Του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου
Τό πιό μεγάλο πρόβλημα πού αντιμετωπίζει η χώρα μας σήμερα καί θά έχη πολλές συνέπειες γιά τό μέλλον, είναι δυστυχώς τό μεταναστευτικό, τό οποίο παρά τίς όποιες συζητήσεις καί προβληματισμούς, παραμένει άλυτο. Όλη η Ελλάδα τό αντιμετωπίζει, εξαιρέτως όμως κάποιες πόλεις πού λόγω τής γεωγραφικής τους θέσης είναι πύλες εισόδου, ή εξόδου, όπως είναι η δική μας πόλη η Πάτρα.
Χρόνια τώρα ασχολούνται οι πάντες μέ τό φλέγον αυτό θέμα, αλλ’ όμως παραμένει η μεγάλη πυορροούσα πληγή παρά τά όποια πρόσκαιρα (καί αναποτελεσματικά) επιθήματα.

Μέ αφορμή τόν άδικο θάνατο ενός νέου συμπολίτου μας, γιά ασήμαντο λόγο, από χέρια λαθρομεταναστών, έγινε ειρηνική διαμαρτυρία τών ανθρώπων τής περιοχής, όμως κάποιοι παρεισέφρησαν καί δημιούργησαν προβλήματα, τά οποία έγιναν πανελληνίως γνωστά.
Κατ’ αρχάς εκφράζομε τήν βαθειά μας οδύνη γιά τόν θάνατο τού Θανάση Λαζανά καί ευχόμεθα από τά βάθη τής ψυχής μας ο Κύριος νά τόν αναπαύη εν χώρα δικαίων καί αγίων καί νά στηρίζη καί παρηγορή τούς γονείς του καί τούς λοιπούς οικογενείς του.

Τό δεύτερο τό οποίο σημειώνομε είναι, η καταδίκη τής βίας απ’ όπου καί άν προέρχεται. Η βία δέν αντιμετωπίζεται μέ βία. Η όποια ειρηνική διαμαρτυρία γιά οποιοδήποτε θέμα συνιστά δικαίωμα τού πολίτου καί μέσα από ένα πολιτισμένο κλίμα δυνάμεθα νά εκφράσωμε τίς όποιες απόψεις μας. Πιστεύομε, ότι όλοι θά βοηθήσουν, ώστε νά εκτονωθή η όποια ένταση.

Όσον αφορά στήν πόλη μας, είναι γεγονός ότι επί χρόνια, τόσον πρίν έλθη η ελαχιστότητά μου σ’ αυτήν ως Επίσκοπος, αλλά καί επί τών ημερών μου, η πόλη αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα μέ τήν παρουσία τών οικονομικών μεταναστών, οι οποίοι δυστυχώς βρέθηκαν χωρίς πατρίδα σέ ξένο τόπο, εμπερίστατοι καί κατατρεγμένοι.

Η χώρα μας είναι φιλόξενη καί ο λαός μας γνωρίζει από ξενητειά καί φτώχεια. Έδειξε καί δεικνύει όλες τίς καλές του διαθέσεις καί προσέφερε αλλά καί προσφέρει τήν αγάπη του καί τήν συμπαράστασή του στούς «ξένους». Κανείς δέν μπορεί νά κατηγορήση τούς Έλληνες γιά αισθήματα ξενοφοβίας ή ρατσισμού. Άν τυχόν εξεφράσθησαν από κάποιους, είναι καταδικαστέα.

Επιπλέον, κανείς δέν μπορεί καί ούτε έχει τό δικαίωμα νά κατηγορήση τόν Πατραϊκό Λαό, ότι όλα αυτά τά χρόνια δέν έδειξε τήν δέουσα συμπεριφορά πρός τούς μετανάστες απ’ όπου καί άν προέρχονται. Ούτε γιά ρατσιμό, ούτε γιά έλλειψη αγάπης νομιμοποιείται κάποιος, νά κατηγορήση τόν κόσμο τής Πάτρας.

Έδωσε καί δίνει καί τό ψωμί από τό στόμα του, ο Πατρινός, γι αυτούς τούς ανθρώπους. Εκτός τών άλλων προσπαθειών θά αναφέρω τήν προσφορά αγάπης από τίς ενορίες μας, οι οποίες, όλα τά χρόνια πού είμαι στήν Πάτρα, μέ κυλιόμενο πρόγραμμα προσέφεραν υλικά αγαθά επί καθημερινής βάσεως σέ χιλιάδες μεταναστών (βλέπε καταυλισμός οδού Ευρώτα μέ όλα τά συμπαρομαρτούντα). Αυτή η προσφορά αγάπης, πού εκφράζεται σέ τροφή, φάρμακα κ.λ.π. καί σέ ηθική συμπαράσταση, συνεχίζεται καί βεβαίως στηρίζεται στόν λόγο τού Κυρίου, ο οποίος Κύριός μας είναι η σαρκωμένη αγάπη. Διακρίσεις στήν αγάπη δέν κάνομε.

Όμως τό θέμα δυστυχώς μέ τούς μετανάστες έχει πολλές παραμέτρους. Θά θίξωμε κάποιες απ’ αυτές.
1. Πόσους μετανάστες μπορεί νά αντέξη αυτή η χώρα; Ένα καράβι έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα. Άν φορτωθή υπερβολικά θά βουλιάξη.
2. Πώς φτάνουν οι άνθρωποι αυτοί μέχρις εδώ καί ποιά κυκλώματα δρούν ανεξέλγκτα, ώστε τσουβαλιάζοντας στήν κυριολεξία ανθρώπινες υπάρξεις, νά τίς πετάνε άλλοτε στή θάλασσα καί άλλοτε στή στεριά χωρίς καμμιά προοπτική;

3. Τί θά απογίνουν οι δυστυχισμένοι αυτοί αδελφοί μας, αφού δέν είναι δυνατόν νά περάσουν από τή χώρα μας στή Δύση;
4. Πώς θά αντιμετωπισθή τό οξύτατο πρόβλημα τής συγκέντρωσης ανθρώπων σέ καταυλισμούς τής ντροπής μέ τά όποια επακόλουθα;
5. Ποιά η στάση τής πολιτείας έναντι όλου αυτού τού ζητήματος καί ποιά η αντιμετώπιση όλων τών προβλημάτων τά οποία είναι αποτελέσματα τής ανεξέλεγκτης παρουσίας τών λαθρομεταναστών στήν πατρίδα μας;
Καί έρχομαι πλέον στίς διαμαρτυρίες τών δικών μας ανθρώπων.
Γιατί άραγε διαμαρτύρονται οι άνθρωποι;
Πρώτον γιατί αγαπούν τούς μετανάστες. Ποιός αντέχει νά βλέπη ανθρώπους σέ αυτή τήν κατάντια; Διαμαρτυρόμεθα όλοι γιά τόν εξευτελισμό τού ανθρωπίνου προσώπου. Ποιός  σώφρων άνθρωπος κλείνει τά μάτια του μπροστά στήν εκμετάλλευση τών συναθρώπων του καί στά επακόλουθα, άν θέλετε, τής όποιας παραβατικής συμπεριφοράς τών φιλοξενουμένων στή χώρα μας;

Αυτός είναι ο πρώτος λόγος τής διαμαρτυρίας τών Ελλήνων. Μέ παρρησία οι Έλληνες φωνάζουν: «Σταματήστε τά σκλαβοπάζαρα». Δέν είναι δίκαιη αυτή η αγανάκτηση τού Λαού; Ποιός δέν πονάει, όταν βλέπη ή ακούη μικρά παιδιά νά κλαίνε, νά πεθαίνουν μέσα σέ νταλίκες, νά πέφτουν από τά φορτηγά στίς εθνικές οδούς καί άλλα νά σκοτώνονται ή νά μεταφέρονται στά Νοσοκομεία μέ διαλυμμένα τά οστά τους; (Βλέπε τήν περίπτωση τού Αμίν. Ο Αμίν μαζί μέ συμπατριώτη του έπεσε από νταλίκα στήν εθνική οδό Πατρών Κορίνθου. Ο ένας απέθανε. Ο Αμίν έτυχε τής περιθάλψεως τής τοπικής Εκκλησίας. Όταν εξήλθε από τό Νοσοκομείο μετά από πολύμηνη νοσηλεία, ανετέθη η φροντίδα του σέ ευσεβή οικογένεια, έως ότου μπόρεσε νά περπατήση. Επανήλθε στήν πόλη μας γιά ιατρική περίθαλψη καί προγραμματισμένες εξετάσεις, πάλι υπό τήν φροντίδα τής Εκκλησίας. Καθημερινώς εκφράζει τήν ευγνωμοσύνη του. Δέν είναι βεβαίως η μοναδική περίπτωση).

Δεύτερον. Οι άνθρωποι διαμαρτύρονται γιά τό γεγονός, ότι σέ πολλές πόλεις τής Ελλάδος καί συνοικίες πόλεων, υπάρχει τεράστιο πρόβλημα εξ αιτίας τής παρουσίας εκατοντάδων ή καί χιλιάδων λαθρομεταναστών, μέ τά όποια προβλήματα. Κατανοούμε πλήρως τήν διαμαρτυρία τών ανθρώπων, πού δέν προέρχεται, επαναλαμβάνω από τήν έλλειψη αγάπης, αλλά είναι κραυγή πρός τούς υπευθύνους, γιά επίλυση τού προβλήματος.
Έχουν κατά καιρούς γίνει συσκέψεις επί συσκέψεων. Έχομε όλοι μας συμμετάσχει σέ πολλές απ’ αυτές. Όμως τό ζήτημα βαίνει από τό κακό στό χειρότερο.
Τί  άρα γε θά γίνη; διερωτάται ο καθείς. Είναι στά χέρια τών υπευθύνων μιάς τοπικής κοινωνίας η λύση τού ζητήματος; Τί μπορεί νά γίνη σέ μιά πόλη, πού αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα; Παρά τίς προσπάθειες τών τοπικών παραγόντων, τίς οποίες εκτιμάμε, τό πρόβλημα δυστυχώς δέν αντιμετωπίζεται στή ρίζα του καί στή βάση του, τοπικά.

Τό θέμα είναι μείζον καί αφορά τήν πολιτική καί τήν στάση τής Ελληνικής Πολιτείας, ως πρός τήν αντιμετώπισή του.
Μετά λόγου γνώσεως στό σημείο αυτό θά πούμε, ότι ουδέποτε η Ελληνική Πολιτεία αντιμετώπισε μέ τήν δέουσα προσοχή καί ευθύνη τό ζήτημα τής εισόδου καί παραμονής στή χώρα μας τών μεταναστών. Ποτέ δέν υπήρξε συγκεκριμένο πρόγραμμα καί ποτέ δέν αντιμετωπίστηκε σωστά ούτε ως πρός τίς επιπτώσεις του σέ σχέση μέ τούς μετανάστες, αλλ΄ ούτε καί πρός τίς επιπτώσεις του σέ σχέση μέ τούς Έλληνες.
Γνωρίζομε γιά τήν συνθήκη «Δουβλίνο 2», γιά τίς προσπάθειες αναθεώρησής της, γιά τήν παρουσία στά σύνορα τής δύναμης τής Frontex, ακούσαμε γιά τόν περίφημο «φράκτη» στόν Έβρο, κ.λ.π. Αλλά διερωτώμεθα.

Ποιά είναι η στάση τής Ευρώπης έναντι στό θέμα αυτό; Είπαν άρα γε ποτέ, μέ τόλμη, οι δικοί μας, ότι δέν μπορεί αυτός ο τόπος νά χωρέση άλλους λαθρομετανάστες; Ποιά θά είναι η θέση τής Ελλάδος έναντι τής Ευρώπης, ή τής Ευρώπης έναντι τής Ελλάδος, όταν η χώρα μας μετατραπή σέ μιά «αποθήκη» ενός μεγάλου αριθμού Ασιατών μεταναστών; Πόσους λαθρομετανάστες «θέλει» ή μπορεί νά αντέξη η Ευρώπη. Όταν κλείση τήν «καρδιά της» στούς ανθρώπους αυτούς, εμείς τί θά απογίνωμε; Δέν πρέπει, νά υπάρξουν διακρατικές συμφωνίες;
Η Τουρκία είναι η χώρα διακινήσεως τών λαθρομεταναστών καί γνωστόν τυγχάνει, ότι εμπαίζει τήν Ελλάδα καί κατ’ επέκτασιν τήν Ευρώπη. Αλλά καί η Ευρώπη εμπαίζει τήν Ελλάδα, μή λαμβάνουσα υπ’ όψιν ότι τά σύνορα τής Ελλάδος είναι καί σύνορα τής Ευρώπης.
Ποιά οικονομικά συμφέροντα «παίζονται» στίς πλάτες τών δύστυχων αυτών ανθρώπων; Μήπως μετριούνται ως κατά κεφαλήν εισόδημα καί συμφέρει κάποιους η ταλαιπωρία τους;

Δέν γνωρίζω άν ποτέ αυτά τά ερωτήματα τέθηκαν, καυτά όπως είναι, από τούς δικούς μας, στούς Ευρωπαίους. Καί άν ετέθησαν, αμφιβάλλω, άν υποστηρίχτηκαν μέ σταθερότητα καί επιμονή.
Καί κάτι ακόμα. Δέν είμαι πεπεισμένος, ότι μέσα από τήν φαγωμάρα πού έχομε εμείς πάνω στό θέμα αυτό, κάποιος μάς παίρνει στά σοβαρά.
Μέχρι τώρα τά πράγματα είναι απογοητευτικά. Η διαφωνία απόψεων, τά συμφέροντα, η αδιαφορία καί η τελευταία ακυβερνησία, μάς χαντάκωσαν.

Μιά ευχή θά κάνω. Όποια Κυβέρνηση καί άν προκύψη, νά σκύψη, άν θέλη νά προσφέρη υπηρεσία σ’ αυτόν τόν τόπο, μέ συνείδηση ευθύνης, έναντι τής ιστορίας, έναντι τής Ελλάδος, έναντι αυτού τού τόσο ταλαιπωρημένου Λαού μας καί νά δώση λύση στό πρόβλημα.
Εμείς θά συνεχίσωμε νά αγαπάμε καί τούς «ξένους», οι οποίοι βρίσκονται ή θά βρεθούν στήν πατρίδα μας, αλλά νά αγαπάμε καί τήν πατρίδα μας καί νά ακούμε καί τόν πόνο καί τήν αγωνία αυτού τού Λαού.

Αυτό σάς μεταφέρομε κύριοι τής Κρατικής Εξουσίας καί σάς επισημαίνομε μέ τήν συνείδηση τού χρέους καί τής ευθύνης έναντι τού τόπου μας καί τής ιστορίας.
«Ο Λαός δέν αντέχει άλλο… Ο τόπος βουλιάζει….».