Του μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Δεν υπάρχει άλλη μέρα του χρόνου, σαν την Πρωτοχρονιά, που η ματιά μας να στρέφεται περισσότερο με προσμονή και ελπίδα προς το μέλλον. Δεν υπάρχει άλλη μέρα του χρόνου, που η ψυχή μας να ζητά με περισσότερη δίψα μια άφεση και μια διαγραφή όλων των λαθών μας, φανερών και αφανέρωτων, που κατέγραψε το παρελθόν.
Κάθε Πρωτοχρονιά, όπως κι αυτή που πλησιάζει, είναι μια μέρα λεπτών ισορροπιών, που απαιτεί ανάλογους χειρισμούς. Η μελαγχολία του χρόνου που περνάει πρέπει να ισορροπήσει με την ευγνωμοσύνη για το δώρο του χρόνου που μας δόθηκε. Και η ανάγκη για μια εσωτερική κάθαρση από μικρές και μεγάλες πτώσεις, προσωπικές και συλλογικές, πρέπει να συνυπάρξει με τη μνήμη των αιτίων που οδήγησαν σε πίκρες και αδιέξοδα. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, σε ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του, λέει: «Ο χρόνος πέφτει χύμα, εμείς του δίνουμε το σχήμα». Σε τρεις μέρες λοιπόν, υποδεχόμαστε ακόμη ένα κομμάτι τού χύμα χρόνου.
Το σχήμα του, σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, μοιάζει να είναι το σχήμα ενός τεράστιου αρπακτικού, που ούτε σέβεται ούτε συμπονά, κυρίως όμως δεν χορταίνει. Ολοι μας έχουμε μερίδα ευθύνης σ’ αυτό. Κι αν η κάθε Πρωτοχρονιά αποτελεί ευκαιρία ανασκόπησης και αυτοκριτικής, ας βρούμε το θάρρος να το ομολογήσουμε:
Οι επιλογές μας δεν «βγήκαν». Η Γη δεν αντέχει τόσο εγωισμό, δεν αντέχει τόση αδιαφορία, δεν αντέχει τόσες μοναχικές πορείες.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πορεία• μια πορεία, που οδήγησε πριν από πέντε μέρες μάγους και ποιμένες στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Εκείνη τη βραδιά ο χρόνος πήρε το σχήμα μιας ανοιχτής αγκαλιάς, που ένωσε ξανά ουρανό και Γη. Οσοι από εμάς αποφασίσουμε να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο γινόμαστε κομμάτι αυτής της αγκαλιάς, αναζητάμε ξανά τον διπλανό μας, που τον βγάλαμε απ’ τη ζωή μας, και δίνουμε την ευκαιρία στον καινούργιο χρόνο να αλλάξει σχήμα. Οχι πως ξαφνικά δυσκολίες και πόνος θα εξαφανιστούν απ’ τη ζωή μας. Αντίθετα, αυτή η ζωντανή αγκαλιά, όσο μεγαλώνει, θα γίνεται -και θα πρέπει να γίνεται- αιτία αλλά και όπλο οξύτερης και πιο συνειδητής σύγκρουσης με το άλλο, το παλιό σχήμα, το σχήμα του αρπακτικού, που έχει βρει καταφύγιο και μέσα και γύρω μας.
Ας μη γελιόμαστε λοιπόν: Και τον καινούργιο χρόνο η ανθρώπινη Ιστορία θα συνεχίσει να πορεύεται, μέσα από τη σύγκρουση της αδικίας με τη δικαιοσύνη, της κτηνωδίας με την καλοσύνη, της πλεονεξίας με την προσφορά. Οσο η αδιαφορία και η απομόνωση στον μικρόκοσμό μας κρατάνε την καρδιά μας παγωμένη, η σύγκρουση αυτή μοιάζει να είναι άνιση και καθόλου ελπιδοφόρα. Αλλωστε δεν είναι λίγοι οι συνάνθρωποί μας που από καιρό έχουν βυθιστεί στην απόλυτη απάθεια, μη βλέποντας καμιά προοπτική αλλαγής.
Κι όμως, στην καινούργια χρονιά πρέπει να ξαναζωντανέψουμε αυτό το μισοσβησμένο όραμα, το όραμα ενός καλύτερου, δικαιότερου και πιο γαληνεμένου κόσμου.
Κυρίως όμως αυτό που πρέπει να ξαναζωντανέψουμε για να γραφτεί με κεφαλαία γράμματα στην καινούργια ολόλευκη σελίδα της και να αποτελέσει την απαραίτητη προϋπόθεση κάθε αλλαγής είναι η απόφαση να αισθανθούμε βαθιά ότι είμαστε μέλη του ίδιου σώματος και ότι δυστυχία και ευτυχία υπάρχουν μόνον ως πανανθρώπινες καταστάσεις.
«Εμείς οι πολλοί» κηρύττει ο Απόστολος των Εθνών, «συναποτελούμε το σώμα του Χριστού και ο καθένας είναι μέλος του άλλου». (Ρωμ. 12,5). Ιδού λοιπόν ενώπιόν μας νέος χρόνος, χρόνος επανόρθωσης και μετανοίας.
Από το ένθετο της εφημερίδας “δημοκρατια” για την Ορθοδοξία
Discussion about this post