Με τη νίκη του Τραμπ η κατάσταση άλλαξε και από το ταξίδι του Ομπάμα θα μείνουν μόνον οι συμβολισμοί και κυρίως όσα ειπωθούν μακριά από τις κάμερες.
Γενική είναι η διαπίστωση ότι σε περίπτωση εκλογικής νίκης της Χίλαρυ Κλίντον, η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου στην Ελλάδα θα αποκτούσε άλλη σημασία, με δεδομένο ότι όσα θα έλεγε θα αποτελούσαν πρόγευση της πολιτικής που θα ακολουθούσε η διάδοχός του.
Με την νίκη του Τραμπ, η κατάσταση άλλαξε, και από το ταξίδι του Ομπάμα θα μείνουν μόνον οι συμβολισμοί και κυρίως όσα ειπωθούν μακριά από τις κάμερες, όπου εκεί λέγονται τα σημαντικά, κι εμείς πληροφορούμαστε με διαρροές, όσα θέλουν να πληροφορηθούμε.
Θεωρώ θετικό το γεγονός ότι δημοσίως, με αποκαλυπτικό τρόπο ο Πρόεδρος, συγκεκαλυμμένα ο πρωθυπουργός, εξέθεσαν τα προβλήματα της εξωτερικής μας πολιτικής για την Κύπρο, το Αιγαίο, αλλά και τα Σκόπια. Επ’ αυτών, τίποτε το ουσιώδες δεν υπήρχε στις αντιπροσφωνήσεις του Αμερικανού προέδρου, όπως αναμενόταν άλλωστε. Αρκεί όμως που δημοσιοποιήθηκαν από την δική μας πλευρά, για να λάβει γνώση το διεθνές κοινό.
Εκείνο που χρήζει ερμηνείας, είναι η “αγιογράφηση” της Μέρκελ από τον Α. Τσίπρα, σε δημόσιο λόγο, που, εκτός των άλλων, εκπλήσσει επειδή δεν πέρασε πολύς καιρός που ο Έλληνας πρωθυπουργός “στόλιζε” την Α. Μέρκελ με τους πλέον απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Παρ’ όλο που είναι τρόπος ζωής για τον Α. Τσίπρα να αλλάζει τοποθετήσεις αναλόγως του πολιτικού – προσωπικού του συμφέροντος, εν τούτοις αναρωτιέται κάποιος προς τι τα εγκώμια προς την Μέρκελ, παρόντος του Μπ. Ομπάμα.
Πιστεύει ο Α. Τσίπρας ότι θα εξευμενίσει την γερμανική κυβέρνηση με ύμνους προς την καγκελάριο; Δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι τα κλειδιά τα κρατά ο Σόιμπλε, που φαίνεται ότι ανήκει σε άλλη λέσχη συμφερόντων από αυτήν της Μέρκελ; Ή μήπως αποτελούσε αιχμή προς τον Ομπάμα, επιβεβαιώνοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση περιμένει την λύση από την Ευρώπη και όχι από τις ΗΠΑ, οι οποίες πέραν των λόγων ουδέν;
Αν ισχύει το δεύτερο, προσωπικώς θα συμφωνούσα απολύτως με τον πρωθυπουργό, επειδή η επαναλαμβανόμενη έκκληση των ΗΠΑ για λιγότερη λιτότητα και ελάφρυνση του χρέους, μάλλον ως υποκριτική μού φαίνεται, επειδή ποτέ οι ΗΠΑ, όλα τα χρόνια του Μνημονίου, δεν ζήτησαν από το ΔΝΤ, όχι μόνον να ελαφρύνει κι αυτό το χρέος, αλλά και να αλλάξει την ομολογημένη αποτυχημένη πολιτική του έναντι της Ελλάδος, με τα καταφανή αντι-αναπτυξιακά μέτρα που προτείνει.
Δικό τους είναι το ΔΝΤ, και όμως το παραλείπουν στις συστάσεις τους, οι οποίες απευθύνονται μόνον προς την Γερμανία, επιβεβαιώνοντας την αρχική μου τοποθέτηση –από το 2010- ότι μας χρησιμοποίησαν ως όχημα της αντιγερμανικής πολιτικής τους, με τον Α. Τσίπρα ιδίως να μη το αντιλαμβάνεται και να θεωρεί πώς μπορεί “να χορέψει τις αγορές”.
Πάντως, ο πρωθυπουργός ήταν δηκτικός μεν, αλλά και “ευγενής” ώστε να μη αναφερθεί άμεσα στην ευθύνη των ΗΠΑ, ως προς το προσφυγικό, αναφέροντας ότι για την εξάλειψη του ζητήματος πρέπει, εκτός των άλλων, και να “καταπολεμηθούν τα γενεσιουργά αίτια της μετανάστευσης”. Τα οποία αίτια δεν είναι άλλα, από την συμμετοχή των ΗΠΑ στην ανίερη συμμαχία Τουρκίας – Κατάρ – Σαουδικής Αραβίας, με την ενίσχυση των τζιχαντιστών προς ανατροπή του Άσαντ, και στην σκόπιμη φρικαλέα συμπεριφορά τους, ώστε να αδειάσει η Συρία και το Ιράκ από χριστιανούς και αλεβίτες, προκειμένου να υπάρξει χώρος και για τη ίδρυση σουνιτικού κράτους, αναχώματος των επεκτατικών διαθέσεων των σιιτών του Ιράν (αλλά και διάλυσης της συνοχής των ευρωπαϊκών λαών).
Εκείνο που θα έπρεπε να γνωρίζουμε, και το αγνοούμε, είναι ο πραγματικός λόγος της επίσκεψης του Ομπάμα στη χώρα μας. Αντιπαρέρχομαι τα παιδαριώδη που ειπώθηκαν ότι ως βαθιά μορφωμένος άνθρωπος ήθελε να γνωρίσει την χώρα του πολιτισμού (!) Αν αυτός είναι ο λόγος, τότε είναι απορίας άξιον γιατί άφησε ανεκμετάλλευτα τα προηγούμενα οκτώ χρόνια, ή γιατί δεν περιμένει μερικούς μήνες, που ως συνταξιούχος θα έχει όλο τον χρόνο δικό του για πλήρη περιήγηση.
Προφανώς, ο πιο αισιόδοξος για μας λόγος είναι να βρει αντικαταστάτες της Τουρκίας, που η αστάθειά της δημιουργεί προβλήματα, και ο πιο απαισιόδοξος είναι να μας εξηγήσει πόσο επώδυνη θα είναι για την Ελλάδα μια ελληνορωσική προσέγγιση…
