Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ: Την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου, εορτή του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας, εντός του οποίου υπάρχει παρεκκλήσιο προς τιμήν του εορταζομένου Αγίου.
Κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση φιαλίδιο με αίμα του Οσίου Πορφυρίου.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του τόνισε: «Ηγάπησας ταπείνωσιν και ήσκησας υπακοήν, όθεν επλήσθης χαρίτων του Παρακλήτου, παμμάκαρ».
Οι στίχοι αυτοί του εξαποστειλαρίουδίδουν μία απάντηση στο ερώτημα το οποίο μπορεί να υπάρχει στην ψυχή και στη σκέψη του κάθε ανθρώπου, και στη δική μας, που ήρθαμε σήμερα εδώ, στον ναό της Παναγίας, όπου έχουμε αφιερώσει ένα ιερό παρεκκλήσιο προς τιμήν του συγχρόνου οσίου και θεοφόρου όντως πατρός της Εκκλησίας μας, του οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, αλλά και σε στη σκέψη όσων γνωρίζουν τα θαυμαστά γεγονότα που συνδέονται με τη ζωή του.
Και το ερώτημα είναι πως ο Θεός έδωσε τόσα πολλά χαρίσματα στον όσιο Πορφύριο και μάλιστα από νεαρή ηλικία, από την ηλικία των είκοσι περίπου ετών, και ενώ ήταν ακόμη νεαρός μοναχός. Ο Θεός τον αξίωσε όχι μόνο να γνωρίζει και να ομιλεί για πράγματα και καταστάσεις που συνέβησαν στο παρελθόν, αλλά και να προλέγει πράγματα τα οποία επρόκειτο να συμβούν στο μέλλον και να ομιλεί για ανθρώπους και τοπους τους οποίους δεν είχε συναντήσει και δεν είχε επισκεφθεί ποτέ.
Μπορεί ο όσιος να μην διακρινοταν για την κατά κόσμον σοφία και γνώση, καθώς ήταν ένας απλός και αγράμματος σχεδόν μοναχός αρχικα και ιερομόναχος στη συνέχεια, διακρινόταν όμως για τις δύο μεγάλες αρετές, που ακούσαμε προηγουμένως, για την ταπείνωση και την υπακοή. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, κρίνοντας από τον χρόνο κατά τον οποίο έλαβε τα θεία χαρίσματα, ότι έφθασε πολύ νωρίς σε μεγάλα μέτρα ταπεινώσεως και υπακοής, των δύο αρετών που είναι αλληλένδετες μεταξύ τους. Διότι η υπακοή είναι αδύνατη χωρίς την ταπείνωση, αλλά και η ταπείνωση έχει ως φυσική συνέπειά της την υπακοή.
Κατόρθωσε, λοιπόν, ο όσιος Πορφύριος να αποκτήσει πρώτα την ταπείνωση. Γνώριζε ότι αποτελεί το θεμέλιο κάθε αρετής και χωρίς αυτην τίποτε δεν μπορεί να κερδίσει και να αποκτήσει ο μοναχός αλλά και κάθε άνθρωπος που αγωνιζεται. Γι᾽ αυτό και την έθεσε ως πρωτιστο στόχο του και αγωνίσθηκε να την αποκτήσει βοηθούμενος και από την υπακοή που έκανε στους Γέροντές του, διότι αυτός που προσπαθεί να κάνει υπακοή, να κάνει δηλαδή όχι αυτό που θελει ο ίδιος, όχι αυτό που νομίζει ότι ειναι σωστό, όχι αυτό που δεν προσκρούει στον εγωισμό και το θέλημα του, αλλά το θέλημα του Θεού και το θέλημα του Γέροντος που εκφράζει το θέλημα του Θεού, αυτός νικά τον εγωισμό, ξεριζώνει την υπερηφάνειά του και αποκτά ταπείνωση. Και η ταπείνωση αποτελεί το κλειδί που ξεκλειδώνει τους θησαυρούς του Θεού, που ανοίγει τους κρουνούς της θείας χάριτος σε όσους την έχουν ενστερνισθεί, κατά τον λόγο της Γραφής ότι «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».
Και διδει τη χάρη του στους ταπεινούς ο Θεός, διότι γνωρίζει πως δεν θα την σφετερισθούν, αλλά θα την διαχειρισθούν με τον κατάλληλο τρόπο, χωρίς να υψηλοφρονούν και να υπερηφανεύονται νομιζοντας ότι δήθεν είναι δική τους ή ότι ο Θεός τους την όφειλε για τη μεγάλη αρετή τους.
Το διαπιστώνουμε αυτό και στη ζωή του οσίου Πορφυρίου. Αν και είχε τόσο πολλή χάρη και είχε επίγνωση αυτής της χάριτος, δεν υψηλοφρόνησε ποτέ, δεν θεώρησε ότι έκανε κάτι σπουδαίο, γιατί είχε ταπεινό φρόνημα, αλλά πάντοτε αποκάλυπτε φοβερά πράγματα με συστολή και με απλότητα.
Η υπακοή όμως είναι η δεύτερη αρετή την οποία ανταμείβει ο Θεός με τη χάρη του και ιδιαιτέρως με το διορατικό και προορατικό χάρισμα. Μόνο στον υπάκουο άνθρωπο αποκαλύπτει ο Θεός όσα μόνο Εκείνος μπορεί να γνωρίζει ως παντογνώστης, για να τα μεταφέρει ως κατάλληλος αγωγος στους ανθρώπους και να τους βοηθήσει στη ζωή τους, όπως συνέβαινε και με τον όσιο Πορφύριο, ο οποίος με το προορατικό και διορατικό του χάρισμα βοήθησε πάρα πολλές ψυχες που ερχόταν στο κελί του για να τον ρωτήσουν και να τον συμβουλευθούν, αλλά και ανθρώπους αγνώστους με τους οποίους επικοινωνούσε ο ίδιος, για να αποκαλύψει πληροφορίες και να τους δώσει συμβουλές χρήσιμες για τη ζωή τους.
Αυτές οι δύο μεγάλες αρετές, η ταπείνωση και υπακοή, που πολλες φορές εμείς δυστυχώς τις υποτιμούμε και δεν τις υπολογίζουμε, αποτελούν προξενο των μεγάλων δωρεών και χαρισμάτων που είχε ο όσιος Πορφυριος. Και είναι δύο αρετές, τις οποίες όλοι μας μπορούμε και πρέπει να επιδιώξουμε, εάν θέλουμε να ζήσουμε αληθινά την εν Χριστώ ζωή. Είναι απλές και προσιτές στον καθένα μας, και μπορούμε να αγωνισθούμε για να τις αποκτήσουμε όπου και αν ζούμε, και μέσα στον κόσμο και μέσα στην οικογένεια και μέσα στην εργασία μας και μέσα στο μοναστήρι, ανεξαρτητα από την ηλικία μας και τη θέση μας. Παντού και πάντοτε μπορούμε να προσπαθούμε να είμεθα ταπεινοί και στη στάση μας έναντι των ανθρώπων αλλά πολύ περισσότερο έναντι του Θεού. Παντού και πάντοτε μπορούμε να προσπαθούμε να είμεθα υπάκουοι στο θελημα του Θεού. Ας μην ξεχνούμε ότι ο όσιος Πορφύριος, παρότι ξεκίνησε από τα Καυσοκαλύβια, μια πολύ ερημική Σκήτη, έζησε όλη τη ζωή του, εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που είχε, μέσα στην Αθήνα, μέσα στο κέντρο της αμαρτίας, μέσα στην Ομόνοια, και όμως είχε αυτή τη χάρη του Θεού, γιατί έκανε υπακοή στο θέλημα του Θεού με πολλή ταπείνωση.
Έτσι θα έχουμε και εμείς τη χάρη του Θεού, και η χάρη του θα μας βοηθά για να ζούμε την εν Χριστώ ζωή και να αξιωθούμε και της αιωνίου μακαριότητος διά πρεσβειών του οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου που τιμούμε και εορτάζουμε σήμερα.
