ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ – Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση. Άλλοτε επιτρέπει να κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί και να αποφύγουμε η μάλλον να προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό πούθά μας έκανε το ταγκαλάκι.
Άλλοτε αφήνει τον διάβολο να μας πειράζη, για να μας δοκιμάση.
Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις και αντί κακό ο διάβολος μας κάνει καλό.
Θυμηθήτε τον Γερο-Φιλάρετο που έλεγε:
Τέκνον, έγκατάλειψις Θεού, ούδένα πειρασμόν σήμερα.
Ήθελε να παλεύη κάθε μέρα με τους πειρασμούς, για να στεφανώνεται άπό τον Χριστό.
Ένας δυνατός, όπως ο Γερο-Φιλάρετος, δεν αποφεύγει τους πειρασμούς, άλλα λέει στον Χριστό:
Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς και δώσε μου κουράγιο να παλέψω.
Ένας αδύνατος όμως θα πη: Μην έπιτρέπης, Χριστέ μου, να πειρασθώ.
Μη είσενέγκης ημάς εις πειρασμόν….
Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: ε, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ δεν αντέχω άλλο!, ενώ θα έπρεπε να πούμε: Δεν είμαι άνθρωπος είμαι παλιάνθρωπος.
Θεέ μου, βοήθησε με να γίνω άνθρωπος.
Δεν λέω να επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, άλλα, όταν έρχωνται, να τους αντιμετωπίζουμε με καρτερία και προσευχή.
Σε κάθε πνευματική χειμωνιά να περιμένουμε με υπομονή και ελπίδα την πνευματική άνοιξη.
Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι και, εάν εκείνη την στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει και φεύγει η φάλαγγα των δαιμόνων και γλυτώνουμε.
Όταν ένωθή ο άνθρωπος με τον Θεό, δεν έχει πιά πειρασμούς.
Μπορεί ο διάβολος να κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.
Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχώρηση πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος και, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν και πειρασμοί.
– Γέροντα, η πτώση σε μια αμαρτία μπορεί να γίνη κατά παραχώρηση του Θεού;
– Όχι, είναι βαρύ να πούμε ότι παραχωρεί ο Θεός να αμαρτήσουμε. Ο Θεός ποτέ δεν παραχωρεί να αμαρτήσουμε. Εμείς κάνουμε παραχωρήσεις και έρχεται ο διάβολος και μας πειράζει. Όταν λ.χ. ύπερηφανεύωμαι, διώχνω την θεία Χάρη, φεύγει ο Φύλακας Άγγελος μου, έρχεται ο άλλος …άγγελος, ο διάβολος, και σπάζω τα μούτρα μου.
Αυτή είναι δική μου παραχώρηση, και όχι του Θεού.
– Είναι σωστό, Γέροντα, όταν έχουμε μια πτώση να λέμε:
Ο πειρασμός με έρριξε;
– Πολλές φορές ακούω κι εγώ μερικούς ανθρώπους να λένε ότι φταίει ο πειρασμός, όταν ταλαιπωρούνται, ένω φταίνε οι ιδιοι που δεν αντιμετωπίζουν σωστά τα πράγματα.
Έπειτα ο πειρασμός, πειρασμός είναι. Μπορεί να μας έμποδίση άπό το κακό;
Την δουλειά του κάνει.
Να μην τα φορτώνουμε και όλα στον πειρασμό.
Ένας υποτακτικός, που ζούσε σε μια Καλύβη με τον Γέροντα του, μια φορά που έμεινε για λίγο μόνος του, πήρε ένα αυγό, το έβαλε πάνω σε ένα κλειδί – ήταν άπό εκείνα τα μεγάλα, τα παλιά κλειδιά – και άναψε άπό κάτω ένα κερί, για να το ψήση!
Μπαίνει ξαφνικά ο Γέροντας και τον βλέπει. ¨Τι κάνεις εκεί;, του λέει.
Να, Γέροντα, ο πειρασμός με έβαλε να ψήσω έδώ ένα αυγό, του λέει ο υποτακτικός του. Και τότε ακούσθηκε μια άγρια φωνή: Αυτήν την τέχνη έγώ δεν την ήξερα- άπό αυτόν την έμαθα!
Ο διάβολος μερικές φορές κοιμάται, και εμείς τον προκαλούμε.
