόπος διψά για ουσιαστικές λύσεις;
Ο υπουργός Παιδείας ξεπερνάει κάθε υπαρκτό όριο, με τις αναφορές του. Ίσως ξεχνάει τον ρόλο που διαδραμάτισε η Εκκλησία στην περίοδο τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης.
Ίσως πάλι, να λησμονεί μεγάλες προσωπικότητες της Εκκλησίας, οι οποίες προσέφεραν τα πάντα για την διάδοση της εθνικής παιδείας, ακόμη και κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας : ο Κύριλλος Λούκαρις, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Μελέτιος Πηγάς και ο Μάξιμος Μαργούνιος αποτέλεσαν λαμπρά παραδείγματα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού.
Γιατί, άραγε, αυτή η προσπάθεια αποκαθήλωσης των χριστιανικών και ορθόδοξων ιδεωδών να συνεχίζεται απέναντι σε καθετί νόμιμο και συνταγματικά κατοχυρωμένο; Και, τέλος, γιατί πρέπει ο κ Φίλης να πετάει λάσπη στον ανεμιστήρα απέναντι σε όποιον ασπάζεται το ελληνορθόδοξο δόγμα;
Αυτό το παιχνίδι της τεχνητής πρόκλησης πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Είναι άλλο πράγμα να διαφωνεί κανείς με τα ιδεώδη αλλά και με τις ενέργειες της Εκκλησίας, κι άλλο να επιχειρεί να παρουσιάσει ως «μίασμα» οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τις θρησκευτικές ιδέες.
Ο κ.Τσίπρας εκτίθεται ανεπανόρθωτα από τη στάση του υπουργού του: Αντί να προστατέψει την υστεροφημία του, σιγοντάρει τον Υπουργό και τις ανιστόρητες θέσεις του. Το τίμημα αυτής της στάσης είναι τεράστιο. Κι αυτό ο πρωθυπουργός οφείλει να το αντιληφθεί άμεσα, προτού να είναι πολύ αργά.
