Του Ζιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ Κυκκώτη
Κάθε χρόνο κατά την Κυριακή της Απόκρεω η Εκκλησία μας αναφέρεται στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και στην τελική μας κρίση, εκφράζοντας έτσι το ζωηρό ενδιαφέρον της για την σωτηρία μας, τονίζοντας ταυτόχρονα την φιλευσπλαχνία και την φιλανθρωπία του Θεού προς όλους μας.
Tο όνομά της, η Κυριακή της Απόκρεως, το πήρε από το γεγονός ότι από την επομένη ημέρα αρχίζει η αποχή μας από το κρέας (από – κρέας).
Με αυτό τον τρόπο η Εκκλησία μας θέλει να μας βοηθήσει να έχουμε ισχυρή θέληση για να διακρίνουμε το καλό από το κακό (όπως για παράδειγμα να βρούμε τη θέληση και τη δύναμη να κόψουμε το τσιγάρο, οι αλκοολικοί το ποτό και οι ναρκομανείς το ναρκωτικό και οι φιλοκατήγοροι την άσχημη συνήθεια τους να συκοφαντούν και να υποψιάζονται τους πάντες και να χύνουν δηλητήριο κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους στα μέλη της οικογένειας τους και στην εργασία στους συναδέλφους τους και στο κόσμο που έρχεται σε επαφή μαζί τους).
Για να κατανοήσουμε πιο είναι το νόημα της ζωής μας, στην σημερινή Ευαγγελική Περικοπή γίνεται αναφορά στην ημέρα της Κρίσεως κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού, όπου, σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία, όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν αν θα ζήσουν αιώνια στη θεία μακαριότητα του Παραδείσου ή στην οδύνη της κολάσεως.
Στην πραγματικότητα η δικαιοσύνη του Θεού για την κρίση μας συνδέεται με το περιεχόμενο των επιλογών μας στη ζωή μας. Επιλέγοντας την επιτέλεση του καλού επιλέγουμε τον Παράδεισο. Επιλέγοντας την αδικία σε βάρος των συνανθρώπων μας και την ανοχή μας προς ό,τι είναι αμαρτωλό και κακό, επιλέγουμε την Κόλαση.
Για να έχουμε την ελπίδα του Παραδείσου πρέπει οι σκέψεις μας κι οι πράξεις μας να αποβλέπουν στο κοινόν καλόν. Έτσι, αν στη ζωή μας επιλέξουμε την αγάπη, έχουμε την ελπίδα του Παραδείσου, αν γίνουμε φορείς της αδιαφορίας και του μίσους γινόμαστε άξιοι της Κολάσεως.
Η αγάπη είναι κατάσταση ελευθερίας, υπευθυνότητας και μαρτυρίας της αλήθειας. Αντίθετα η κάθε είδους αδιαφορία επιτελέσεως του καλού, αποτελεί μορφή συμμετοχής στην επιτέλεση του κακού και τελικά έκφραση μίσους. Το μίσος με την αύξησή του, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε φόνο.
Εκεί που απουσιάζει η αδιάκριτη κι άδολη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους αρχίζει να καλλιεργείται το μίσος. Το μίσος αποδιοργανώνει τη ζωή μας και διαστρέφει την προσωπικότητά μας. Το μίσος μας διαφθείρει, μας κάνει εγκληματίες. Τελικά το μίσος σκοτώνει μισούνταν και μισούμενο, με το ξύπνημα της εκδίκησης και της αντεκδίκησης.. Η εκδίκηση δεν οδηγεί ποτέ σε θετικά αποτελέσματα. Πάντοτε οδηγεί σε καταστροφές και τραγωδίες. Με το μίσος δεν γαληνεύεις ποτέ σου. Είσαι πάντοτε ανήσυχος και δυστυχισμένος. Το μίσος εκφράζει διχασμένες αρρωστημένες και διχασμένες ανθρώπινες υπάρξεις. Η ζωή αυτών που μισούν συνδέεται με την καταστροφή και τη δυστυχία. Ενώ το μίσος σε ασχημίζει, η αγάπη, όχι μόνο σε σώζει, αλλά σου κάνει τη ζωή όμορφη, γιατί πηγή της αγάπης μας είναι η αγάπη του Θεού (από τα Σεμινάρια του Καθηγητού μας Μέγα Φαράντου στην Εταιρεία των Φίλων του Λαού).
Όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος «Ο Θεός αγάπη εστίν και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ».
Έτσι, η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή έχει ως κεντρικό θέμα τη Μέλλουσα Κρίση. Κατά τη βεβαίωση λοιπόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κριτήριον της μεγάλης εκείνης στιγμής θα είναι η άσκηση της αγάπης, η αγάπη του ανθρώπου προς τους άλλους ανθρώπους.
Βλέπουμε δηλαδή το κριτήριο του Θεού να εξαρτάται βασικά από εμάς, από τη στάση μας έναντι των άλλων ανθρώπων. Κατά πόσο δηλαδή, αν δώσαμε νερό στο διψασμένο, αν φιλοξενήσαμε τον ξένο, αν βοηθήσαμε τον φτωχό, αν συμπαρασταθήκαμε έμπρακτα στις ανάγκες του διπλανού μας, του κάθε ανθρώπου που συναντάμε μπροστά μας και μπορούμε να τον βοηθήσουμε.
Η φιλεύσπλαχνη και φιλάνθρωπη στάση μας θα σταθεί, σύμφωνα με την μαρτυρία της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής, το μοναδικό μέτρο για την κρίση μας.
Βέβαια τα προβλήματα των άλλων έχουν πολλές φορές τεράστιες διαστάσεις. Δεν μας ζητά όμως ο Θεός να λύσουμε αμέσως όλα τα προβλήματα του κόσμου.
Από μια βρύση δεν μπορεί να ξεδιψάσει ο κόσμος όλος. Μπορούν όμως να ωφεληθούν οι κοντινοί και οι περαστικοί.
Ο Θεός μας ζητά να κάνουμε ό,τι μπορούμε, μέσα στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Ζητά πάντοτε το κίνητρο των σκέψεων μας και των πράξεων μας να είναι η αγάπη μας για τους διπλανούς μας. Κι όταν υπάρχει το κίνητρο της αγάπης τότε βρίσκονται εύκολα και οι τρόποι δράσεως και ενεργείας.
Σήμερα που πολλοί άνθρωποι υποφέρουν λόγω της οικονομικής κρίσης και της φτώχειας και των εμπόλεμων συγκρούσεων, ο κάθε υπεύθυνος χριστιανός πρέπει να πρωτοστατεί προς την κατεύθυνση της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης για τους εμπερίστατους αδελφούς μας, εκτός από τους ηλικιωμένους, τους πολύτεκνους, τους συνταξιούχους και τους άεργους και τα άπορα παιδιά, πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας και για τους πρόσφυγες, τους εκτοπισμένους και τους μετανάστες.
