ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Παρά τις διαβεβαιώσεις, τις συσκέψεις και τις διμερείς επικοινωνίες, το θέμα της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης του Σινά εξακολουθεί να σέρνεται σε επίπεδο διπλωματικής σιωπής και αδιευκρίνιστης πρόθεσης.
Ρεπορτάζ: Γιώργος Θεοχάρης
Η τηλεφωνική επικοινωνία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον πρόεδρο της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι ήρθε απλώς να επαναλάβει μια «γενική συζήτηση» για την ανάγκη συμφωνίας — χωρίς να ανακοινωθεί κανένα συγκεκριμένο βήμα. Πάλι.
Η Ιερά Μονή του Σινά, ένα παγκόσμιο πνευματικό και πολιτιστικό μνημείο που απολαμβάνει ειδικούσιακό καθεστώς ανεξαρτησίας από την εποχή της Αγίας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κινδυνεύει να ενταχθεί σιωπηλά σε ένα καθεστώς τοπικού ελέγχου, αν δεν υπάρξει ρητή συμφωνία που να την κατοχυρώνει θεσμικά.
Από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, υπάρχει σχετική πρόοδος, αλλά όλα παραμένουν «υπό διαπραγμάτευση» – όρος που στις διεθνείς σχέσεις μπορεί να σημαίνει και στασιμότητα.
Αξιοσημείωτο είναι ότι, σύμφωνα με το Υπουργείο Εξωτερικών, το ζήτημα του Σινά εντάσσεται στο ευρύτερο πλέγμα των ελληνοαιγυπτιακών σχέσεων, κάτι που ενέχει και ρίσκο: κάθε ένταση ή μεταβολή μπορεί να συμπαρασύρει τη Μονή σε διπλωματικά παζάρια.
Μία Μονή – Πολλοί «προστάτες» και καμία απόφαση
Η μοναστική κοινότητα του Σινά, υπό τον Αρχιεπίσκοπο Δαμιανό, παραμένει προσεκτική αλλά και ανήσυχη. Η έλλειψη σαφούς διατύπωσης για το νομικό καθεστώς της Μονής από επίσημες πηγές δημιουργεί περιβάλλον αβεβαιότητας. Παρά τις διπλωματικές επαφές, όπως η πρόσφατη δήλωση από την Προεδρία της Δημοκρατίας της Αιγύπτου περί θρησκευτικής προστασίας, δεν έχει δοθεί γραπτή δέσμευση που να κατοχυρώνει την εκκλησιαστική και διοικητική αυτοτέλεια της Μονής.
Παράλληλα, η UNESCO έχει κατά καιρούς παρέμβει για την ανάγκη διατήρησης της πολιτιστικής και θρησκευτικής ταυτότητας της περιοχής, χωρίς όμως πρακτικό αντίκρισμα στις κρατικές πρακτικές της Αιγύπτου.
Επικοινωνιακή διαχείριση αντί για ουσία;
Η επικοινωνία Μητσοτάκη – Σίσι έρχεται σε μια περίοδο όξυνσης στη Μέση Ανατολή. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι η ελληνική πλευρά επιλέγει να μιλά για «ανάγκη συμφωνίας» χωρίς να διευκρινίζεται τι διεκδικεί και ποια είναι η «κόκκινη γραμμή» για τη Μονή.
Προς το παρόν, όλα μοιάζουν να καταλήγουν στο ίδιο: δηλώσεις καλών προθέσεων χωρίς νομική κατοχύρωση. Ή αλλιώς — λόγια να αγαπιόμαστε…στις συναντήσεις.
