Του Χρήστου Φωτόπουλου
Ποιος ύμνος και ποια γλώσσα θα είναι ποτέ αρκετά για να υμνήσουν την Κεχαριτωμένη Κόρη; Ποιο ποίημα και ποιο τραγούδι είναι αντάξιο της Δόξας και της Μεγαλοσύνης της; Κι όμως μια απλή λέξη από μια πονεμένη καρδιά θα μπορούσε να είναι εκείνο το οποίο θα λυγήσει και τον ομορφότερο λόγο για Εκείνην!
Δεκαπενταύγουστος λοιπόν Αδελφοί, η Πάναγνος Μητέρα του Εμμανουήλ αφήνει τα επί γης και πορεύεται εν δόξη προς την όντως και ατελεύτητο Ζωή, προς τον Υιό και Θεό Της. Η Παναγία μας η αέναη Μεσίτρια μας προς τον Θεόν εκοιμήθη και μεστέστη από της γης εις τα άνω, μη εγκαταλείποντας όμως όλους εμάς αβοηθήτους και απροστάτευτους μέσα στην ζάλη του παρόντος βίου.
Αλήθεια ποια θα κατανοήσει τον πόνο μας καλύτερα από εκείνη που επόνεσε; Και πράγματι η Κυρία Θεοτόκος επόνεσε πολύ επί της γης βλέπουσα επί Σταυρού Κρεμάμενον τον Υιόν Της, υπέστη τον μεγαλύτερο πόνο το οποίον βιώνει μια μάνα, πόνεσε βαθύτατα και διαπέρασε την καρδιά της Ρομφαία ως της είχε είπει ο Δίκαιος Συμεών. Υπέμεινε λοιπόν παραδειγματικά τον πόνο Της και ηξιώθει αυτός ο πόνος να γίνει Χαρά βλέποντας τον Κύριον Αναστάντα εκ νεκρών!
Έτσι η Παναγίας μας, αυτή η πονεμένη Μάνα, εξακολουθεί να πονά διά όλους εμάς είτε δια την αμετανοησία μας, είτε δια τα θλίψεις και τας δοκιμασίας τας οποίας δοκιμάζουμε εις την παρούσα ζωή. Γίνεται όμως Γλυκιά δρόσος, παρηγορία, καταφυγή, προστασία, γίνεται το αποκούμπι των πονεμένων και αδικουμένων, γίνεται η Μάνα των ορφανών και η βοήθεια πάντων των ελπιζόντων εις Αυτήν!
“…Ξυπνά κι ο γέρο γούμενος, τον όρθρο του σημαίνει
και μουρμουρίζοντας σιγά, στην εκκλησιά πηγαίνει,
την άγια εικόνα της Κυράς σκυφτά να προσκυνήσει.
Κι εκεί που ετέντων ο παπάς τα χείλη να φιλήσει
του κάστηκε πως έλειπε – παράδοξη ιστορία –
απ΄ το θρονί της το χρυσό η Δέσποινα Μαρία…
Ετρόμαξ΄ ο καλόγερος… Στην πλάκα γονατίζει,
χτυπά το μέτωπο στη γη, παρακαλεί, δακρύζει ….
Με μιας αστράφτ΄ η εκκλησιά κι αισθάνεται ένα χέρι
όπου τον ανασήκωνε… Μοσχοβολάει τ΄ αγέρι…
Τα μάτια του άνοιξ΄ ο παπας… Στο κατασπρο του γενι
το δακρυ του εσταζε βροχη.. Κυττάζει… καθισμένη
στο θρόνο βλέπει την Κυρά, που του χαμογελούσε
και το Παιδί, που εχαίρετο και που τον ευλογούσε.
– Σε ποιο καλύβι αγνώριστο, σε ποια καρδιά θλιμμένη
να πέρασες τη νύχτα Σου, Κυρά Φανερωμένη;..”
Αυτό το ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τα όσα καταγράψαμε παραπάνω. Η Παναγία μας, η γλυκιά μας Μάνα βοήθησε και παλαιότερον αλλά βοηθά και τώρα και θα βοηθά πάντοτε το Γένος μας, διότι τούτο το Γένος των Ορθοδόξων Ρωμιών την αγαπά και προστρέχει εις Αυτήν, γνωρίζει τα λόγια του ποιητή τα οποία την εθέλουν <<Μάνα του Πλάστη μια φορά και δυο φορές δική μου, γιατί έχει δυο φορές παιδί εκείνον που κλαίει…>> και το Γένος μας έχει κλαύσει πολύ και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να έχει πολλούς λόγους δια να κλαίει.
Ας είναι λοιπόν Αδελφοί μου η Παναγία μας εγγυήτρια καλύτερων ημερών δια το Γένος μας και δια όλον τον κόσμον, άλλωστε εκείνη δεν ξεχωρίζει κανέναν, και ας την παρακαλέσουμε και τώρα και πάντοτε πρώτα δια την εσωτερική αλλαγή μας, δια την μετάνοιά μας δηλαδή και έπειτα διά όλα τα άλλα. Να μην απελπιζόμαστε έχομεν βεβαίαν την ακαταίσχυντον Θεομητορικήν Ελπίδα ότι η Παντάνασσα Μητροπάρθενος Κόρη θα είναι πάντοτε μαζί μας!
Ας κλείσουμε αυτά τα ταπεινά λόγια με το ποίημα του Κωστή Παλαμά δι Εκείνην, το οποίο εκφράζει όλων μας τα αισθήματα…
«Δέσποινα,
κανένα φόρεμα τή γύμνια μου
δέ φθάνει νά σκεπάσει,
…
Πρόστρεξε, Μυροφόρα,
μονάχα ἐσένα πίστεψα,
καί λάτρεψα μονάχα ἐσένα,
ἀπό τά πρωτινά γλυκοχαράματα
κι᾿ ὥς τώρα στά αἱματοστάλαχτα
μιᾶς ὠργισμένης δύσης.
…
Δέσποινα, στήριξέ με ἐσύ
καί μή μ᾽ ἀφήσεις…….». Ἀμήν.
Discussion about this post