Ι.Μ.Βεροίας: Την Κυριακή 19 Ιανουαρίου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου στα κοιμητήρια Βεροίας.
Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος χειροθέτησε σε αναγνώστη τον ιερόπαιδα της ενορίας κ. Θωμά Κυριακίδη.
Ομιλία Σεβασμιωτάτου
«Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που;»
Ένα από τα πιο γνωστά θαύματα του Χριστού, το θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα.
Ο Χριστός συναντά στην είσοδο μιάς κώμης δέκα λεπρούς, οι οποίοι τον ικετεύουν από μακριά, καθώς εξαιτίας της μολυσματικότητος της ασθενείας τους δεν μπορούσαν να πλησιάσουν, και του ζητούν να τους θεραπεύσει και να τους απαλλάξει από τη φοβερή αυτή ασθένεια που τους καταδίκαζε να ζούν απομονωμένοι από τους ανθρώπους.
Και ο Χριστός τους ευσπλαγχνίζεται και τους προτρέπει να απευθυνθούν στους ιερείς, για να πιστοποιήσουν ότι είναι πλέον υγιείς. Δεν έκανε τίποτε ο Χριστός. Δεν τους άγγιξε, δεν τους ρώτησε αν πιστεύουν ότι μπορεί να τους θεραπεύσει. Εκείνοι όμως απέδειξαν την πίστη τους στη δύναμή του με την υπακοή τους στην προτροπή του. «Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν», σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς.
Δέκα ήταν οι λεπροί και θεραπεύθηκαν και οι δέκα. Ένας όμως έκανε τη διαφορά. Μόλις διαπίστωσε ότι θεραπεύθηκε, επέτρεψε για να ευχαριστήσει τον ευεργέτη του Χριστό και να δοξάσει τον Θεό. Δεν πήγε πρώτα να συναντήσει την οικογένειά του, να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του, να φροντίσει για τον εαυτό του και για τη ζωή του. Με ευγνωμοσύνη πολλή επέστρεψε πρώτα για να ευχαριστήσει τον Χριστό που τον απάλλαξε από αυτή τη μάστιγα και να δοξάσει τον Θεό.
Η διαφορετική στάση του ενός από τους δέκα λεπρούς κάνει τον Χριστό να διατυπώσει μία εύλογη απορία. «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα που;»
Δεν θεραπεύθηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννέα που είναι και γιατί ήλθε μόνο αυτός, που είναι μάλιστα αλλογενής, που είναι Σαμαρείτης, καθώς ήταν γνωστό ότι οι Σαμαρείτες διάκειντο εχθρικά προς τους Ιουδαίους. Γιατί οι υπόλοιποι δεν ήλθαν για να δοξάσουν τον Θεό και να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους για την ίαση που απήλαυσαν;
Δικαιολογημένη η απορία του Κυρίου, ο οποίος συνήθως απέφευγε τις ευχαριστίες και τις τιμές των ανθρώπων. Ο λόγοςόμως για τον οποίο θέτει το ερώτημα και αναμένει την ευχαριστία και την ευγνωμοσύνη είναι για να διδάξει τους ανθρώπους την αναγκαιότητά της. Ο Χριστός θεραπεύει από αγάπη τους ανθρώπους και θέλει με την αγάπη του αυτή να τους προσελκύσει κοντά του.
Ο Χριστός επιδιώκει να αντιληφθεί ο άνθρωπος ότι το θαύμα που επιτελεί δεν είναι έκφραση μιάς απρόσωπης δυνάμεως ούτε ένδειξη του μεγαλείου του Θεού, αλλά απόδειξη της απέραντης αγάπης του προς το πλάσμα του. Γι᾽ αυτό και περιμένει την ευχαριστία και την ευγνωμοσύνη των δέκα λεπρών, γιατί με αυτή δείχνουν ότι κατανοούν την αγάπη του Θεού, τον πιστεύουν πραγματικά και δεν χρησιμοποίησαν τη δύναμή του μόνο όταν την είχαν ανάγκη.
Το ερώτημα του Χριστού προς τους πρώην λεπρούς απευθύνεται όμως και σε μας σήμερα. Γιατί ο Χριστός δεν θεράπευσε μόνο εκείνους από τη λέπρα του σώματος. Θεράπευσε και εμάς από τη λέπρα της ψυχής, που είναι η αμαρτία. Τον είδαμε πριν από μερικές εβδομάδες να γεννάται στο ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ, να έρχεται ως άνθρωπος στη γη για τη σωτηρία μας.
Και σπεύσαμε να εορτάσουμε τη γέννησή του. Σπεύσαμε να τον παρακαλέσουμε για τη σωτηρία μας και τη σωτηρία του κόσμου μας. Σπεύσαμε ίσως και να αποκαλύψουμε τη λέπρα της ψυχής μας στο ιερό μυστήριο της εξομολογήσεως και να λάβουμε την ίαση μεταλαμβάνοντας το Σώμα του και το Αίμα του.
Τι κάναμε όμως στη συνέχεια; Σκεφθήκαμε να του εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας όχι με λόγια αλλά με τα έργα μας και με τη ζωή μας; Με τη συμμετοχή μας στη θεία Λειτουργία και στα ιερά μυστήρια; Με τον αγώνα μας να ζήσουμε την εν Χριστώ ζωή που αποτελεί έκφραση της πίστεως και της αγάπης μας προς τον Χριστό; Με την προσήλωσή μας στο θέλημα και τις εντολές του; Διότι μόνο με αυτά μπορούμε να δείξουμε την ειλικρινή ευγνωμοσύνη μας στον Θεό, την οποία περιμένει και Εκείνος από εμάς. Αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη της ευγνωμοσύνης μας για όσα μας προσφέρει και για όσα κάνει για εμάς ο Θεός, να είμαστε και να παραμένουμε κοντά του.
Αυτό έκαναν και οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Αυτό έκανε και ο Μέγας Αθανάσιος, του οποίου εορτάσαμε χθες τη μνήμη. Εξέφρασε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του προς τον Χριστό με τους αγώνες του για να υπερασπισθεί τη θεότητά του εναντίον του αιρεσιάρχου Αρείου, και υπέμεινε για τον Χριστό και για την ορθή πίστη και διωγμούς και εξορίες και φυλακίσεις και τα πάνδεινα.
Γι’ αυτό οφείλουμε και εμείς και στον άγιο Αθανάσιο αλλά και στους άλλους Πατέρες που μετείχαν στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, την οποία τιμά φέτος ιδιαιτέρως η Εκκλησία μας, καθώς συμπληρώνονται 1700 χρόνια από τη σύγκλησή της στη Νίκαια της Βιθυνίας, άπειρη ευγνωμοσύνη. Διότι συνέβαλαν τα μέγιστα στη διατήρηση της Ορθοδόξου πίστεως, η οποία είναι και η μόνη που μας εξασφαλίζει τη σωτηρία μας.
Αυτήν την πίστη ας διαφυλάξουμε και εμείς, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μας και προς τον Θεό και προς τον άγιο και μέγα Αθανάσιο, ο οποίος πρωταγωνίστησε στην Α´ Οικουμενική Σύνοδο, με τον αγώνα μας να ζήσουμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας μας και να αξιωθούμε και της σωτηρίας που χαρίζει η ορθή πίστη στον Θεό κατά τη διαβεβαίωση του Κυρίου μας: «η πίστις σου σέσωκέν σε»».
